Torn...

Om mezelf te quoten:

ik weet het nu wel... dat wat me bezighoudt, het houdt mij alleen bezig... Dat waarmee ik worstel... het is uitsluitend mijn worsteling, who cares verder?

Het is soms om de muren van om te lopen... geen kant kan je nog uit... en je blijft maar in je eigen cirkeltjes ronddraaien... eindeloos...

Nou ja, de oplossing zal ook niet van een ander komen... Voor een buitenstaander is het toch alleen maar simpel...

Niet zo voor mij... of toch wel, als ik alleen mijn verstand gebruik. Maar het gevoel komt zich daar altijd tussen mengen... en dan is het niet simpel meer. Of toch wel? Als het verstand zegt dat dat gevoel niet deugt...
Het verstand heeft gelijk zegt het verstand overtuigd... dat gevoel is een 'creatie' zegt het verstand, een hersenschim, een fantasie, een verlangen, een zinsbegoocheling...
En het gevoel... het gevoel is er gewoon, en valt me lastig...

Maar het verstand heeft gelijk...

't Is alleen zo verdomd moeilijk om aan te nemen dat het verstand gewoon gelijk heeft.

En al die strijd... is weer een eenzame strijd...

eenzame tocht

Ik kan niet anders dan vaststellen dat het een rode draad is in mijn leven... Alles wat moeilijk is, moet ik alleen doorheen.
Het heeft me wel eens droef gestemd - en misschien is dat nog steeds zo en vandaar deze posting - je bent fundamenteel alleen...
Misschien op dit moment geen echte droefheid... meer gelatenheid... ik weet het nu wel... dat wat me bezighoudt, het houdt mij alleen bezig... Dat waarmee ik worstel... het is uitsluitend mijn worsteling, who cares verder?

Ik weet het wel... soms zat het eenzame compleet in mezelf... was ik niet in staat een ander deelgenoot te maken... Zoals bv de geboorte van mijn oudste... het was iets bijzonder aangrijpends voor mij waarmee ik nog maanden bezig ben geweest... alleen... niet omdat mijn toenmalige echtgenoot tekortschoot, nee, gewoon omdat ik niet in staat was hem deelgenoot te laten zijn van mijn 'moeilijkheid'.

Bij mijn scheiding verzamelde ik op een of andere manier wel mensen om mijn gevoel mee te delen... eigenaardig in feite, dat die mensen zich dan aandienen omdat ik blijkbaar daar nood aan heb...

Maar nu... hoewel ik het liever zou delen, lijkt dat niet echt mogelijk te zijn.. Blijkbaar vindt men daarboven dat ik het opnieuw wel helemaal alleen aankan...

dagelijkse gedachte...

"Dat waarnaar jij verlangt, verlangt ook naar jou."

Mijn 2e homepage in mijn browser is http://www.dagelijksegedachte.net
Elke dag een nieuwe quote.
Vandaag is het bovenstaande, van ene Roemi.

Goh... was dat maar waar...

Toeval bestaat niet beweert men...

Een paar posts terug schreef ik:

En nu is er weer zoiets... een berichtje op een forum over een boek... het trekt mijn aandacht... de verwijzing naar een tv-uitzending... en ik denk: ik moet kijken... Dat doe ik dan ook... tv-uitzending, lezen op een forum... En ik denk: ik moet dat boek lezen... over bijna-dood-ervaringen... En waarom? Iets deed me een verband leggen met mijn 'gevoelservaring' bij de dood van mijn moeder... Ik moet dat boek lezen... misschien vind ik een verklaring, een aanwijzing, een nieuw inzicht...

En zo gebeurde...

"Postmortale ervaringen

Een ander sterk taboe is het praten over het gevoel contact te hebben gehad met (het bewustzijn van) een overleden dierbare persoon in de weken, maanden of jaren na diens overlijden. Dit contact kan bestaan uit het voelen van een aanwezigheid, het zich aangeraakt voelen, het 'zien' van de overledene, al of niet gepaard gaande met communicatie, het ruiken van bepaalde geuren of het ervaren van onverwachte 'toevallige' gebeurtenissen waarbij men innerlijk weet dat dit te maken heeft met de overledene. Deze zogenaamde postmortale ervaring is vaak zo sterk emotioneel gekleurd en gaat zo vaak gepaard met een innerlijke zekerheid dat de ervaring of boodschap afkomstig is van (het bewustzijn van) de overleden dierbare persoon, dat iemand in eerste instantie zelf niet goed kan of durft accepteren dat deze ervaring werkelijk heeft plaatsgevonden."

