Het gebeurde wel eens dat ik 's morgens geluiden op zolder hoorde. Alsof er beesten aan het rondcrossen waren. Te zwaar voor muizen. Nooit achtergekomen wat het was... Eigenlijk kwam dat altijd terug zo in het voorjaar, maar niet dit jaar. Maar guess what... sinds enkele dagen is het er weer. Zo rond een uur of 9, wat betekent dat het al langer er kan zijn want op dat uur ben ik natuurlijk normaal op mijn werk en in het weekend houden die beesten misschien ook weekend.
Enfin... het rondgecross is er dus weer... En gisteren werd ik zelfs onverhoeds wakker door geklop boven mijn hoofd! Echt hard geklop. Op zolder... Zo leek het toch... Maar het hield ook op.
En vandaag? Hetzelfde liedje! Eeeh... geklop dus...
Een klopgeest? Een geest die wel erg veel lawaai maakt dan.
Of heb ik gewoon teveel Allende gelezen misschien?
Wezens die mijn zolder bevolken, klopgeesten die zich daar hebben gevestigd... 't is niet zo dat ik er bang van word of zo... nee, om mij ongerust te maken is er meer nodig... een good-looking charming Franstalige tuinman bijvoorbeeld die adorerende gedichten stuurt, want dat kan echt niet kloppen. Maar goed, ik wijk af...
Dus het onverklaarbare leven op mijn zolder ten spijt, sta ik gewoon rustig op en ga ontbijten in de keuken. En dan, rustig gezeten aan de keukentafel met een kom Special K en een kop thee, hoor ik ineens nog veel luider dan op mijn slaapkamer.... GEKLOP! Vrij dichtbij... Ik kijk naar buiten en zie de staart van een ekster aan de dakgoot hangen... Mysterie opgelost! Mijn klopgeest is 'slechts' een ekster die verwoed in mijn dakgoot zit te pikken!
Zie je wel... alles is toch zo simpel verklaarbaar.
En die rondcrossende beesten op de zolder dan? Dat is gewoon de Sint die - zij het wel wat laat op het jaar - nog over mijn dak gallopeert.
zaterdag, december 27, 2008
dinsdag, december 23, 2008
En hoe zou het zijn om...
En hoe zou het zijn om
al was het maar voor één dag
voor een paar uurtjes misschien
normen en waarden te vergeten
opvoeding te vergeten
te luisteren naar die andere stemmen
me over te geven aan de zinnen
verboden dromen te beleven
I'll never know...
al was het maar voor één dag
voor een paar uurtjes misschien
normen en waarden te vergeten
opvoeding te vergeten
te luisteren naar die andere stemmen
me over te geven aan de zinnen
verboden dromen te beleven
I'll never know...
Hoe zou het zijn?
Hoe zou het zijn
als elke uitspraak oprecht zou zijn
als 'ik vind je leuk' zou betekenen 'ik vind je leuk'
en niet 'ik wil iets van je'
als 'ik bewonder je' zou betekenen 'ik bewonder je'
en niet doelbewust gevlei
Hoe zou het zijn
als ik alles onmiddellijk kon geloven
als ik alles zonder meer mocht vertrouwen
Hoe zou het zijn
om nooit meer naar achterliggende bedoelingen te moeten zoeken
om nooit meer argwanend te moeten zijn
om nooit meer alert te hoeven zijn
Hoe zou het zijn
om gewoon argeloos mensen tegemoet te kunnen treden
open en vrij
zonder nadien daarvoor afgestraft te worden
Hoe zou het zijn
als het woord 'naïviteit' betekenisloos geworden zou zijn?
als elke uitspraak oprecht zou zijn
als 'ik vind je leuk' zou betekenen 'ik vind je leuk'
en niet 'ik wil iets van je'
als 'ik bewonder je' zou betekenen 'ik bewonder je'
en niet doelbewust gevlei
Hoe zou het zijn
als ik alles onmiddellijk kon geloven
als ik alles zonder meer mocht vertrouwen
Hoe zou het zijn
om nooit meer naar achterliggende bedoelingen te moeten zoeken
om nooit meer argwanend te moeten zijn
om nooit meer alert te hoeven zijn
Hoe zou het zijn
om gewoon argeloos mensen tegemoet te kunnen treden
open en vrij
zonder nadien daarvoor afgestraft te worden
Hoe zou het zijn
als het woord 'naïviteit' betekenisloos geworden zou zijn?
maandag, december 08, 2008
Voornemens 2009 bis
Ik ben eigenlijk helemaal niet zo van de voornemens.
En niet van de plannen....
Dus erger ik me als mijn kinderen vragen wat mijn plannen zijn voor Kerstmis en/of Nieuwjaar.
IK PLAN NIET!
Ik hou niet van plannen.
Daarom ook dat mijn ex en ik totaal niet bij elkaar pasten. Hij was van de plannen...
Soit...
Bij mij valt iets gewoon in.
Gewoon.
Zomaar.
Ineens.
Op een gegeven ogenblik.
Zoals vandaag dus.
Zoals de Thailandreis vorig jaar.
Ik zag een boek van zoon.
Over stijl.
Gekregen van zijn meter.
Voor sinterklaas.
Zoon studeert voor journalist....
Oh... dacht ik... moet ik eens lezen...
En vervolgens: ik moet maar eens een schrijfcursus gaan volgen.
Voilà.
Een schrijfcursus.
Ik schrijf al van in het 1e leerjaar.
's Avonds aan de keukentafel.
Hele verhalen.
Later zou ik boeken schrijven.
Jaja...
Nu is dus later.
Het is al lang later...
Ik schrijf.
Jawel.
Maar geen boeken.
Ik blog.
Ik forum.
Is dat een werkwoord, forummen?
Ik mail.
Ik schrijf handleidingen.
En nu is het misschien wel eens tijd om eindelijk, eindelijk...
TE LEREN SCHRIJVEN!
En niet van de plannen....
Dus erger ik me als mijn kinderen vragen wat mijn plannen zijn voor Kerstmis en/of Nieuwjaar.
IK PLAN NIET!
Ik hou niet van plannen.
Daarom ook dat mijn ex en ik totaal niet bij elkaar pasten. Hij was van de plannen...
Soit...
Bij mij valt iets gewoon in.
Gewoon.
Zomaar.
Ineens.
Op een gegeven ogenblik.
Zoals vandaag dus.
Zoals de Thailandreis vorig jaar.
Ik zag een boek van zoon.
Over stijl.
Gekregen van zijn meter.
Voor sinterklaas.
Zoon studeert voor journalist....
Oh... dacht ik... moet ik eens lezen...
En vervolgens: ik moet maar eens een schrijfcursus gaan volgen.
Voilà.
Een schrijfcursus.
Ik schrijf al van in het 1e leerjaar.
's Avonds aan de keukentafel.
Hele verhalen.
Later zou ik boeken schrijven.
Jaja...
Nu is dus later.
Het is al lang later...
Ik schrijf.
Jawel.
Maar geen boeken.
Ik blog.
Ik forum.
Is dat een werkwoord, forummen?
Ik mail.
Ik schrijf handleidingen.
En nu is het misschien wel eens tijd om eindelijk, eindelijk...
TE LEREN SCHRIJVEN!
zondag, december 07, 2008
voornemens 2009
In praktijk zetten van het volgende...
"The most exquisite paradox ...as soon as you give it all up , you can have it all ... "
Zal wel niet uitkomen, want dan verwachten we weer iets en verwachtingen zijn er om niet voldaan te worden.
"The most exquisite paradox ...as soon as you give it all up , you can have it all ... "
Zal wel niet uitkomen, want dan verwachten we weer iets en verwachtingen zijn er om niet voldaan te worden.
donderdag, november 06, 2008
Eigenwaarde en zelfvertrouwen maken het leven 'licht'?
Een reactie op mijn blogposting over overgevoeligheid is de aanleiding tot deze post... In die reactie werd gesteld dat een te grote gevoeligheid zou te wijten zijn aan een gebrek aan eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Het was een nadenkertje...
Wat er ook gebeurt, als je maar genoeg eigenwaarde en zelfvertrouwen hebt, kan je het aan en kan je verder werd er gezegd.
Dit wil ik eigenlijk niet contesteren... maar, aankunnen en doorgaan staat nog niet gelijk met 'luchtig' en 'gezwind', zonder pijn doorgaan...
Waarom zou een behoorlijke dosis eigenwaarde en zelfvertrouwen een bescherming vormen tegen de pijn van verlies van een geliefd iemand?
Staat eigenwaarde en zelfvertrouwen dan gelijk met zelfgenoegzaamheid? Men heeft genoeg aan zichzelf alleen, en anderen vormen slechts een decor die het geheel wat opfleuren, leuk voor zolang het duurt maar ten allen tijde vervangbaar door andere exemplaren?
En is het dan zo dat iemand die een ander diep in zijn hart draagt, een tekort aan die eigenwaarde en dat zelfvertrouwen moet hebben? Waarbij ik hier dus impliciet de gevolgtrekking maak dat iemand verliezen die diep in je hart zit gepaard gaat met pijn.
Ik dacht het niet...
Het is niet omdat je pijn lijdt dat je geen eigenwaarde of zelfvertrouwen zou hebben. Natuurlijk 'kan je het aan' en ga je verder. Wat kan je anders?
Nee, ik kan er me niet in vinden dat voldoende eigenwaarde en zelfvertrouwen je immuum zou maken voor de pijn van verlies.
Het was een nadenkertje...
Wat er ook gebeurt, als je maar genoeg eigenwaarde en zelfvertrouwen hebt, kan je het aan en kan je verder werd er gezegd.
Dit wil ik eigenlijk niet contesteren... maar, aankunnen en doorgaan staat nog niet gelijk met 'luchtig' en 'gezwind', zonder pijn doorgaan...
Waarom zou een behoorlijke dosis eigenwaarde en zelfvertrouwen een bescherming vormen tegen de pijn van verlies van een geliefd iemand?
Staat eigenwaarde en zelfvertrouwen dan gelijk met zelfgenoegzaamheid? Men heeft genoeg aan zichzelf alleen, en anderen vormen slechts een decor die het geheel wat opfleuren, leuk voor zolang het duurt maar ten allen tijde vervangbaar door andere exemplaren?
En is het dan zo dat iemand die een ander diep in zijn hart draagt, een tekort aan die eigenwaarde en dat zelfvertrouwen moet hebben? Waarbij ik hier dus impliciet de gevolgtrekking maak dat iemand verliezen die diep in je hart zit gepaard gaat met pijn.
Ik dacht het niet...
Het is niet omdat je pijn lijdt dat je geen eigenwaarde of zelfvertrouwen zou hebben. Natuurlijk 'kan je het aan' en ga je verder. Wat kan je anders?
Nee, ik kan er me niet in vinden dat voldoende eigenwaarde en zelfvertrouwen je immuum zou maken voor de pijn van verlies.
woensdag, oktober 29, 2008
Schrijven is...
"Schrijven is langdurig je blik naar binnen richten, een reis naar de donkerste holen in jezelf, een langzame overpeinzing"
uit Paula van Isabel Allende
Deze moest ik even vastleggen...
uit Paula van Isabel Allende
Deze moest ik even vastleggen...
zaterdag, oktober 18, 2008
vrijdagavond-zaterdagmorgen-zaterdagavond...
De werkweken worden alsmaar drukker. Geen tijd om tijdens de week nog stil te staan bij 'eigen' dingen... dankbaar (?) opgeslorpt door de serieux van de werkcontext... Maar dan is het vrijdag (of zaterdagmorgen doezelend, of zaterdagavond)'... niks speciaals te doen... en dan komt het... het gemis, het afgesneden zijn van what really matters', het verdriet om wat verloren is... het verdriet om wat niet kan zijn...
Het reflecteren ook over de relativiteit van de waarde van mijn werk... Oh ja zeker... ik ben met een zekere passie bezig met mijn werk, maar wat is op de keper beschouwd het belang ervan? Het houdt me bezig, het houdt me van het bovenstaande af, maar wat is uiteindelijk de waarde ervan? Beperkt, zeer beperkt. Niet thuis horende bij 'the things that really matter'.
Maar wat is er nog dat really matters? Dát is nu net het confronterende en pijnlijke op momenten dat ik niet in beslag genomen wordt door 'so called important things', dat er niks is dat nog really matters. Laat staan dat ik zelf zou 'really matter'.
Op tijd en stond word ik er met de neus opgedrukt - zoals vandaag - kan alleen op mezelf rekenen. Dat is de enige certitude.
Het reflecteren ook over de relativiteit van de waarde van mijn werk... Oh ja zeker... ik ben met een zekere passie bezig met mijn werk, maar wat is op de keper beschouwd het belang ervan? Het houdt me bezig, het houdt me van het bovenstaande af, maar wat is uiteindelijk de waarde ervan? Beperkt, zeer beperkt. Niet thuis horende bij 'the things that really matter'.
Maar wat is er nog dat really matters? Dát is nu net het confronterende en pijnlijke op momenten dat ik niet in beslag genomen wordt door 'so called important things', dat er niks is dat nog really matters. Laat staan dat ik zelf zou 'really matter'.
Op tijd en stond word ik er met de neus opgedrukt - zoals vandaag - kan alleen op mezelf rekenen. Dat is de enige certitude.
donderdag, oktober 09, 2008
Een gelukkige verjaardag...
Een gelukkige verjaardag aan een van mijn meest trouwe lezers!
Kees, ik ben je niet vergeten. Het was een zeer drukke werkdag en nu zit ik op mijn werkpc waardoor ik je e-mailadres niet bij de hand heb. Dus dacht ik: op de blog dan maar ;-)
Hoop dat je een fijne dag hebt gehad!
Kees, ik ben je niet vergeten. Het was een zeer drukke werkdag en nu zit ik op mijn werkpc waardoor ik je e-mailadres niet bij de hand heb. Dus dacht ik: op de blog dan maar ;-)
Hoop dat je een fijne dag hebt gehad!
zaterdag, oktober 04, 2008
Overgevoeligheid
Ik las daarstraks met bijna verbijstering over overgevoeligheid voor zintuiglijke prikkels en hoe men dan poogt om het zo te arrangeren dat het draaglijk blijft. Met verbijstering omdat ik me het beschrevene nauwelijks kan voorstellen.