Een passage uit hoofdstuk 14, Eindeloos bewustzijn, uit het gelijknamige boek van Pim Van Lommel.

Het is vandaag exact 4 jaar geleden dat mijn moeder stierf.
's Morgens rond 7u was er telefoon van mijn broer. Ik wist direct wat de telefoonbel betekende... het stond immers elk moment te gebeuren. Rond 9u waren we in het ziekenhuis. Mijn broer, mijn zus en ikzelf. Het was toen we de ziekenhuiskamer binnengingen waar mijn moeder intussen al opgebaard lag, dat het gebeurde. Ik 'voelde' haar aanwezigheid, als een soort wind die over mijn schouders kwam... geen echte wind, 'gewoon' het gevoel van iets achter mij over mijn schouders... en een onnoemlijke vreugde... Ik hoorde mijn zus zeggen: "kijk, ze lacht"... en op hetzelfde moment zag ik dat ook... de gelukzalige lach op haar gezicht. Woorden schieten tekort om het écht te beschrijven. Ik kom niet verder dan: ik voelde haar aanwezigheid en voelde haar vreugde. De dag nadien toen ik met de kinderen naar het mortuarium ging voor een laatste groet, 'was ze er ook'. Later bij het kisten en op de begrafenis, niet meer.

Aan deze ervaring twijfel ik totaal niet. Het was onverklaarbaar, maar écht. En ik zei tot mezelf dat men ooit hiervoor wel een wetenschappelijke verklaring zou vinden. Dat is wat Van Lommel poogt te doen in zijn boek.

Ik had eerder al een soortgelijke ervaring bij de dood van mijn vader, maar dan anders. Enkele dagen na zijn dood 'voelde' ik als het ware zijn aanwezigheid. In de slaapkamer nota bene. Maar deze ervaring was veel vager. Mijn moeder zelf heeft hem in die dagen 'gezien' bij haar thuis in de zetel. Mijn moeder was erg katholiek gelovig, maar zeker niet zweverig of zoiets. Ze vertelde het met een grote stelligheid en alsof het doodnormaal was.

En dan is er nog het bizarre verhaal van mijn moeder tegenkomen op de bus, 1 jaar ongeveer na haar dood. Hoewel dat ik dat volkomen zou kunnen uitleggen als het voortborduren op toevallige uiterlijke gelijkenissen van een oud vrouwtje op de bus met mijn moeder, is er een soort 'innerlijk weten' dat zij het was (of er was). Hoe stom dit ook moge klinken. Dat verhaal was de aanleiding om deze blog te beginnen en is dus hier nog te vinden.

Non-lokale verstrengeling van bewustzijn

"De non-lokale verstrengeling of verbondenheid van het bewustzijn lijkt wetenschappelijk bewezen te zijn dor onderzoek dat is verricht door telkens twee proefpersonen in twee gescheiden kooien van Faraday te plaatsen, hetgeen elke elektromagnetische informatieoverdracht onmogelijk maakt. Deze twee proefpersonen moesten zich wel op een of andere manier met elkaar verbonden voelen door bijvoorbeeld een goed ouder-kindrelatie of een voorafgaande jarenlange gezamenlijke meditatie. In de ene geïsoleerde ruimte van Faraday veroorzaakt een zintuiglijke prikkeling door willekeurig computergestuurde lichtflitsen visueel uitgelokte elektrische activiteit ("evoked potentials") in de EEG-registratie van de gestimuleerde persoon, en deze activiteit wordt op datzelfde ogenblik ontvangen door de andere, niet-gestimuleerde persoon in de andere kooi van Faraday. Dit heeft tot gevolg dat de geregistreerde patronen in het EEG van de niet-gestimuleerde persoon veranderen op exact hetzelfde moment dat in de andere kooi van Faraday lichtflitsen optreden. Deze overgedragen elektrische activiteit, zogenaamde 'transferred potentials', dus de opgetreden coherentie of onderlinge samenhang van beide EEG's, kan alleen worden verklaard op basis van non-lokale beïnvloeding. Vooral vanwege het feit dat de proefopstelling elektromagnetische informatieoverdracht uitsluit kan deze correlatie niet met klassiek-wetenschappelijke modellen verklaard worden."