Anderzijds... ook daarstraks... behoorlijk geraakt door een reactie ergens, waardoor mijn redelijk positief en opgewekt gevoel van de laatste weken als sneeuw voor de zon verdween en plaats maakte voor... nah ja...
En dan... nu zopas... daagt het me... ik lijd ook aan een overgevoeligheid... geen zintuiglijke... maar een emotionele... En net zoals die anderen een way of life zoeken om de toevloed aan zintuiglijke prikkels te beperken om het voor hen leefbaar te houden, doe ik dat ook door zo goed en zo kwaad het kan emotionele afstand proberen te houden in nieuwe contacten.
Meer dan eens keek ik met verwondering toe hoe mensen na een pijnlijke breuk het toch aandurven om opnieuw een emotioneel engagement aan te gaan. Het gros van die nieuwe verbindingen loopt later toch weer uit op een nieuwe breuk. En zelfs dan aarzelt men niet om 'opnieuw te beginnen'. Dan vroeg ik me af: voelen die dan niet die pijn zoals ik die voel? Doet het hen gewoon minder pijn? Ik heb ook wel eens gedacht dat ze gewoon vrij oppervlakkige banden aangaan. Niet diep gaan, de ander niet écht dichtbij laten komen.
Maar de verklaring moet dus gewoon domweg zijn dat ik overgevoelig ben aan dat soort pijn, dat ik inderdaad 'meer' voel dan zij... En dat zij mijn afschermmechanisme niet kunnen begrijpen, het zelfs fout vinden ('afscheid hoort gewoon bij het leven, my dear') omdat zij niet lijden aan die overgevoeligheid.
Anderzijds... ook daarstraks... behoorlijk geraakt door een reactie ergens, waardoor mijn redelijk positief en opgewekt gevoel van de laatste weken als sneeuw voor de zon verdween en plaats maakte voor... nah ja...
En dan... nu zopas... daagt het me... ik lijd ook aan een overgevoeligheid... geen zintuiglijke... maar een emotionele... En net zoals die anderen een way of life zoeken om de toevloed aan zintuiglijke prikkels te beperken om het voor hen leefbaar te houden, doe ik dat ook door zo goed en zo kwaad het kan emotionele afstand proberen te houden in nieuwe contacten.
Meer dan eens keek ik met verwondering toe hoe mensen na een pijnlijke breuk het toch aandurven om opnieuw een emotioneel engagement aan te gaan. Het gros van die nieuwe verbindingen loopt later toch weer uit op een nieuwe breuk. En zelfs dan aarzelt men niet om 'opnieuw te beginnen'. Dan vroeg ik me af: voelen die dan niet die pijn zoals ik die voel? Doet het hen gewoon minder pijn? Ik heb ook wel eens gedacht dat ze gewoon vrij oppervlakkige banden aangaan. Niet diep gaan, de ander niet écht dichtbij laten komen.
Maar de verklaring moet dus gewoon domweg zijn dat ik overgevoelig ben aan dat soort pijn, dat ik inderdaad 'meer' voel dan zij... En dat zij mijn afschermmechanisme niet kunnen begrijpen, het zelfs fout vinden ('afscheid hoort gewoon bij het leven, my dear') omdat zij niet lijden aan die overgevoeligheid.
dinsdag, september 23, 2008
Drukte
De drukte van het gewone werkregime is weer begonnen. Het maakt dat er me niet zoveel bezig houdt behalve werkgerelateerde dingen. Geen tijd om na te denken of te piekeren. Of ook: werk slorpt mijn aandacht, tijd en passie op. En van de andere kant, ik heb niet zoveel aandacht nodig... het beetje dat sommige mensen mij geven - en zelfs gewoon maar positieve contacten met collega's - is al voldoende om niet in dat eenzame verlaten gevoel te belanden.
Ik zou moeten studeren maar kom er niet aan toe. Moet ik toch eens werk van maken...
Er is misschien een nieuwe verre reis in het vooruitzicht. Naar een niet alledaagse bestemming. En niet via een klassieke reisorganisator. Zin om me erin te gooien, maar als het concreter wordt, zullen de bezwaren (=angsten) nog wel komen denk ik zo. Eerst maar eens afwachten. Maar moest dit doorgaan... dan bewijst dat toch maar dat het leven van toevalligheden aan elkaar hangt. Nooit echt werkelijk gedroomd van verre reizen... nooit mijn streven geweest... maar zie, door veeleer toeval is de reis naar Thailand er gekomen. En moest nu die nieuwe reis doorgaan, dan is dat ook puur toeval. Na Thailand had ik best wel zin om nog te reizen. Bestemmingen kon ik me ook gerust indenken, maar de reis die nu mogelijk in het verschiet ligt, hoort zeker niet bij mijn todo-lijstje. En toch klinkt het aanlokkelijk... én avontuurlijk.
Stelling: als een mens gepassioneerd is door wat dan ook, hebben donkere gevoelens geen kans
ach ja... 't zal wel tijdelijk zijn... tot wanneer ik de waarde van waar ik mee bezig ben niet meer zie en verlang naar dieper contact dan het redelijk oppervlakkige... en dat komt toch...
Ik zou moeten studeren maar kom er niet aan toe. Moet ik toch eens werk van maken...
Er is misschien een nieuwe verre reis in het vooruitzicht. Naar een niet alledaagse bestemming. En niet via een klassieke reisorganisator. Zin om me erin te gooien, maar als het concreter wordt, zullen de bezwaren (=angsten) nog wel komen denk ik zo. Eerst maar eens afwachten. Maar moest dit doorgaan... dan bewijst dat toch maar dat het leven van toevalligheden aan elkaar hangt. Nooit echt werkelijk gedroomd van verre reizen... nooit mijn streven geweest... maar zie, door veeleer toeval is de reis naar Thailand er gekomen. En moest nu die nieuwe reis doorgaan, dan is dat ook puur toeval. Na Thailand had ik best wel zin om nog te reizen. Bestemmingen kon ik me ook gerust indenken, maar de reis die nu mogelijk in het verschiet ligt, hoort zeker niet bij mijn todo-lijstje. En toch klinkt het aanlokkelijk... én avontuurlijk.
Stelling: als een mens gepassioneerd is door wat dan ook, hebben donkere gevoelens geen kans
ach ja... 't zal wel tijdelijk zijn... tot wanneer ik de waarde van waar ik mee bezig ben niet meer zie en verlang naar dieper contact dan het redelijk oppervlakkige... en dat komt toch...
zaterdag, september 06, 2008
Hechting
Afscheid nemen, het is iets waar ik onnoemlijk veel moeite mee heb. Afscheid in de zin van loslaten van iemand waar ik aan gehecht ben. Ik vind het vreselijk, het doet zeer, I hate it.
Gelukkig hecht ik me niet gemakkelijk. Niet vaak zou ik beter zeggen. Maar in het me gaan hechten ligt wel meteen de toekomstige pijn verscholen. Want om een of andere stomme reden is de 'verbondenheid' altijd maar tijdelijk.
Zit ik dan nog midden in zo'n rotproces van loslaten, komen daar zomaar ineens niet 1 maar liefst wel 3 personen omzeggens tegelijkertijd mijn leven binnenwandelen. Op zich niks mis mee, maar... ik zie het gevaar al opdoemen... Het zijn 'potentiële hechtingsgevallen' om het zo maar te noemen. Ik zie een oranje knipperlicht... OPGEPAST, GEVAAR!
Aan mij om hechting te vermijden en toch volwaardig aanwezig te zijn.
Nou ja, ik loop eigenlijk op de zaken vooruit. Maar er is al dat knipperlicht...
Gelukkig hecht ik me niet gemakkelijk. Niet vaak zou ik beter zeggen. Maar in het me gaan hechten ligt wel meteen de toekomstige pijn verscholen. Want om een of andere stomme reden is de 'verbondenheid' altijd maar tijdelijk.
Zit ik dan nog midden in zo'n rotproces van loslaten, komen daar zomaar ineens niet 1 maar liefst wel 3 personen omzeggens tegelijkertijd mijn leven binnenwandelen. Op zich niks mis mee, maar... ik zie het gevaar al opdoemen... Het zijn 'potentiële hechtingsgevallen' om het zo maar te noemen. Ik zie een oranje knipperlicht... OPGEPAST, GEVAAR!
Aan mij om hechting te vermijden en toch volwaardig aanwezig te zijn.
Nou ja, ik loop eigenlijk op de zaken vooruit. Maar er is al dat knipperlicht...
donderdag, september 04, 2008
Verlof en verlamd enzo
Ik had nog verlof genomen deze week. Alleen morgen moet ik werken (en dus zou ik nu eigenlijk beter gaan slapen).
Had nochtans de bedoeling om enkele dagen weg te gaan... Is er niet van gekomen. Om een of andere reden lijkt het maar niet te willen lukken om echt eens alleen weg te gaan. Gezien het weer heb ik wel gedacht: gelukkig ben ik niet weg :-)
Maar zo is dit verlof geweest zonder echt verlof te zijn... teveel, echt teveel, met mijn werk bezig geweest. Niet zo slim eigenlijk.
Ik zou beter eens een soort tjdsframe opstellen:
uur A - uur B: werkdingen
uur C - uur D: huisdingen
uur E - uur F: studie
uur G - uur H: fora e.d. (persoonlijk)
...
met een duidelijke inperking van aantal pc-uren en me daaraan dan ook strikt houden...
En verder wil ik weg... ik wil reizen, wil nog iets van de wereld zien.
Nu nog die verlamming kwijtraken zodat er ook werkelijk nog eens iets gebeurt.
Had nochtans de bedoeling om enkele dagen weg te gaan... Is er niet van gekomen. Om een of andere reden lijkt het maar niet te willen lukken om echt eens alleen weg te gaan. Gezien het weer heb ik wel gedacht: gelukkig ben ik niet weg :-)
Maar zo is dit verlof geweest zonder echt verlof te zijn... teveel, echt teveel, met mijn werk bezig geweest. Niet zo slim eigenlijk.
Ik zou beter eens een soort tjdsframe opstellen:
uur A - uur B: werkdingen
uur C - uur D: huisdingen
uur E - uur F: studie
uur G - uur H: fora e.d. (persoonlijk)
...
met een duidelijke inperking van aantal pc-uren en me daaraan dan ook strikt houden...
En verder wil ik weg... ik wil reizen, wil nog iets van de wereld zien.
Nu nog die verlamming kwijtraken zodat er ook werkelijk nog eens iets gebeurt.
zaterdag, augustus 23, 2008
radiostilte
Ja, het is wat stil van mijn kant...
Omdat ik weet dat er een paar mensen haast dagelijks komen kijken hier, vind ik dan weer dat ik toch íets moet schrijven.
Op zich is dat eerder een goed teken, die radiostilte. Immers, mijn schrijfbehoefte blijkt recht evenredig te zijn met de mate waarin ik me rot voel. Of heeft het niet daarmee te maken maar wel met de mate van emotionaliteit? Ik vraag me nog steeds af of ik ook de nood aan schrijven zal voelen bij belangrijke positieve gevoelens. Ik heb geen idee...
Er is nochtans nog altijd een belangrijk issue... maar ik verhinder dat het te zeer invloed heeft op mijn welbevinden. Tenminste, dat probeer ik dan toch. En dat lukt ook vrij aardig, zij het niet altijd helemaal...
Wat me op dit moment zou kunnen bezig houden: waarom ga ik niet op tijd naar bed?
Mijn eerste werkweek na de vakantie zit erop en het was wel er meteen weer invliegen. Toch had ik slechts nachten van 5 à 6 uur. Dan neem ik me elke avond opnieuw voor om op tijd (= vóór middernacht) te gaan slapen, maar nooit, NOOIT, wil dat lukken. Waarom is het zo moeilijk om dat bed op te zoeken? Ik moet eerst omvallen... En nu het morgen geen werkdag is, kom ik al helemaal niet dat bed in...
Een ander iets waar mijn gedachten naar uitgaan... zal ik nieuwe mensen in mijn leven toelaten? De mogelijkheid lijkt er te zijn, en dat doet me wel plezier, maar aan de andere kant... iedereen verdwijnt ook altijd maar weer :-( en daar kan ik niet mee omgaan, behalve wanneer ik ze voldoende ver van mijn hart kan houden.
Soms denk ik dat ik de truuk te pakken heb... gewoon genieten van aangename momenten zonder dat de gedachte aan verlies ervan bedreigend voelt.. maar dat is niet gemakkelijk... De mate waarin dat lukt schijnt samen te hangen met de mate waarin ik me ok voel.
Enfin... ik val om, ik zal dus maar eens bedwaarts keren... Gedachtenloos in slaap vallen, zal wel lukken nu, nietwaar?
Omdat ik weet dat er een paar mensen haast dagelijks komen kijken hier, vind ik dan weer dat ik toch íets moet schrijven.
Op zich is dat eerder een goed teken, die radiostilte. Immers, mijn schrijfbehoefte blijkt recht evenredig te zijn met de mate waarin ik me rot voel. Of heeft het niet daarmee te maken maar wel met de mate van emotionaliteit? Ik vraag me nog steeds af of ik ook de nood aan schrijven zal voelen bij belangrijke positieve gevoelens. Ik heb geen idee...
Er is nochtans nog altijd een belangrijk issue... maar ik verhinder dat het te zeer invloed heeft op mijn welbevinden. Tenminste, dat probeer ik dan toch. En dat lukt ook vrij aardig, zij het niet altijd helemaal...
Wat me op dit moment zou kunnen bezig houden: waarom ga ik niet op tijd naar bed?
Mijn eerste werkweek na de vakantie zit erop en het was wel er meteen weer invliegen. Toch had ik slechts nachten van 5 à 6 uur. Dan neem ik me elke avond opnieuw voor om op tijd (= vóór middernacht) te gaan slapen, maar nooit, NOOIT, wil dat lukken. Waarom is het zo moeilijk om dat bed op te zoeken? Ik moet eerst omvallen... En nu het morgen geen werkdag is, kom ik al helemaal niet dat bed in...
Een ander iets waar mijn gedachten naar uitgaan... zal ik nieuwe mensen in mijn leven toelaten? De mogelijkheid lijkt er te zijn, en dat doet me wel plezier, maar aan de andere kant... iedereen verdwijnt ook altijd maar weer :-( en daar kan ik niet mee omgaan, behalve wanneer ik ze voldoende ver van mijn hart kan houden.
Soms denk ik dat ik de truuk te pakken heb... gewoon genieten van aangename momenten zonder dat de gedachte aan verlies ervan bedreigend voelt.. maar dat is niet gemakkelijk... De mate waarin dat lukt schijnt samen te hangen met de mate waarin ik me ok voel.
Enfin... ik val om, ik zal dus maar eens bedwaarts keren... Gedachtenloos in slaap vallen, zal wel lukken nu, nietwaar?
woensdag, augustus 13, 2008
Moodswings?
Weet je, ik snap er eigenlijk niks van, van hoe een mens qua gevoelsbeleving in mekaar zit...
Ik heb een rotperiode van weken, nee maanden, achter de rug van me ongelukkig, slecht, miserabel, eenzaam enz voelen. Dat klonk wel door in wat ik hier schreef denk ik. Maar nu, sinds wanneer eigenlijk... begin augustus of zowat... is dat verdwenen. Zonder aanleiding, zonder aanwijsbare reden, zomaar.
Niet dat het nu ineens de ultieme vrolijkheid zou zijn, zeker niet, maar dat 'bezwarende' is er op dit moment niet meer. In mijn situatie of in mijn omgeving is er niks veranderd, dus daar ligt het niet aan.
Dat soort niet te verklaren stemmingswisselingen vind ik tergend... En dat nu niemand het waagt om te zeggen dat het dan onbelangrijk is. Mijn negatieve gevoelens zijn zeer reëel, veroorzaken veel 'distress' en aan een opmerking als 'ach, het gaat ook weer over' heb ik totaal geen boodschap.
Ik heb nu meer zoiets van: 'voor hoelang? want alle elementen die me naar beneden halen, zijn er gewoon nog steeds... zoals ik al zei: er is in mijn situatie of omgeving niks veranderd.
Het zou goed zijn als ik wat meer controle had over mijn gemoed.
Ik heb een rotperiode van weken, nee maanden, achter de rug van me ongelukkig, slecht, miserabel, eenzaam enz voelen. Dat klonk wel door in wat ik hier schreef denk ik. Maar nu, sinds wanneer eigenlijk... begin augustus of zowat... is dat verdwenen. Zonder aanleiding, zonder aanwijsbare reden, zomaar.
Niet dat het nu ineens de ultieme vrolijkheid zou zijn, zeker niet, maar dat 'bezwarende' is er op dit moment niet meer. In mijn situatie of in mijn omgeving is er niks veranderd, dus daar ligt het niet aan.
Dat soort niet te verklaren stemmingswisselingen vind ik tergend... En dat nu niemand het waagt om te zeggen dat het dan onbelangrijk is. Mijn negatieve gevoelens zijn zeer reëel, veroorzaken veel 'distress' en aan een opmerking als 'ach, het gaat ook weer over' heb ik totaal geen boodschap.
Ik heb nu meer zoiets van: 'voor hoelang? want alle elementen die me naar beneden halen, zijn er gewoon nog steeds... zoals ik al zei: er is in mijn situatie of omgeving niks veranderd.
Het zou goed zijn als ik wat meer controle had over mijn gemoed.
zondag, augustus 10, 2008
Openheid
Het virtuele wereldje is een raar wereldje... Roep je bij de ene vooringenomenheid en geïrriteerdheid op, bij de andere is het totaal anders. Die vindt je schrijfsels dan weer, ook na jaren, nog steeds interessant en herkenbaar.
Van de ene krijg je het verwijt niks van je te laten kennen terwijl de andere je juist bewondert om je openheid. Dit soort contrast is wel erg frappant. De verwondering voorbij, is mijn verklaring dat de eerste er gewoon niks van begrijpt van wat ik schrijf en de tweede dus wel.
Ik ben me ervan bewust dat mijn laatste berichten vrij somber zijn. Dat een aantal mensen daarvan schrikken, kan ik wel begrijpen. De verrassing was des te groter toen iemand me meldde het niet zo diep treurig te vinden. Ik denk dat zij het gewoon erg goed aanvoelt... En toen kwam het 'gesprek' op openheid. Ik wilde haar visie op mijn zogenaamde openheid wat temperen door aan te geven dat ik irl eigenlijk erg gesloten ben. Maar toen kwam er een uitspraak de nu al 2 weken geregeld terug in mijn hoofd komt spoken: "als je op 1 plaats open kunt zijn weet je wel dat het ergens in je zit he"
Het brengt me terug naar mijn kindertijd... Ik babbelde er blijkbaar nogal op los met mensen tot ergernis van mijn moeder. Ik moest niet zoveel vertellen, ik moest geen gazet zijn enz. Betekent dat misschien dat ik 'van nature' dus wel open ben, maar dat dat door mijn 'opvoeding' afgeleerd werd? En dat de anonieme en daardoor veilig geachte internetomgeving me de gelegenheid gaf mijn eigen natuur opnieuw te beleven? Met zelfs de consequentie dat als virtueel reëel werd, er nog meer openheid mogelijk werd dan die die virtueel getoond werd. Openheid in gradaties dus, maar dat is niet echt vreemd denk ik.
Niet dat het zoveel belang heeft, maar 't zijn toch vragen die nu even in mijn hoofd spelen.
Van de ene krijg je het verwijt niks van je te laten kennen terwijl de andere je juist bewondert om je openheid. Dit soort contrast is wel erg frappant. De verwondering voorbij, is mijn verklaring dat de eerste er gewoon niks van begrijpt van wat ik schrijf en de tweede dus wel.
Ik ben me ervan bewust dat mijn laatste berichten vrij somber zijn. Dat een aantal mensen daarvan schrikken, kan ik wel begrijpen. De verrassing was des te groter toen iemand me meldde het niet zo diep treurig te vinden. Ik denk dat zij het gewoon erg goed aanvoelt... En toen kwam het 'gesprek' op openheid. Ik wilde haar visie op mijn zogenaamde openheid wat temperen door aan te geven dat ik irl eigenlijk erg gesloten ben. Maar toen kwam er een uitspraak de nu al 2 weken geregeld terug in mijn hoofd komt spoken: "als je op 1 plaats open kunt zijn weet je wel dat het ergens in je zit he"
Het brengt me terug naar mijn kindertijd... Ik babbelde er blijkbaar nogal op los met mensen tot ergernis van mijn moeder. Ik moest niet zoveel vertellen, ik moest geen gazet zijn enz. Betekent dat misschien dat ik 'van nature' dus wel open ben, maar dat dat door mijn 'opvoeding' afgeleerd werd? En dat de anonieme en daardoor veilig geachte internetomgeving me de gelegenheid gaf mijn eigen natuur opnieuw te beleven? Met zelfs de consequentie dat als virtueel reëel werd, er nog meer openheid mogelijk werd dan die die virtueel getoond werd. Openheid in gradaties dus, maar dat is niet echt vreemd denk ik.
Niet dat het zoveel belang heeft, maar 't zijn toch vragen die nu even in mijn hoofd spelen.
dinsdag, juli 22, 2008
betrouwbaar
Ik heb nog eens een tentamen afgelegd... Dat maakte dat ik de afgelopen 2 weken o.a. me heb moeten toeleggen op 'betrouwbaarheid'. In het kader van psychologische testen dan, maar 'k grijp dit graag aan om dit stukje in te leiden :-) Betrouwbaarheid is dan de mate waarin bij herhaalde testafname hetzelfde resultaat bekomen wordt...
De betrouwbaarheid waar ik het nu over wil hebben slaat niet op testen maar op mensen... Het gelijklopende evenwel is dat je bij een betrouwbare test kan rekenen op een geloofwaardig (betrouwbaar) resultaat en dat je bij een betrouwbare persoon kan rekenen op zijn/haar gedrag... 'Rekenen op' dus.
Ik wou dat er wat meer mensen op mijn pad zouden komen waarop ik blindelings zou kunnen rekenen... Dat beloften nagekomen worden of dat, wanneer dat om wat voor reden dan ook niet kan, dat dat dan even gemeld wordt. Niet dat ik er nog zoveel problemen mee heb... ervaring heeft me geleerd nooit nog zomaar te 'vertrouwen'. Het woord of een belofte van een ander heeft zelden de waarde van mijn woord of belofte.
Ik blijf het wel vreemd vinden... Als ik iemand iets beloof, dan voel ik me ook verplicht om die belofte na te komen, of het nu om iets groots of kleins gaat. Voor anderen werkt dat blijkbaar vaak niet zo. De belofte is nog niet uitgesproken of ze zijn ze alweer vergeten. Snappen doe ik het niet, maar goed, het blijkt een gegeven te zijn. Ik heb dus geleerd niet voort te gaan - niet te betrouwen op dus - op beloften van anderen. Ik heb geleerd te betrouwen op de onbetrouwbaarheid van anderen... Het is zeker wel een bescherming tegen pijn en teleurstellingen, maar 't neemt niet weg dat ik wel snak naar 'betrouwbare' mensen... Het zou zo veel makkelijker zijn... het zou zo'n verademing zijn... het zou zoveel rust geven... Een woord is een woord, en daarop kunnen rekenen. Zowel wat betreft beloftes als wat betreft de eerlijkheid van het gesprokene.
De betrouwbaarheid waar ik het nu over wil hebben slaat niet op testen maar op mensen... Het gelijklopende evenwel is dat je bij een betrouwbare test kan rekenen op een geloofwaardig (betrouwbaar) resultaat en dat je bij een betrouwbare persoon kan rekenen op zijn/haar gedrag... 'Rekenen op' dus.
Ik wou dat er wat meer mensen op mijn pad zouden komen waarop ik blindelings zou kunnen rekenen... Dat beloften nagekomen worden of dat, wanneer dat om wat voor reden dan ook niet kan, dat dat dan even gemeld wordt. Niet dat ik er nog zoveel problemen mee heb... ervaring heeft me geleerd nooit nog zomaar te 'vertrouwen'. Het woord of een belofte van een ander heeft zelden de waarde van mijn woord of belofte.
Ik blijf het wel vreemd vinden... Als ik iemand iets beloof, dan voel ik me ook verplicht om die belofte na te komen, of het nu om iets groots of kleins gaat. Voor anderen werkt dat blijkbaar vaak niet zo. De belofte is nog niet uitgesproken of ze zijn ze alweer vergeten. Snappen doe ik het niet, maar goed, het blijkt een gegeven te zijn. Ik heb dus geleerd niet voort te gaan - niet te betrouwen op dus - op beloften van anderen. Ik heb geleerd te betrouwen op de onbetrouwbaarheid van anderen... Het is zeker wel een bescherming tegen pijn en teleurstellingen, maar 't neemt niet weg dat ik wel snak naar 'betrouwbare' mensen... Het zou zo veel makkelijker zijn... het zou zo'n verademing zijn... het zou zoveel rust geven... Een woord is een woord, en daarop kunnen rekenen. Zowel wat betreft beloftes als wat betreft de eerlijkheid van het gesprokene.
dinsdag, juli 15, 2008
Op de wei...
Op de wei van Werchter
Prachtige zonnige dag
Wat een geluk na zo'n sombere regenweek
Tussen de massa
Meer dan alleen
Tranen in een genietende zorgeloze mensenzee
Gelukkig is daar de zon
En dus donker gekleurde glazen
Het vocht kan zweet zijn, toch...
Vechten tegen dat gevoel
Vakantie, zon, Werchter en muziek
Dat is alleen genieten toch?
James Blunt
De enige die voor even mijn volle aandacht heeft
Een magistrale beklijvende vertolking van... Goodbye my lover
Ik sta in de massa
Maar behoor er niet toe
Dissociatie
Medegezel besluit vroeg naar huis te gaan
Letterlijk achtergelaten
Reeds meermaals geleerde les: geen verwachtingen, geen vanzelfsprekendheden
Er is geen massa
Er is alleen ik
En verder niemand
Die gedachte moet ik weren
Anders komen de tranen weer
En in de schemering geen donkere glazen
Nee, ik moet niet alleen gaan reizen
Want dan ga ik nog meer tranen tegemoet
Telkemale opnieuw de spiegel van eenzaamheid
De onbegrijpelijke contradictie
Alleen zijn opzoeken
De pijn van me alleen te weten
Wat is er het eerst?
De waarneming of de gedachte?
Zie ik elkaar liefkozende mensen of is mijn focus daarop gericht?
Passend in zelfbeklag
Mijn eenzaamheidsgevoel uitvergrotende
Iedereen heeft het, behalve ik
Maar ik ben te moeilijk
Niet toegankelijk
Afhoudend
Eigen keuze dus
Niet willen
En toch willen
Of niet weten wat te willen?
Het onmogelijke willen?
Ik moet leren dat ik mijn eigen alfa en omega ben...
Prachtige zonnige dag
Wat een geluk na zo'n sombere regenweek
Tussen de massa
Meer dan alleen
Tranen in een genietende zorgeloze mensenzee
Gelukkig is daar de zon
En dus donker gekleurde glazen
Het vocht kan zweet zijn, toch...
Vechten tegen dat gevoel
Vakantie, zon, Werchter en muziek
Dat is alleen genieten toch?