Uit hoofdstuk 12, Hersenen en bewustzijn, van het boek "Eindeloos bewustzijn" van Pim Van Lommel.

Opmerkelijk... bijzonder opmerkelijk...
De verklaring wordt vervolgens gezocht in de kwantumfysica.

Die enkele bijzondere ervaringen, zoals met iemand chatten en vaststellen dat je op hetzelfde moment aan hetzelfde denkt en dan nog haast in dezelfde bewoordingen... en nog: op een gegeven moment 'aanvoelen' wat de ander bezighoudt.... Dit zou je kunnen zien als een illustratie van het bovenstaande? En dus van het 'verstrengeld' zijn van elkaars bewustzijn?

Of loop ik nu te hard?

Gevoel

"Een hoop woorden, voor een gevoel van een fractie van een seconde. Die verdraaide taal ook. Kon ik mijn gevoel maar gewoon via gevoel overbrengen dan had ik al deze woorden niet nodig. Zonder de beperking van woorden en beelden, en met liefde en helder bewustzijn is alles uit te drukken en over te brengen zoals het werkelijk is en niet zoals men het zal opvatten. Alles is dan helder en duidelijk."

Een passage uit het boek "Eindeloos bewustzijn" van Pim Van Lommel waarin hij een vrouw aan het woord laat over haar bijna dood ervaring.
Zonder het op dit moment over de kern van dat boek te willen hebben... 't is zo'n vertrouwde verzuchting voor mij: "Een hoop woorden, voor een gevoel van een fractie van een seconde. Die verdraaide taal ook. Kon ik mijn gevoel maar gewoon via gevoel overbrengen dan had ik al deze woorden niet nodig."

"Gevoel".... ik heb het zo vaak over gevoel... misschien had ik het wel al die keren over 'bewustzijn'...

Toevalligheden

Weet je wat zo raar is? Dat van die eigenaardige toevalligheden dingen in je leven kunnen bepalen... of je een richting uitsturen...

Ooit was ik aan het chatten met iemand die terloops liet vallen: wat een stem... Er stond toen in zijn huis blijkbaar een cd op van Melissa Etheridge, waarvan ik toen nog nooit had gehoord... Ik onthield de naam en enige tijd later liep ik zomaar een platenzaak in met de bedoeling een cd van die Melissa Etheridge te kopen, ook al had ik haar nog nooit gehoord. Er bleken 2 cd's van haar in die winkel te zijn... ik koos gewoon op goed geluk... Achteraf bleek het de juiste keuze te zijn... het was haar toen nieuwe cd Skin... Ik zette hem op en elk nummer deed wat met me... herkenning, weet ik veel wat... muziek die compleet paste bij mijn emoties op dat moment... Later las ik over deze cd in een recensie: de ultieme break-up cd... en daar ging het inderdaad over... vandaar al die herkenbare emoties, wensen, verlangens...

Maar dus puur toeval om daarop uit te komen door een terloopse opmerking van een chatter...


En nu is er weer zoiets... een berichtje op een forum over een boek... het trekt mijn aandacht... de verwijzing naar een tv-uitzending... en ik denk: ik moet kijken... Dat doe ik dan ook... tv-uitzending, lezen op een forum... En ik denk: ik moet dat boek lezen... over bijna-dood-ervaringen... En waarom? Iets deed me een verband leggen met mijn 'gevoelservaring' bij de dood van mijn moeder... Ik moet dat boek lezen... misschien vind ik een verklaring, een aanwijzing, een nieuw inzicht...

Vreemd toch die toevalligheden...