James Blunt
De enige die voor even mijn volle aandacht heeft
Een magistrale beklijvende vertolking van... Goodbye my lover
Ik sta in de massa
Maar behoor er niet toe
Dissociatie
Medegezel besluit vroeg naar huis te gaan
Letterlijk achtergelaten
Reeds meermaals geleerde les: geen verwachtingen, geen vanzelfsprekendheden
Er is geen massa
Er is alleen ik
En verder niemand
Die gedachte moet ik weren
Anders komen de tranen weer
En in de schemering geen donkere glazen
Nee, ik moet niet alleen gaan reizen
Want dan ga ik nog meer tranen tegemoet
Telkemale opnieuw de spiegel van eenzaamheid
De onbegrijpelijke contradictie
Alleen zijn opzoeken
De pijn van me alleen te weten
Wat is er het eerst?
De waarneming of de gedachte?
Zie ik elkaar liefkozende mensen of is mijn focus daarop gericht?
Passend in zelfbeklag
Mijn eenzaamheidsgevoel uitvergrotende
Iedereen heeft het, behalve ik
Maar ik ben te moeilijk
Niet toegankelijk
Afhoudend
Eigen keuze dus
Niet willen
En toch willen
Of niet weten wat te willen?
Het onmogelijke willen?
Ik moet leren dat ik mijn eigen alfa en omega ben...
maandag, juli 07, 2008
Tjonge...
Als ik zo de titels afloop van mijn voorbije berichten... me herinnerend waarover het ook alweer ging...tjonge tjonge... je zou er acuut depressief van worden...
Ook al ging het over wat me bezig hield, toch schept het een somberder beeld dan dat het werkelijk is.
Of ligt het maar aan mijn stemming van het moment?
De ene dag kan ik me immers totaal moedeloos voelen, eenzaam en verlaten, en de andere dag - zoals vandaag - maakt dezelfde concrete situatie niks uit...
Een dag zonder een woord gezegd te hebben... een dag compleet alleen dus zoals al wel vaker gebeurt, maar zonder mezelf zielig te vinden. Gisteren was overigens ook zo'n dag, al stond toen ineens 's avonds wel jongste zoon daar en is die ook nog de hele avond gebleven.
Confrontatie met weer maar eens die kloteziekte bij iemand die ik ken, maakt dat ik weer besef hoe gepriviligieerd te zijn... Geen ziektes bij mezelf of mijn kinderen, financieel alles ok, vergeleken met zovele anderen een ware luxesituatie...
En opnieuw het besef: ik moet zien zoveel mogelijk te genieten zolang het kan...
Ik las vandaag ook grote stukken terug van mijn reisblog van vorig jaar... wat was dat toch een geweldige reis... en wederom, wat een luxe om dat te hebben mogen meemaken. Mijn stijl van schrijven... zo anders als hier... Het positieve, het genieten, de verwondering, het opslorpen als een spons van al het mooie... Ik wil nóg... Wat let mij? Tja... de wetenschap dat het niet hetzelfde zou zijn alleen... Dat het kunnen delen van de ervaring met mensen die dichtbij je staan, die je dierbaar zijn, essentieel is...
En toch heb ik de afgelopen weken zitten kijken om deze zomer nog ergens naar toe te gaan... alleen dan weliswaar... Wat tot voor kort nog ondenkbaar leek, wil ik nu toch overwegen. Ik moet het dan maar leren om ook geheel in mijn eentje te kunnen genieten. Zou dat echt kunnen lukken?
En terwijl ik dit zit te typen, wordt het me te machtig en is het gevoel van eenzaamheid prominent daar... maar anderzijds ook het besef gezond te zijn en alles te kunnen doen wat ik maar wil...
Ook al ging het over wat me bezig hield, toch schept het een somberder beeld dan dat het werkelijk is.
Of ligt het maar aan mijn stemming van het moment?
De ene dag kan ik me immers totaal moedeloos voelen, eenzaam en verlaten, en de andere dag - zoals vandaag - maakt dezelfde concrete situatie niks uit...
Een dag zonder een woord gezegd te hebben... een dag compleet alleen dus zoals al wel vaker gebeurt, maar zonder mezelf zielig te vinden. Gisteren was overigens ook zo'n dag, al stond toen ineens 's avonds wel jongste zoon daar en is die ook nog de hele avond gebleven.
Confrontatie met weer maar eens die kloteziekte bij iemand die ik ken, maakt dat ik weer besef hoe gepriviligieerd te zijn... Geen ziektes bij mezelf of mijn kinderen, financieel alles ok, vergeleken met zovele anderen een ware luxesituatie...
En opnieuw het besef: ik moet zien zoveel mogelijk te genieten zolang het kan...
Ik las vandaag ook grote stukken terug van mijn reisblog van vorig jaar... wat was dat toch een geweldige reis... en wederom, wat een luxe om dat te hebben mogen meemaken. Mijn stijl van schrijven... zo anders als hier... Het positieve, het genieten, de verwondering, het opslorpen als een spons van al het mooie... Ik wil nóg... Wat let mij? Tja... de wetenschap dat het niet hetzelfde zou zijn alleen... Dat het kunnen delen van de ervaring met mensen die dichtbij je staan, die je dierbaar zijn, essentieel is...
En toch heb ik de afgelopen weken zitten kijken om deze zomer nog ergens naar toe te gaan... alleen dan weliswaar... Wat tot voor kort nog ondenkbaar leek, wil ik nu toch overwegen. Ik moet het dan maar leren om ook geheel in mijn eentje te kunnen genieten. Zou dat echt kunnen lukken?
En terwijl ik dit zit te typen, wordt het me te machtig en is het gevoel van eenzaamheid prominent daar... maar anderzijds ook het besef gezond te zijn en alles te kunnen doen wat ik maar wil...
zaterdag, juni 28, 2008
Memorabele maand?
De maand juni is ten einde. De maand waarin een einde kwam aan een periode van ongeveer 8 maand die in het licht stond van hoop, van dromen en van een voorzichtig geloof in de mogelijkheid van een niet-eenzame toekomst.
Het is weer weggemaaid... maar, zoals ik schreef, 't is allemaal niet zo erg. Peanuts... Ondanks tranen 's avonds en in de file. Het is niet erg. Het is wat het is.
Alleen is het zo dat alles dan weer relatief van waarde wordt... Werk? Heeft het zin om daarin mijn passie te leggen? Als ik daar verdwijn, ben ik ook zo weer vervangen... Dus, wat ben ik eigenlijk waard? Niks dus.
Conclusie: criterium om ergens mijn passie in te leggen, moet zuiver egoïstisch zijn: "wat zit er voor mij in qua gevoel?"
Ik had overigens afgelopen week een lastige confrontatie met mijn (nieuwe) diensthoofd waardoor ik ging denken ook vooral niet te moeten verwachten om nog veel voldoening uit mijn job te halen en dus daar niet mijn passie in moet gaan leggen. Toen ik later deze week mijn gevoel hierover ventileerde tegenover mijn 'oude' diensthoofd, zei die dat het normaal was wat er gebeurde want dat ik een bedreiging was voor dat nieuwe diensthoofd. Ik ontkende dat direct omdat ik helemaal geen ambitie heb voor die functie, maar hij bedoelde het anders. Ik ben een bedreiging omdat ik een te grote kennis heb... En toen ik daarover nadacht, moest ik hem gelijk geven... Nah ja, blijft natuurlijk dat ik toch maar niet teveel waarde moet gaan hechten aan mijn werk. Als het erop aan komt, is het toch niet je expertise of bekwaamheid die telt, maar de belangen van de persoon of personen boven je. Ik moet dat leren loskoppelen: geen waardering of steun krijgen betekent niet noodzakelijk dat ik professioneel niets zou voorstellen.
Soit... een veel te lange uitwijding...
't Is maar om aan te geven dat alles zo verdomd relatief is.
Wat rest er dan nog? Alleen maar instant genot zeker? Waarmee ik eigenlijk bedoel dat alleen mijn eigen voldoening en mijn eigen waardering van mezelf, van belang zijn en niet het oordeel van een ander. Of dit nu om privé-aangelegenheden gaat of om een professionele context.
Het is weer weggemaaid... maar, zoals ik schreef, 't is allemaal niet zo erg. Peanuts... Ondanks tranen 's avonds en in de file. Het is niet erg. Het is wat het is.
Alleen is het zo dat alles dan weer relatief van waarde wordt... Werk? Heeft het zin om daarin mijn passie te leggen? Als ik daar verdwijn, ben ik ook zo weer vervangen... Dus, wat ben ik eigenlijk waard? Niks dus.
Conclusie: criterium om ergens mijn passie in te leggen, moet zuiver egoïstisch zijn: "wat zit er voor mij in qua gevoel?"
Ik had overigens afgelopen week een lastige confrontatie met mijn (nieuwe) diensthoofd waardoor ik ging denken ook vooral niet te moeten verwachten om nog veel voldoening uit mijn job te halen en dus daar niet mijn passie in moet gaan leggen. Toen ik later deze week mijn gevoel hierover ventileerde tegenover mijn 'oude' diensthoofd, zei die dat het normaal was wat er gebeurde want dat ik een bedreiging was voor dat nieuwe diensthoofd. Ik ontkende dat direct omdat ik helemaal geen ambitie heb voor die functie, maar hij bedoelde het anders. Ik ben een bedreiging omdat ik een te grote kennis heb... En toen ik daarover nadacht, moest ik hem gelijk geven... Nah ja, blijft natuurlijk dat ik toch maar niet teveel waarde moet gaan hechten aan mijn werk. Als het erop aan komt, is het toch niet je expertise of bekwaamheid die telt, maar de belangen van de persoon of personen boven je. Ik moet dat leren loskoppelen: geen waardering of steun krijgen betekent niet noodzakelijk dat ik professioneel niets zou voorstellen.
Soit... een veel te lange uitwijding...
't Is maar om aan te geven dat alles zo verdomd relatief is.
Wat rest er dan nog? Alleen maar instant genot zeker? Waarmee ik eigenlijk bedoel dat alleen mijn eigen voldoening en mijn eigen waardering van mezelf, van belang zijn en niet het oordeel van een ander. Of dit nu om privé-aangelegenheden gaat of om een professionele context.
dinsdag, juni 17, 2008
Het is niet voor me weggelegd
De dingen die me bezig houden... dat is het thema van deze blog. Welnu, 'het is niet voor me weggelegd'... dat is wat me de laatste dagen bezighoudt...
Wat is niet voor me weggelegd? De liefde...
En het is pijnlijk om dit te schrijven.
Want alhoewel je je geloof erin verstandelijk al lang hebt verloren, gevoelsmatig verlang je er toch naar. In welke tekst staat het ook alweer? "Als ik de liefde niet heb, dan ben ik niets" En zo is het... het lijkt iets onmisbaar...
Goh ja, er zullen er zijn die zeggen: "liefde geef je". Wel ja, in dat geval moet ik dan maar concluderen dat ik het niet kan... en dus zit het er voor mij niet in.
Rest: deal with it
Een leven zonder liefde. Dan maar proberen te vullen met... ja wat? 't Wordt alsmaar moeilijker om voldoende voldoening te halen uit werk of studie... en toch is er geen andere keuze... passie zoeken in activiteiten... maar wel liefdeloos.
Wat is niet voor me weggelegd? De liefde...
En het is pijnlijk om dit te schrijven.
Want alhoewel je je geloof erin verstandelijk al lang hebt verloren, gevoelsmatig verlang je er toch naar. In welke tekst staat het ook alweer? "Als ik de liefde niet heb, dan ben ik niets" En zo is het... het lijkt iets onmisbaar...
Goh ja, er zullen er zijn die zeggen: "liefde geef je". Wel ja, in dat geval moet ik dan maar concluderen dat ik het niet kan... en dus zit het er voor mij niet in.
Rest: deal with it
Een leven zonder liefde. Dan maar proberen te vullen met... ja wat? 't Wordt alsmaar moeilijker om voldoende voldoening te halen uit werk of studie... en toch is er geen andere keuze... passie zoeken in activiteiten... maar wel liefdeloos.
dinsdag, juni 10, 2008
Verdriet is niet erg
Is het niet een beetje raar?
Mijn scheiding heeft er diep ingehakt en blijkbaar betekent dat dat elke moeilijkheid, elke pijn, elk verdriet enz. afgewogen wordt aan de pijn van toen... en zo valt alles steeds in het niet, want alles is peanuts vergeleken met toen.
Is dat dan wat bedoeld wordt met 'er sterker uitkomen'? Je kan zowat alles dragen immers... 't is toch altijd minder erg dan dat ene dat zo verschrikkelijk was...
Zo merk ik dat ik vol verdriet zit en tegelijkertijd denk: 't is niet erg...
Naarmate de tijd verstrijkt besef ik meer en meer dat ik behoorlijk zwaar depressief ben geweest. Dat maakt ook een verschil... of misschien is dat juist het verschil waar ik het hier over heb... verdrietig en depressief zijn hele verschillende dingen... tenminste, depressie houdt ook verdriet in (denk ik), maar verdriet kan natuurlijk bestaan zonder depressie.
En dus denk ik bij mijn verdriet: "het is niet erg", omdat ik het zware donkere sombere van depressiviteit er niet bij voel...
Zou dat een juiste analyse zijn?
Mijn scheiding heeft er diep ingehakt en blijkbaar betekent dat dat elke moeilijkheid, elke pijn, elk verdriet enz. afgewogen wordt aan de pijn van toen... en zo valt alles steeds in het niet, want alles is peanuts vergeleken met toen.
Is dat dan wat bedoeld wordt met 'er sterker uitkomen'? Je kan zowat alles dragen immers... 't is toch altijd minder erg dan dat ene dat zo verschrikkelijk was...
Zo merk ik dat ik vol verdriet zit en tegelijkertijd denk: 't is niet erg...
Naarmate de tijd verstrijkt besef ik meer en meer dat ik behoorlijk zwaar depressief ben geweest. Dat maakt ook een verschil... of misschien is dat juist het verschil waar ik het hier over heb... verdrietig en depressief zijn hele verschillende dingen... tenminste, depressie houdt ook verdriet in (denk ik), maar verdriet kan natuurlijk bestaan zonder depressie.
En dus denk ik bij mijn verdriet: "het is niet erg", omdat ik het zware donkere sombere van depressiviteit er niet bij voel...
Zou dat een juiste analyse zijn?
zondag, juni 08, 2008
Het is wat het is
In mijn meest eenzame momenten de muziek die paste...
Nu lijkt het alsof het een vooruitblik was.
Solitude (Evanescence)
How many times have you told me you love her
As many times as I've wanted to tell you the truth
How long have I stood here beside you
I live through you
You looked through me
Ooh, Solitude,
Still with me is only you
Ooh, Solitude,
I can't stay away from you
How many times have I done this to myself
How long will it take before I see
When will this hole in my heart be mended
Who now is left alone but me
Ooh, Solitude,
Forever me and forever you
Ooh, Solitude,
Only you, only true
Everyone leaves me stranded
Forgotten, abandoned, left behind
I can't stay here another night
Your secret admirer
Who could it be
Ooh, Can't you see
All along it was me
How can you be so blind
As to see right through me
And Ooh, Solitude,
Still with me is only you
Ooh, Solitude,
I can't stay away from you
Ooh, Solitude,
Forever me and forever you
Ooh, Solitude,
Only you, only true
Nu lijkt het alsof het een vooruitblik was.
Solitude (Evanescence)
How many times have you told me you love her
As many times as I've wanted to tell you the truth
How long have I stood here beside you
I live through you
You looked through me
Ooh, Solitude,
Still with me is only you
Ooh, Solitude,
I can't stay away from you
How many times have I done this to myself
How long will it take before I see
When will this hole in my heart be mended
Who now is left alone but me
Ooh, Solitude,
Forever me and forever you
Ooh, Solitude,
Only you, only true
Everyone leaves me stranded
Forgotten, abandoned, left behind
I can't stay here another night
Your secret admirer
Who could it be
Ooh, Can't you see
All along it was me
How can you be so blind
As to see right through me
And Ooh, Solitude,
Still with me is only you
Ooh, Solitude,
I can't stay away from you
Ooh, Solitude,
Forever me and forever you
Ooh, Solitude,
Only you, only true
dinsdag, juni 03, 2008
Oh ironie...
Dan vind je dat je iemand een hart onder de riem moet steken... ook al ken je die persoon helemaal niet, maar de gevoelens waren te vertrouwd uit 'vervlogen' tijden, dus denk je te moeten overbrengen dat het anders kan door te kijken naar wat positief is en dat ook zo te waarderen... om nog geen half uur later zelf overspoeld te worden door diezelfde negatieve gevoelens uit de vervlogen geachte tijden... Oh ironie...
Merkwaardig in feite hoe weinig er nodig is om ineens met (redelijk) 'licht' gemoed door het leven te gaan... een schijn van perspectief, een schijn van hoop, kan voldoende zijn... Maar als die dan ineens weggemaaid worden, is het terug naar af en drijven de donkere schaduwen spoorslags weer binnen om je meteen in hun greep te nemen, gretig geholpen door reeds wachtende demonen uit andere spelonken van de afgelopen tijd.
Opgeslokt door het niets...het oord waar er niets is... en waar vooral niemand is.
Maar kom... been there... I can handle it... this is it, en meer is er niet, punt.
Oh ironie bis... uitgerekend vandaag werd ik wat moedeloos van iemand anders blog... omwille van de zwaarmoedigheid en het steeds weerkerende patroon van gebeurtenissen met de daaraan gekoppelde emoties... En zie mij nu... doe ik niet haast hetzelfde? Ach ja, niet wat betreft gebeurtenissen, of toch niet helemaal, maar qua gevoelens en reactie en denkpatroon... het komt steeds weer terug.
Merkwaardig in feite hoe weinig er nodig is om ineens met (redelijk) 'licht' gemoed door het leven te gaan... een schijn van perspectief, een schijn van hoop, kan voldoende zijn... Maar als die dan ineens weggemaaid worden, is het terug naar af en drijven de donkere schaduwen spoorslags weer binnen om je meteen in hun greep te nemen, gretig geholpen door reeds wachtende demonen uit andere spelonken van de afgelopen tijd.
Opgeslokt door het niets...het oord waar er niets is... en waar vooral niemand is.
Maar kom... been there... I can handle it... this is it, en meer is er niet, punt.
Oh ironie bis... uitgerekend vandaag werd ik wat moedeloos van iemand anders blog... omwille van de zwaarmoedigheid en het steeds weerkerende patroon van gebeurtenissen met de daaraan gekoppelde emoties... En zie mij nu... doe ik niet haast hetzelfde? Ach ja, niet wat betreft gebeurtenissen, of toch niet helemaal, maar qua gevoelens en reactie en denkpatroon... het komt steeds weer terug.
woensdag, mei 28, 2008
In de aanbieding...
Toen ik me nog maar net op het www begeven had met als doel lotgenoten te vinden om vooral over gevoelens bij een relatiebreuk te praten, hoorde ik al snel verhalen van mannen aan wie vrouwen zich bij bosjes (bij wijze van spreken dan)'aanbieden'. Ik las of beluisterde die verhalen altijd met een grote dosis scepsis... 'Het zal wel' dacht ik, 'de wens is de vader van de gedachte'... mannen die het nodig hebben voor hun gevoel van eigenwaarde dat ze ruimschoots vrouwelijke aandacht krijgen...
Ik kon het me niet zo goed voorstellen dat er inderdaad vrouwen zouden zijn die zich wetens en willens opdringen aan mannen.
Maar die verhalen kwamen hardnekkig met enige regelmaat terug, en ook onlangs nog hoorde ik iemand iets zeggen over een man die 'belaagd' wordt en vrouwen die zich aan zijn voeten werpen.
En dan denk ik... wat is dat toch? Wat voor vrouwen zijn dat dan? En waarom doen ze dat? Zijn het dan vrouwen die zich maar compleet voelen wanneer ze mannelijke aandacht krijgen?
En dan kom ik weer terug bij mezelf... en vraag ik me af... maar wat nu als je als single vrouw niet zo wanhopig op zoek bent, en dan toevallig op een keer iemand tegenkomt die 'iets' veroorzaakt, wat doe je dan? Natuurlijk wil je niet bij die horde vrouwen horen die zich amechtig storten op elk mannelijk exemplaar dat passeert. Maar wat dan wel? Gegeven zijnde dat je dus juist niet zomaar te kennen wil geven dat de man in kwestie je 'iets' doet, wat moet je er dan mee? En wat is dat 'iets'? Is dat 'iets' eigenlijk wel betrouwbaar? En gaat dat niet gewoon over?
Van de andere kant, ook gegeven zijnde dat dat 'iets' (wat het dan ook moge zijn) slechts tot iets kan leiden - en dus pas dan aanleiding mag geven tot enige vorm van actie - wanneer de ander datzelfde 'iets' ervaart, ga ik er maar vanuit dat die dingen dan wel vanzelf komen?
Een vraagteken, ja... want herinner ik me niet ooit een avond waarop ik op zijn minst een half uur (als het geen uur was) naar dit scherm zat te staren, wachtende tot iemand die online was op msn, iets zou zeggen... want ja, ik ga mezelf niet opdringen... maar die ander zei niets... en dat later bleek dat hij toen, net als ik, naar zijn scherm zat te staren, wachtende... jawel... wachtende tot ik iets zou zeggen... Dat schiet natuurlijk ook niks op.
Probleem: hoe maak je een omelet zonder eieren te breken?
Ik kon het me niet zo goed voorstellen dat er inderdaad vrouwen zouden zijn die zich wetens en willens opdringen aan mannen.
Maar die verhalen kwamen hardnekkig met enige regelmaat terug, en ook onlangs nog hoorde ik iemand iets zeggen over een man die 'belaagd' wordt en vrouwen die zich aan zijn voeten werpen.
En dan denk ik... wat is dat toch? Wat voor vrouwen zijn dat dan? En waarom doen ze dat? Zijn het dan vrouwen die zich maar compleet voelen wanneer ze mannelijke aandacht krijgen?
En dan kom ik weer terug bij mezelf... en vraag ik me af... maar wat nu als je als single vrouw niet zo wanhopig op zoek bent, en dan toevallig op een keer iemand tegenkomt die 'iets' veroorzaakt, wat doe je dan? Natuurlijk wil je niet bij die horde vrouwen horen die zich amechtig storten op elk mannelijk exemplaar dat passeert. Maar wat dan wel? Gegeven zijnde dat je dus juist niet zomaar te kennen wil geven dat de man in kwestie je 'iets' doet, wat moet je er dan mee? En wat is dat 'iets'? Is dat 'iets' eigenlijk wel betrouwbaar? En gaat dat niet gewoon over?
Van de andere kant, ook gegeven zijnde dat dat 'iets' (wat het dan ook moge zijn) slechts tot iets kan leiden - en dus pas dan aanleiding mag geven tot enige vorm van actie - wanneer de ander datzelfde 'iets' ervaart, ga ik er maar vanuit dat die dingen dan wel vanzelf komen?
Een vraagteken, ja... want herinner ik me niet ooit een avond waarop ik op zijn minst een half uur (als het geen uur was) naar dit scherm zat te staren, wachtende tot iemand die online was op msn, iets zou zeggen... want ja, ik ga mezelf niet opdringen... maar die ander zei niets... en dat later bleek dat hij toen, net als ik, naar zijn scherm zat te staren, wachtende... jawel... wachtende tot ik iets zou zeggen... Dat schiet natuurlijk ook niks op.
Probleem: hoe maak je een omelet zonder eieren te breken?
zondag, mei 18, 2008
niet langer gewenst
Iets loslaten... wat heb ik er toch altijd moeite mee...
Het begint eigenlijk al bij doodgewone spullen... moeilijk iets kunnen wegdoen...
Het wordt pas echt erg als het om niet-materiële dingen gaat. Mensen dus...individueel of bepaalde groepjes...
Waarom is het eigenlijk zo moeilijk om een deur dicht te trekken wanneer je toch overduidelijk voelt dat men je buitenkijkt? Waarom blijven hangen waar je niet langer gewenst bent, er niet langer bijhoort?
Omwille van het gezamenlijke verleden? Ja, dat moet het wel zijn... En als iets waarde voor mij had, blijft dat toch ook zo en kan ik moeilijk loslaten, ook al is die waarde dan in het nu verdwenen. Maar het heeft iets masochistisch... door te blijven hangen, krijg je steeds opnieuw de confrontatie met het ongewenst zijn... Dom dus...
Ach ja, ergens is er ontegensprekelijk ook dat telkens weer ertegenaan lopen dat de waarde van 'leuk' gevonden worden zeer relatief is, want het blijft nooit duren. Het zal wel aan mij liggen, maar snappen doe ik het niet aangezien ik toch niet verander tussen tijdstip A en tijdstip B... ik blijf altijd mijn eigenste zelf...
Ik kan me er dan soms ook over verwonderen dat er een aantal mensen zijn die deze blog blijven volgen... jarenlang al, zelfs na lange periodes van inactiviteit van mijn kant. Wat maakt dan dat zij iedere keer weer de moeite nemen om hier te lezen? En hoelang gaan ze het nog uithouden, vraag ik me dan af vanuit mijn 'telkens weer ertegenaan lopen'...
Het begint eigenlijk al bij doodgewone spullen... moeilijk iets kunnen wegdoen...
Het wordt pas echt erg als het om niet-materiële dingen gaat. Mensen dus...individueel of bepaalde groepjes...
Waarom is het eigenlijk zo moeilijk om een deur dicht te trekken wanneer je toch overduidelijk voelt dat men je buitenkijkt? Waarom blijven hangen waar je niet langer gewenst bent, er niet langer bijhoort?
Omwille van het gezamenlijke verleden? Ja, dat moet het wel zijn... En als iets waarde voor mij had, blijft dat toch ook zo en kan ik moeilijk loslaten, ook al is die waarde dan in het nu verdwenen. Maar het heeft iets masochistisch... door te blijven hangen, krijg je steeds opnieuw de confrontatie met het ongewenst zijn... Dom dus...
Ach ja, ergens is er ontegensprekelijk ook dat telkens weer ertegenaan lopen dat de waarde van 'leuk' gevonden worden zeer relatief is, want het blijft nooit duren. Het zal wel aan mij liggen, maar snappen doe ik het niet aangezien ik toch niet verander tussen tijdstip A en tijdstip B... ik blijf altijd mijn eigenste zelf...
Ik kan me er dan soms ook over verwonderen dat er een aantal mensen zijn die deze blog blijven volgen... jarenlang al, zelfs na lange periodes van inactiviteit van mijn kant. Wat maakt dan dat zij iedere keer weer de moeite nemen om hier te lezen? En hoelang gaan ze het nog uithouden, vraag ik me dan af vanuit mijn 'telkens weer ertegenaan lopen'...
dinsdag, april 29, 2008
Torn...
Om mezelf te quoten:
ik weet het nu wel... dat wat me bezighoudt, het houdt mij alleen bezig... Dat waarmee ik worstel... het is uitsluitend mijn worsteling, who cares verder?
Het is soms om de muren van om te lopen... geen kant kan je nog uit... en je blijft maar in je eigen cirkeltjes ronddraaien... eindeloos...
Nou ja, de oplossing zal ook niet van een ander komen... Voor een buitenstaander is het toch alleen maar simpel...
Niet zo voor mij... of toch wel, als ik alleen mijn verstand gebruik. Maar het gevoel komt zich daar altijd tussen mengen... en dan is het niet simpel meer. Of toch wel? Als het verstand zegt dat dat gevoel niet deugt...
Het verstand heeft gelijk zegt het verstand overtuigd... dat gevoel is een 'creatie' zegt het verstand, een hersenschim, een fantasie, een verlangen, een zinsbegoocheling...
En het gevoel... het gevoel is er gewoon, en valt me lastig...
Maar het verstand heeft gelijk...
't Is alleen zo verdomd moeilijk om aan te nemen dat het verstand gewoon gelijk heeft.
En al die strijd... is weer een eenzame strijd...
ik weet het nu wel... dat wat me bezighoudt, het houdt mij alleen bezig... Dat waarmee ik worstel... het is uitsluitend mijn worsteling, who cares verder?
Het is soms om de muren van om te lopen... geen kant kan je nog uit... en je blijft maar in je eigen cirkeltjes ronddraaien... eindeloos...
Nou ja, de oplossing zal ook niet van een ander komen... Voor een buitenstaander is het toch alleen maar simpel...
Niet zo voor mij... of toch wel, als ik alleen mijn verstand gebruik. Maar het gevoel komt zich daar altijd tussen mengen... en dan is het niet simpel meer. Of toch wel? Als het verstand zegt dat dat gevoel niet deugt...
Het verstand heeft gelijk zegt het verstand overtuigd... dat gevoel is een 'creatie' zegt het verstand, een hersenschim, een fantasie, een verlangen, een zinsbegoocheling...
En het gevoel... het gevoel is er gewoon, en valt me lastig...
Maar het verstand heeft gelijk...
't Is alleen zo verdomd moeilijk om aan te nemen dat het verstand gewoon gelijk heeft.
En al die strijd... is weer een eenzame strijd...
zaterdag, april 26, 2008
eenzame tocht
Ik kan niet anders dan vaststellen dat het een rode draad is in mijn leven... Alles wat moeilijk is, moet ik alleen doorheen.
Het heeft me wel eens droef gestemd - en misschien is dat nog steeds zo en vandaar deze posting - je bent fundamenteel alleen...
Misschien op dit moment geen echte droefheid... meer gelatenheid... ik weet het nu wel... dat wat me bezighoudt, het houdt mij alleen bezig... Dat waarmee ik worstel... het is uitsluitend mijn worsteling, who cares verder?
Ik weet het wel... soms zat het eenzame compleet in mezelf... was ik niet in staat een ander deelgenoot te maken... Zoals bv de geboorte van mijn oudste... het was iets bijzonder aangrijpends voor mij waarmee ik nog maanden bezig ben geweest... alleen... niet omdat mijn toenmalige echtgenoot tekortschoot, nee, gewoon omdat ik niet in staat was hem deelgenoot te laten zijn van mijn 'moeilijkheid'.
Bij mijn scheiding verzamelde ik op een of andere manier wel mensen om mijn gevoel mee te delen... eigenaardig in feite, dat die mensen zich dan aandienen omdat ik blijkbaar daar nood aan heb...
Maar nu... hoewel ik het liever zou delen, lijkt dat niet echt mogelijk te zijn.. Blijkbaar vindt men daarboven dat ik het opnieuw wel helemaal alleen aankan...
Het heeft me wel eens droef gestemd - en misschien is dat nog steeds zo en vandaar deze posting - je bent fundamenteel alleen...
Misschien op dit moment geen echte droefheid... meer gelatenheid... ik weet het nu wel... dat wat me bezighoudt, het houdt mij alleen bezig... Dat waarmee ik worstel... het is uitsluitend mijn worsteling, who cares verder?
Ik weet het wel... soms zat het eenzame compleet in mezelf... was ik niet in staat een ander deelgenoot te maken... Zoals bv de geboorte van mijn oudste... het was iets bijzonder aangrijpends voor mij waarmee ik nog maanden bezig ben geweest... alleen... niet omdat mijn toenmalige echtgenoot tekortschoot, nee, gewoon omdat ik niet in staat was hem deelgenoot te laten zijn van mijn 'moeilijkheid'.
Bij mijn scheiding verzamelde ik op een of andere manier wel mensen om mijn gevoel mee te delen... eigenaardig in feite, dat die mensen zich dan aandienen omdat ik blijkbaar daar nood aan heb...
Maar nu... hoewel ik het liever zou delen, lijkt dat niet echt mogelijk te zijn.. Blijkbaar vindt men daarboven dat ik het opnieuw wel helemaal alleen aankan...
zaterdag, april 12, 2008
dagelijkse gedachte...
"Dat waarnaar jij verlangt, verlangt ook naar jou."
Mijn 2e homepage in mijn browser is http://www.dagelijksegedachte.net
Elke dag een nieuwe quote.
Vandaag is het bovenstaande, van ene Roemi.
Goh... was dat maar waar...
Mijn 2e homepage in mijn browser is http://www.dagelijksegedachte.net
Elke dag een nieuwe quote.
Vandaag is het bovenstaande, van ene Roemi.
Goh... was dat maar waar...
donderdag, april 10, 2008
Toeval bestaat niet beweert men...
Een paar posts terug schreef ik:
En nu is er weer zoiets... een berichtje op een forum over een boek... het trekt mijn aandacht... de verwijzing naar een tv-uitzending... en ik denk: ik moet kijken... Dat doe ik dan ook... tv-uitzending, lezen op een forum... En ik denk: ik moet dat boek lezen... over bijna-dood-ervaringen... En waarom? Iets deed me een verband leggen met mijn 'gevoelservaring' bij de dood van mijn moeder... Ik moet dat boek lezen... misschien vind ik een verklaring, een aanwijzing, een nieuw inzicht...
En zo gebeurde...
"Postmortale ervaringen
Een ander sterk taboe is het praten over het gevoel contact te hebben gehad met (het bewustzijn van) een overleden dierbare persoon in de weken, maanden of jaren na diens overlijden. Dit contact kan bestaan uit het voelen van een aanwezigheid, het zich aangeraakt voelen, het 'zien' van de overledene, al of niet gepaard gaande met communicatie, het ruiken van bepaalde geuren of het ervaren van onverwachte 'toevallige' gebeurtenissen waarbij men innerlijk weet dat dit te maken heeft met de overledene. Deze zogenaamde postmortale ervaring is vaak zo sterk emotioneel gekleurd en gaat zo vaak gepaard met een innerlijke zekerheid dat de ervaring of boodschap afkomstig is van (het bewustzijn van) de overleden dierbare persoon, dat iemand in eerste instantie zelf niet goed kan of durft accepteren dat deze ervaring werkelijk heeft plaatsgevonden."
Een passage uit hoofdstuk 14, Eindeloos bewustzijn, uit het gelijknamige boek van Pim Van Lommel.
Het is vandaag exact 4 jaar geleden dat mijn moeder stierf.
's Morgens rond 7u was er telefoon van mijn broer. Ik wist direct wat de telefoonbel betekende... het stond immers elk moment te gebeuren. Rond 9u waren we in het ziekenhuis. Mijn broer, mijn zus en ikzelf. Het was toen we de ziekenhuiskamer binnengingen waar mijn moeder intussen al opgebaard lag, dat het gebeurde. Ik 'voelde' haar aanwezigheid, als een soort wind die over mijn schouders kwam... geen echte wind, 'gewoon' het gevoel van iets achter mij over mijn schouders... en een onnoemlijke vreugde... Ik hoorde mijn zus zeggen: "kijk, ze lacht"... en op hetzelfde moment zag ik dat ook... de gelukzalige lach op haar gezicht. Woorden schieten tekort om het écht te beschrijven. Ik kom niet verder dan: ik voelde haar aanwezigheid en voelde haar vreugde. De dag nadien toen ik met de kinderen naar het mortuarium ging voor een laatste groet, 'was ze er ook'. Later bij het kisten en op de begrafenis, niet meer.
Aan deze ervaring twijfel ik totaal niet. Het was onverklaarbaar, maar écht. En ik zei tot mezelf dat men ooit hiervoor wel een wetenschappelijke verklaring zou vinden. Dat is wat Van Lommel poogt te doen in zijn boek.
Ik had eerder al een soortgelijke ervaring bij de dood van mijn vader, maar dan anders. Enkele dagen na zijn dood 'voelde' ik als het ware zijn aanwezigheid. In de slaapkamer nota bene. Maar deze ervaring was veel vager. Mijn moeder zelf heeft hem in die dagen 'gezien' bij haar thuis in de zetel. Mijn moeder was erg katholiek gelovig, maar zeker niet zweverig of zoiets. Ze vertelde het met een grote stelligheid en alsof het doodnormaal was.
En dan is er nog het bizarre verhaal van mijn moeder tegenkomen op de bus, 1 jaar ongeveer na haar dood. Hoewel dat ik dat volkomen zou kunnen uitleggen als het voortborduren op toevallige uiterlijke gelijkenissen van een oud vrouwtje op de bus met mijn moeder, is er een soort 'innerlijk weten' dat zij het was (of er was). Hoe stom dit ook moge klinken. Dat verhaal was de aanleiding om deze blog te beginnen en is dus hier nog te vinden.
En nu is er weer zoiets... een berichtje op een forum over een boek... het trekt mijn aandacht... de verwijzing naar een tv-uitzending... en ik denk: ik moet kijken... Dat doe ik dan ook... tv-uitzending, lezen op een forum... En ik denk: ik moet dat boek lezen... over bijna-dood-ervaringen... En waarom? Iets deed me een verband leggen met mijn 'gevoelservaring' bij de dood van mijn moeder... Ik moet dat boek lezen... misschien vind ik een verklaring, een aanwijzing, een nieuw inzicht...
En zo gebeurde...
"Postmortale ervaringen
Een ander sterk taboe is het praten over het gevoel contact te hebben gehad met (het bewustzijn van) een overleden dierbare persoon in de weken, maanden of jaren na diens overlijden. Dit contact kan bestaan uit het voelen van een aanwezigheid, het zich aangeraakt voelen, het 'zien' van de overledene, al of niet gepaard gaande met communicatie, het ruiken van bepaalde geuren of het ervaren van onverwachte 'toevallige' gebeurtenissen waarbij men innerlijk weet dat dit te maken heeft met de overledene. Deze zogenaamde postmortale ervaring is vaak zo sterk emotioneel gekleurd en gaat zo vaak gepaard met een innerlijke zekerheid dat de ervaring of boodschap afkomstig is van (het bewustzijn van) de overleden dierbare persoon, dat iemand in eerste instantie zelf niet goed kan of durft accepteren dat deze ervaring werkelijk heeft plaatsgevonden."
Een passage uit hoofdstuk 14, Eindeloos bewustzijn, uit het gelijknamige boek van Pim Van Lommel.
Het is vandaag exact 4 jaar geleden dat mijn moeder stierf.
's Morgens rond 7u was er telefoon van mijn broer. Ik wist direct wat de telefoonbel betekende... het stond immers elk moment te gebeuren. Rond 9u waren we in het ziekenhuis. Mijn broer, mijn zus en ikzelf. Het was toen we de ziekenhuiskamer binnengingen waar mijn moeder intussen al opgebaard lag, dat het gebeurde. Ik 'voelde' haar aanwezigheid, als een soort wind die over mijn schouders kwam... geen echte wind, 'gewoon' het gevoel van iets achter mij over mijn schouders... en een onnoemlijke vreugde... Ik hoorde mijn zus zeggen: "kijk, ze lacht"... en op hetzelfde moment zag ik dat ook... de gelukzalige lach op haar gezicht. Woorden schieten tekort om het écht te beschrijven. Ik kom niet verder dan: ik voelde haar aanwezigheid en voelde haar vreugde. De dag nadien toen ik met de kinderen naar het mortuarium ging voor een laatste groet, 'was ze er ook'. Later bij het kisten en op de begrafenis, niet meer.
Aan deze ervaring twijfel ik totaal niet. Het was onverklaarbaar, maar écht. En ik zei tot mezelf dat men ooit hiervoor wel een wetenschappelijke verklaring zou vinden. Dat is wat Van Lommel poogt te doen in zijn boek.
Ik had eerder al een soortgelijke ervaring bij de dood van mijn vader, maar dan anders. Enkele dagen na zijn dood 'voelde' ik als het ware zijn aanwezigheid. In de slaapkamer nota bene. Maar deze ervaring was veel vager. Mijn moeder zelf heeft hem in die dagen 'gezien' bij haar thuis in de zetel. Mijn moeder was erg katholiek gelovig, maar zeker niet zweverig of zoiets. Ze vertelde het met een grote stelligheid en alsof het doodnormaal was.
En dan is er nog het bizarre verhaal van mijn moeder tegenkomen op de bus, 1 jaar ongeveer na haar dood. Hoewel dat ik dat volkomen zou kunnen uitleggen als het voortborduren op toevallige uiterlijke gelijkenissen van een oud vrouwtje op de bus met mijn moeder, is er een soort 'innerlijk weten' dat zij het was (of er was). Hoe stom dit ook moge klinken. Dat verhaal was de aanleiding om deze blog te beginnen en is dus hier nog te vinden.
maandag, april 07, 2008
Non-lokale verstrengeling van bewustzijn
"De non-lokale verstrengeling of verbondenheid van het bewustzijn lijkt wetenschappelijk bewezen te zijn dor onderzoek dat is verricht door telkens twee proefpersonen in twee gescheiden kooien van Faraday te plaatsen, hetgeen elke elektromagnetische informatieoverdracht onmogelijk maakt. Deze twee proefpersonen moesten zich wel op een of andere manier met elkaar verbonden voelen door bijvoorbeeld een goed ouder-kindrelatie of een voorafgaande jarenlange gezamenlijke meditatie. In de ene geïsoleerde ruimte van Faraday veroorzaakt een zintuiglijke prikkeling door willekeurig computergestuurde lichtflitsen visueel uitgelokte elektrische activiteit ("evoked potentials") in de EEG-registratie van de gestimuleerde persoon, en deze activiteit wordt op datzelfde ogenblik ontvangen door de andere, niet-gestimuleerde persoon in de andere kooi van Faraday. Dit heeft tot gevolg dat de geregistreerde patronen in het EEG van de niet-gestimuleerde persoon veranderen op exact hetzelfde moment dat in de andere kooi van Faraday lichtflitsen optreden. Deze overgedragen elektrische activiteit, zogenaamde 'transferred potentials', dus de opgetreden coherentie of onderlinge samenhang van beide EEG's, kan alleen worden verklaard op basis van non-lokale beïnvloeding. Vooral vanwege het feit dat de proefopstelling elektromagnetische informatieoverdracht uitsluit kan deze correlatie niet met klassiek-wetenschappelijke modellen verklaard worden."
Uit hoofdstuk 12, Hersenen en bewustzijn, van het boek "Eindeloos bewustzijn" van Pim Van Lommel.
Opmerkelijk... bijzonder opmerkelijk...
De verklaring wordt vervolgens gezocht in de kwantumfysica.
Die enkele bijzondere ervaringen, zoals met iemand chatten en vaststellen dat je op hetzelfde moment aan hetzelfde denkt en dan nog haast in dezelfde bewoordingen... en nog: op een gegeven moment 'aanvoelen' wat de ander bezighoudt.... Dit zou je kunnen zien als een illustratie van het bovenstaande? En dus van het 'verstrengeld' zijn van elkaars bewustzijn?
Of loop ik nu te hard?
Uit hoofdstuk 12, Hersenen en bewustzijn, van het boek "Eindeloos bewustzijn" van Pim Van Lommel.
Opmerkelijk... bijzonder opmerkelijk...
De verklaring wordt vervolgens gezocht in de kwantumfysica.
Die enkele bijzondere ervaringen, zoals met iemand chatten en vaststellen dat je op hetzelfde moment aan hetzelfde denkt en dan nog haast in dezelfde bewoordingen... en nog: op een gegeven moment 'aanvoelen' wat de ander bezighoudt.... Dit zou je kunnen zien als een illustratie van het bovenstaande? En dus van het 'verstrengeld' zijn van elkaars bewustzijn?
Of loop ik nu te hard?
Gevoel
"Een hoop woorden, voor een gevoel van een fractie van een seconde. Die verdraaide taal ook. Kon ik mijn gevoel maar gewoon via gevoel overbrengen dan had ik al deze woorden niet nodig. Zonder de beperking van woorden en beelden, en met liefde en helder bewustzijn is alles uit te drukken en over te brengen zoals het werkelijk is en niet zoals men het zal opvatten. Alles is dan helder en duidelijk."
Een passage uit het boek "Eindeloos bewustzijn" van Pim Van Lommel waarin hij een vrouw aan het woord laat over haar bijna dood ervaring.
Zonder het op dit moment over de kern van dat boek te willen hebben... 't is zo'n vertrouwde verzuchting voor mij: "Een hoop woorden, voor een gevoel van een fractie van een seconde. Die verdraaide taal ook. Kon ik mijn gevoel maar gewoon via gevoel overbrengen dan had ik al deze woorden niet nodig."
"Gevoel".... ik heb het zo vaak over gevoel... misschien had ik het wel al die keren over 'bewustzijn'...
Een passage uit het boek "Eindeloos bewustzijn" van Pim Van Lommel waarin hij een vrouw aan het woord laat over haar bijna dood ervaring.
Zonder het op dit moment over de kern van dat boek te willen hebben... 't is zo'n vertrouwde verzuchting voor mij: "Een hoop woorden, voor een gevoel van een fractie van een seconde. Die verdraaide taal ook. Kon ik mijn gevoel maar gewoon via gevoel overbrengen dan had ik al deze woorden niet nodig."
"Gevoel".... ik heb het zo vaak over gevoel... misschien had ik het wel al die keren over 'bewustzijn'...
donderdag, april 03, 2008
Toevalligheden
Weet je wat zo raar is? Dat van die eigenaardige toevalligheden dingen in je leven kunnen bepalen... of je een richting uitsturen...
Ooit was ik aan het chatten met iemand die terloops liet vallen: wat een stem... Er stond toen in zijn huis blijkbaar een cd op van Melissa Etheridge, waarvan ik toen nog nooit had gehoord... Ik onthield de naam en enige tijd later liep ik zomaar een platenzaak in met de bedoeling een cd van die Melissa Etheridge te kopen, ook al had ik haar nog nooit gehoord. Er bleken 2 cd's van haar in die winkel te zijn... ik koos gewoon op goed geluk... Achteraf bleek het de juiste keuze te zijn... het was haar toen nieuwe cd Skin... Ik zette hem op en elk nummer deed wat met me... herkenning, weet ik veel wat... muziek die compleet paste bij mijn emoties op dat moment... Later las ik over deze cd in een recensie: de ultieme break-up cd... en daar ging het inderdaad over... vandaar al die herkenbare emoties, wensen, verlangens...
Maar dus puur toeval om daarop uit te komen door een terloopse opmerking van een chatter...
En nu is er weer zoiets... een berichtje op een forum over een boek... het trekt mijn aandacht... de verwijzing naar een tv-uitzending... en ik denk: ik moet kijken... Dat doe ik dan ook... tv-uitzending, lezen op een forum... En ik denk: ik moet dat boek lezen... over bijna-dood-ervaringen... En waarom? Iets deed me een verband leggen met mijn 'gevoelservaring' bij de dood van mijn moeder... Ik moet dat boek lezen... misschien vind ik een verklaring, een aanwijzing, een nieuw inzicht...
Vreemd toch die toevalligheden...
Ooit was ik aan het chatten met iemand die terloops liet vallen: wat een stem... Er stond toen in zijn huis blijkbaar een cd op van Melissa Etheridge, waarvan ik toen nog nooit had gehoord... Ik onthield de naam en enige tijd later liep ik zomaar een platenzaak in met de bedoeling een cd van die Melissa Etheridge te kopen, ook al had ik haar nog nooit gehoord. Er bleken 2 cd's van haar in die winkel te zijn... ik koos gewoon op goed geluk... Achteraf bleek het de juiste keuze te zijn... het was haar toen nieuwe cd Skin... Ik zette hem op en elk nummer deed wat met me... herkenning, weet ik veel wat... muziek die compleet paste bij mijn emoties op dat moment... Later las ik over deze cd in een recensie: de ultieme break-up cd... en daar ging het inderdaad over... vandaar al die herkenbare emoties, wensen, verlangens...
Maar dus puur toeval om daarop uit te komen door een terloopse opmerking van een chatter...
En nu is er weer zoiets... een berichtje op een forum over een boek... het trekt mijn aandacht... de verwijzing naar een tv-uitzending... en ik denk: ik moet kijken... Dat doe ik dan ook... tv-uitzending, lezen op een forum... En ik denk: ik moet dat boek lezen... over bijna-dood-ervaringen... En waarom? Iets deed me een verband leggen met mijn 'gevoelservaring' bij de dood van mijn moeder... Ik moet dat boek lezen... misschien vind ik een verklaring, een aanwijzing, een nieuw inzicht...
Vreemd toch die toevalligheden...
donderdag, maart 20, 2008
Iedereen is beter dan ik.
Iedereen is beter dan ik... of mooier, aantrekkelijker, slimmer, interessanter, boeiender, grappiger... enz...
Waar het vandaan komt, geen idee, maar het zit diep geworteld... ik val altijd in het niet...
Waarom zou ik goed genoeg zijn als vriendin? Zoveel anderen die 'beter' zijn en dus eerder zullen uitgekozen worden, de voorkeur zullen hebben.
Sommigen zullen de oorzaak in de kindertijd gaan zoeken... Nah, kan wel zeggen dat er in mijn kindertijd niks te vinden is. Mijn kindertijd was gewoon goed. Genoeg waardering toen. Geen tekort aan. Daar zal het niet aan liggen.
Hoe komt het dan? In zee met de verkeerde man. Stelselmatig in de loop der jaren mijn 'waarde' laten aantasten. Onbegrijpelijk dat je dat laat gebeuren... en nog meer onbegrijpelijk dat dat onomkeerbaar blijkt te zijn: 'ik ben niet goed genoeg'. Niet als vrouw, niet als moeder, niet als vriendin, niet als werknemer... de boodschap die jarenlang als een soort brainwash werd meegegeven....
Oh jawel, er zijn momenten dat ik in mezelf geloof... maar het minste is goed genoeg om dat geloof te doen wankelen: zie je wel, ik ben niet goed genoeg...
En dan ga je a priori jezelf al geen kans geven... in bijvoorbeeld een nieuwe job... of in relatie tot anderen... want anderen zullen altijd beter zijn dan ik...
(dit heeft een paar dagen in concept gestaan... beetje te Calimero-achtig... nu toch maar publiceren... het is nu eenmaal mijn achillespees...)
Waar het vandaan komt, geen idee, maar het zit diep geworteld... ik val altijd in het niet...
Waarom zou ik goed genoeg zijn als vriendin? Zoveel anderen die 'beter' zijn en dus eerder zullen uitgekozen worden, de voorkeur zullen hebben.
Sommigen zullen de oorzaak in de kindertijd gaan zoeken... Nah, kan wel zeggen dat er in mijn kindertijd niks te vinden is. Mijn kindertijd was gewoon goed. Genoeg waardering toen. Geen tekort aan. Daar zal het niet aan liggen.
Hoe komt het dan? In zee met de verkeerde man. Stelselmatig in de loop der jaren mijn 'waarde' laten aantasten. Onbegrijpelijk dat je dat laat gebeuren... en nog meer onbegrijpelijk dat dat onomkeerbaar blijkt te zijn: 'ik ben niet goed genoeg'. Niet als vrouw, niet als moeder, niet als vriendin, niet als werknemer... de boodschap die jarenlang als een soort brainwash werd meegegeven....
Oh jawel, er zijn momenten dat ik in mezelf geloof... maar het minste is goed genoeg om dat geloof te doen wankelen: zie je wel, ik ben niet goed genoeg...
En dan ga je a priori jezelf al geen kans geven... in bijvoorbeeld een nieuwe job... of in relatie tot anderen... want anderen zullen altijd beter zijn dan ik...
(dit heeft een paar dagen in concept gestaan... beetje te Calimero-achtig... nu toch maar publiceren... het is nu eenmaal mijn achillespees...)
zondag, maart 16, 2008
twee stemmen
"The test of a first-rate intelligence is the ability to hold two opposed ideas in the mind at the same time, and still retain the ability to function." F. Scott Fitzgerald (uit The Crack-Up)
Dit kreeg ik onlangs van iemand toegestuurd...
Tegenstrijdige gedachten, of tegenstrijdige gevoelens, of een gevoel in tegenstrijd met een gedachte.... wat doe je ermee? Er blij mee zijn omdat dat volgens mijnheer Scott Fitzgerald een teken is van intelligentie? En we zijn toch wel graag intelligent? Zucht...
Of wat met het voortdurend in vraag stellen van je gevoel? Je gevoel inkaderen dus... het binnen de perken van het 'redelijke' manoeuvreren...
En wanneer wordt een gevoel een gedachte? Misschien zelfs nog meer dan een gedachte... een fantasie, een wens, een droombeeld, een illusie... of zelfs een waanbeeld?
En hoe kan je het onderscheid maken tussen dit alles? Zucht... zucht... zucht...
Soms zou je toch willen gewoon je gevoel uitleven - hoe gek dat dan ook moge zijn - zonder je te hoeven bekommeren om reacties van anderen... gewoonweg simpelweg niet intelligent zijn. En wellicht op je bek gaan dan, maar aangezien je dan niet gehinderd wordt door intelligentie, heb je daar toch geen benul van en dus geen last...
Dit kreeg ik onlangs van iemand toegestuurd...
Tegenstrijdige gedachten, of tegenstrijdige gevoelens, of een gevoel in tegenstrijd met een gedachte.... wat doe je ermee? Er blij mee zijn omdat dat volgens mijnheer Scott Fitzgerald een teken is van intelligentie? En we zijn toch wel graag intelligent? Zucht...
Of wat met het voortdurend in vraag stellen van je gevoel? Je gevoel inkaderen dus... het binnen de perken van het 'redelijke' manoeuvreren...
En wanneer wordt een gevoel een gedachte? Misschien zelfs nog meer dan een gedachte... een fantasie, een wens, een droombeeld, een illusie... of zelfs een waanbeeld?
En hoe kan je het onderscheid maken tussen dit alles? Zucht... zucht... zucht...
Soms zou je toch willen gewoon je gevoel uitleven - hoe gek dat dan ook moge zijn - zonder je te hoeven bekommeren om reacties van anderen... gewoonweg simpelweg niet intelligent zijn. En wellicht op je bek gaan dan, maar aangezien je dan niet gehinderd wordt door intelligentie, heb je daar toch geen benul van en dus geen last...
donderdag, februari 28, 2008
Het went wel op den duur...
Je wel eens geïsoleerd gevoeld?
Omdat je je alleen voelt staan...
Omdat je je genegeerd voelt...
Omdat je je eenzaam voelt...
Omdat je respons verwacht die er niet komt...
Oh, daar zullen we het hebben: VERWACHTINGEN
Verwachtingen leiden maar al te vaak tot teleurstellingen... schrap dus de verwachtingen...
Tegenwoordig ben ik misschien wel bedreven geworden in het verwachten van... genegeerd worden, geen respons krijgen, geen interesse enz... Het maakt het makkelijker... rest slechts nog een zacht schrijnende vage pijn die niet zodanig veel impact heeft op mijn gevoel... Een beetje maar...
Het went.
Omdat je je alleen voelt staan...
Omdat je je genegeerd voelt...
Omdat je je eenzaam voelt...
Omdat je respons verwacht die er niet komt...
Oh, daar zullen we het hebben: VERWACHTINGEN
Verwachtingen leiden maar al te vaak tot teleurstellingen... schrap dus de verwachtingen...
Tegenwoordig ben ik misschien wel bedreven geworden in het verwachten van... genegeerd worden, geen respons krijgen, geen interesse enz... Het maakt het makkelijker... rest slechts nog een zacht schrijnende vage pijn die niet zodanig veel impact heeft op mijn gevoel... Een beetje maar...
Het went.
zondag, februari 17, 2008
40+
Lezen over iemands 40e verjaardag, de felicitaties, het verslag van het feest... het stilstaan bij dit ronde getal, de terugblik op het verleden, de blijheid en dankbaarheid voor zovele dierbaren om haar heen, de verwachtingsvolle blik op de toekomst... want het leven begint bij 40, nietwaar?
Het brengt me terug naar toen ik zelf 40 werd... Het werd een keerpunt, jawel... maar niet in de zin die je hoopt of verwacht... het débâcle... het einde i.p.v. het begin...
Nou ja... het einde van een huwelijk... het einde van een bepaald soort leven...
Mijn 40er jaren... niet bepaald de leukste van mijn leven... En ze lopen al naar hun einde... 't Geeft wel eens het gevoel dat het leven aan me voorbij snelt... verloren tijd... het stemmetje dat zegt: "haast je wat, voor je 't weet is het voorbij, je hebt al 7 jaar verloren"... maar haasten voor wat? haasten waar naartoe?
Echt een nieuwe start nemen... de eerste was een valse start, met vervolgens het verkeerde parcours... Niettemin kun je toch nog waardevolle dingen treffen op die verkeerde wegen...
Wanneer komt die dan, die goeie nieuwe start? Bij 50? 50... het klinkt zo oud... een halve eeuw... normaal de tijd om uit te bollen i.p.v. te starten toch?
Ach... de tijd dringt... waarom wachten op 50? 47,5 is ook een mooi startgetal...
En wie weet... over x jaar zeg ik misschien: "mijn leven begon bij 40"
Aan het bouwen van de fundamenten van een huis is ook weinig moois te ontdekken... maar als het huis helemaal opgericht is daarentegen...
Het brengt me terug naar toen ik zelf 40 werd... Het werd een keerpunt, jawel... maar niet in de zin die je hoopt of verwacht... het débâcle... het einde i.p.v. het begin...
Nou ja... het einde van een huwelijk... het einde van een bepaald soort leven...
Mijn 40er jaren... niet bepaald de leukste van mijn leven... En ze lopen al naar hun einde... 't Geeft wel eens het gevoel dat het leven aan me voorbij snelt... verloren tijd... het stemmetje dat zegt: "haast je wat, voor je 't weet is het voorbij, je hebt al 7 jaar verloren"... maar haasten voor wat? haasten waar naartoe?
Echt een nieuwe start nemen... de eerste was een valse start, met vervolgens het verkeerde parcours... Niettemin kun je toch nog waardevolle dingen treffen op die verkeerde wegen...
Wanneer komt die dan, die goeie nieuwe start? Bij 50? 50... het klinkt zo oud... een halve eeuw... normaal de tijd om uit te bollen i.p.v. te starten toch?
Ach... de tijd dringt... waarom wachten op 50? 47,5 is ook een mooi startgetal...
En wie weet... over x jaar zeg ik misschien: "mijn leven begon bij 40"
Aan het bouwen van de fundamenten van een huis is ook weinig moois te ontdekken... maar als het huis helemaal opgericht is daarentegen...
zaterdag, februari 09, 2008
Denkstoel
Nu de spanning omtrent gezondheid zoon (voorlopig) weggeëbt is, is er weer ruimte voor mijn denkstoel...
Er is een tijd geweest dat ik enorm leed onder eenzaamheid. Niet dat dat iets continu was, maar wel iets dat toen geregeld prominent aanwezig was. Is het niet raar dat ondanks dat er niks in mijn situatie veranderd is, ik daar al tijden geen last meer van heb gehad? Ik vind dat raar... De facto ben ik nog altijd even eenzaam, eigenlijk zelfs nóg eenzamer, maar toch valt het me niet meer zo zwaar. Zou dit acceptatie zijn? Of (eindelijk) losgekomen van 'afhankelijkheid'? Of zou het op een gegeven ogenblik toch weer de kop opsteken?
Een ander 'raar' fenomeen... Redelijk heftig voelen op een gegeven ogenblik door 'externe dingen'... wat door elkaar geschud omdat je dit niet echt verwachtte... proberen te analyseren wat je juist voelt, waar het precies vandaan komt, maar natuurlijk geen afdoend antwoord daarop vinden.... en dan, na verloop van tijd, blijkbaar de spontane uitdoving... Was het dan niet echt? Gaat elk gevoel vanzelf dood als het niet gevoed wordt? Of zit het gewoon in sluimertoestand, geduldig wachtend op reactivatie?
Er is een tijd geweest dat ik enorm leed onder eenzaamheid. Niet dat dat iets continu was, maar wel iets dat toen geregeld prominent aanwezig was. Is het niet raar dat ondanks dat er niks in mijn situatie veranderd is, ik daar al tijden geen last meer van heb gehad? Ik vind dat raar... De facto ben ik nog altijd even eenzaam, eigenlijk zelfs nóg eenzamer, maar toch valt het me niet meer zo zwaar. Zou dit acceptatie zijn? Of (eindelijk) losgekomen van 'afhankelijkheid'? Of zou het op een gegeven ogenblik toch weer de kop opsteken?
Een ander 'raar' fenomeen... Redelijk heftig voelen op een gegeven ogenblik door 'externe dingen'... wat door elkaar geschud omdat je dit niet echt verwachtte... proberen te analyseren wat je juist voelt, waar het precies vandaan komt, maar natuurlijk geen afdoend antwoord daarop vinden.... en dan, na verloop van tijd, blijkbaar de spontane uitdoving... Was het dan niet echt? Gaat elk gevoel vanzelf dood als het niet gevoed wordt? Of zit het gewoon in sluimertoestand, geduldig wachtend op reactivatie?
woensdag, februari 06, 2008
Alles ik ok. Bis.
Alles is ok.
Alles is ok.
Ik werk, ben althans aanwezig, en ja, ik doe vanalles... en ik vergeet vanalles... maar ik ben steeds bezig.
Ik lees soms interessante thema's, maar kan mijn gedachten er niet aan wijden... laat maar waaien... zo belangrijk is het niet.
Alles is ok.
Alles is ok.
"Als ze nu niks vinden ga ik boos zijn"
En ik: "ik hoop dat ze niks vinden"
Hij snapt het.
Alles is ok.
Alles is ok.
Alles is ok.
Ik werk, ben althans aanwezig, en ja, ik doe vanalles... en ik vergeet vanalles... maar ik ben steeds bezig.
Ik lees soms interessante thema's, maar kan mijn gedachten er niet aan wijden... laat maar waaien... zo belangrijk is het niet.
Alles is ok.
Alles is ok.
"Als ze nu niks vinden ga ik boos zijn"
En ik: "ik hoop dat ze niks vinden"
Hij snapt het.
Alles is ok.
Alles is ok.
zaterdag, februari 02, 2008
Alles is ok. Punt.
In een van mijn vorige posts had ik het over zegeningen... Ik startte hem met 'ik ben gezond, mijn kinderen zijn gezond'... Is dit niet zowat de grootste zegening die er maar kan zijn? Een die we gewoon maar voor vanzelfsprekend aannemen en dus niet direct als zegening aanzien...Totdat die vanzelfsprekendheid er niet meer is... totdat zich een probleem op dat vlak aandient... dan pas besef je wat een grote zegening gezondheid is... en hoe kwetsbaar je bent als het om je kinderen gaat... Dan pas komen de gedachten aan 'wat als...' en grijpt paniek je bij de keel... om dat vervolgens onmiddellijk de kop in te drukken... want... of course... alles is ok... móet ok zijn... niks aan de hand... punt.
dinsdag, januari 29, 2008
Wat drijft een mens?
Onze gevoelens jegens anderen, waarop zijn die eigenlijk gebaseerd?
Bijvoorbeeld, als je je aangetrokken voelt tot iemand, hoe komt dat dan? Heeft het te maken met 'klaar zijn voor een nieuwe relatie'? Of met 'behoefte'? Nood aan 'iemand'? En is het dan je eigen geest die allerlei eigenschappen toeschrijft aan die ander? Eigenschappen die je toevallig zelf erg waardeert? Of merk je dat die ander daadwerkelijk die eigenschappen heeft? Of wil je dat alleen maar erg graag geloven? Creëren we onze eigen werkelijkheid? Maar stel dat dat zo zou zijn, waarom is dan niet elke persoon geschikt om je eigen projecties op los te laten? Waarom juist die ene?
Questions, questions, questions...
Bijvoorbeeld, als je je aangetrokken voelt tot iemand, hoe komt dat dan? Heeft het te maken met 'klaar zijn voor een nieuwe relatie'? Of met 'behoefte'? Nood aan 'iemand'? En is het dan je eigen geest die allerlei eigenschappen toeschrijft aan die ander? Eigenschappen die je toevallig zelf erg waardeert? Of merk je dat die ander daadwerkelijk die eigenschappen heeft? Of wil je dat alleen maar erg graag geloven? Creëren we onze eigen werkelijkheid? Maar stel dat dat zo zou zijn, waarom is dan niet elke persoon geschikt om je eigen projecties op los te laten? Waarom juist die ene?
Questions, questions, questions...
maandag, januari 28, 2008
Inspiratieloos
Inspiratieloos ben ik een beetje... niet weten waarover te schrijven... of meer niet in staat mijn gedachten op een rijtje te krijgen...
Verschillende thema's dwarrelen al tijden door mijn hoofd... niet uitgewerkt... niet in staat om treffelijk uit te werken...
Directheid/indirectheid
Met mijn Hollandse 'vrienden' wil ik op dit vlak wel eens botsen. Hollanders zijn direct. Het is hun natuur en omdat het voor hen zo normaal is, kunnen ze niet begrijpen dat wij Vlamingen bijvoorbeeld niet diezelfde directheid aan de dag leggen. Soms kan het bij sommigen leiden tot irritatie en ongeduld. Wij zijn wat voorzichtiger bij het benaderen van mensen, wat meer omfloerst, wat we willen zeggen pakken we wat meer in om zodoende de ander te ontzien.Dit geldt trouwens niet alleen voor dingen die voor de ander wat hard zouden kunnen aankomen, het geldt evenzeer voor positieve boodschappen. Een Hollander zal bijvoorbeeld rechttoe rechtaan zeggen: "ik vind je leuk" ("ik vind je niet leuk" of "ik vind je stom" zullen ze overigens met hetzelfde gemak verkondigen). Een Vlaming gaat dit niet zo snel over zijn lippen laten komen. Die zal eerst proberen evidentie te achterhalen of de ander hem of haar ook leuk vindt, en pas als hij/zij reden heeft om te denken dat dat zo is, zal hij/zij voorzichtig een ballonnetje oplaten. Hollanders snappen hier niks van en worden soms zelfs wanhopig van dit gedrag.Maar toegegeven, soms kan onze indirectheid verschrikkelijk ingewikkeld worden en bij wijlen zelfs disfunctioneel. Ja, dan zou je zelfs nog gaan verlangen voor even een Hollander te kunnen zijn. Zucht.
Hechting... nog zo'n thema... maar dat houden we maar voor een volgende blog.
ps. vanzelfsprekend heb ik het niet in absolute termen over Hollanders en Vlamingen... natuurlijk zijn er ook directe Vlamingen en indirecte Hollanders (zou het?), etc etc etc
Verschillende thema's dwarrelen al tijden door mijn hoofd... niet uitgewerkt... niet in staat om treffelijk uit te werken...
Directheid/indirectheid
Met mijn Hollandse 'vrienden' wil ik op dit vlak wel eens botsen. Hollanders zijn direct. Het is hun natuur en omdat het voor hen zo normaal is, kunnen ze niet begrijpen dat wij Vlamingen bijvoorbeeld niet diezelfde directheid aan de dag leggen. Soms kan het bij sommigen leiden tot irritatie en ongeduld. Wij zijn wat voorzichtiger bij het benaderen van mensen, wat meer omfloerst, wat we willen zeggen pakken we wat meer in om zodoende de ander te ontzien.Dit geldt trouwens niet alleen voor dingen die voor de ander wat hard zouden kunnen aankomen, het geldt evenzeer voor positieve boodschappen. Een Hollander zal bijvoorbeeld rechttoe rechtaan zeggen: "ik vind je leuk" ("ik vind je niet leuk" of "ik vind je stom" zullen ze overigens met hetzelfde gemak verkondigen). Een Vlaming gaat dit niet zo snel over zijn lippen laten komen. Die zal eerst proberen evidentie te achterhalen of de ander hem of haar ook leuk vindt, en pas als hij/zij reden heeft om te denken dat dat zo is, zal hij/zij voorzichtig een ballonnetje oplaten. Hollanders snappen hier niks van en worden soms zelfs wanhopig van dit gedrag.Maar toegegeven, soms kan onze indirectheid verschrikkelijk ingewikkeld worden en bij wijlen zelfs disfunctioneel. Ja, dan zou je zelfs nog gaan verlangen voor even een Hollander te kunnen zijn. Zucht.
Hechting... nog zo'n thema... maar dat houden we maar voor een volgende blog.
ps. vanzelfsprekend heb ik het niet in absolute termen over Hollanders en Vlamingen... natuurlijk zijn er ook directe Vlamingen en indirecte Hollanders (zou het?), etc etc etc
zaterdag, januari 12, 2008
Pijn
Goh... ik ga er geen lang stuk aan wijden...
Pijn... mensen kunnen elkaar zoveel pijn doen... en vaak zo onnodig...
Communicatiestoornis... elkaar niet begrijpen, laat staan aanvoelen... dovemansgesprek... door onbegrip de ander als bedreigend aanvoelen...
Harde woorden... verwijt... onwaarheden... demonisering...
Terwijl in essentie eenieder 'menselijk' is... met zijn zwakheden... met zijn sterke punten... met zijn kwetsbaarheid...
Af en toe leidt de communicatiestoornis tot heftige gebeurtenissen... en dan blijft er iemand achter met zoveel pijn...
Zeker wanneer je het zelf ervaren hebt voor een stukje, voel je je zo machteloos om die ander voor die pijn te behoeden...
Pijn... mensen kunnen elkaar zoveel pijn doen... en vaak zo onnodig...
Communicatiestoornis... elkaar niet begrijpen, laat staan aanvoelen... dovemansgesprek... door onbegrip de ander als bedreigend aanvoelen...
Harde woorden... verwijt... onwaarheden... demonisering...
Terwijl in essentie eenieder 'menselijk' is... met zijn zwakheden... met zijn sterke punten... met zijn kwetsbaarheid...
Af en toe leidt de communicatiestoornis tot heftige gebeurtenissen... en dan blijft er iemand achter met zoveel pijn...
Zeker wanneer je het zelf ervaren hebt voor een stukje, voel je je zo machteloos om die ander voor die pijn te behoeden...
Abonneren op:
Posts (Atom)
