Toeval bestaat niet beweert men...

Een paar posts terug schreef ik:

En nu is er weer zoiets... een berichtje op een forum over een boek... het trekt mijn aandacht... de verwijzing naar een tv-uitzending... en ik denk: ik moet kijken... Dat doe ik dan ook... tv-uitzending, lezen op een forum... En ik denk: ik moet dat boek lezen... over bijna-dood-ervaringen... En waarom? Iets deed me een verband leggen met mijn 'gevoelservaring' bij de dood van mijn moeder... Ik moet dat boek lezen... misschien vind ik een verklaring, een aanwijzing, een nieuw inzicht...

En zo gebeurde...

"Postmortale ervaringen

Een ander sterk taboe is het praten over het gevoel contact te hebben gehad met (het bewustzijn van) een overleden dierbare persoon in de weken, maanden of jaren na diens overlijden. Dit contact kan bestaan uit het voelen van een aanwezigheid, het zich aangeraakt voelen, het 'zien' van de overledene, al of niet gepaard gaande met communicatie, het ruiken van bepaalde geuren of het ervaren van onverwachte 'toevallige' gebeurtenissen waarbij men innerlijk weet dat dit te maken heeft met de overledene. Deze zogenaamde postmortale ervaring is vaak zo sterk emotioneel gekleurd en gaat zo vaak gepaard met een innerlijke zekerheid dat de ervaring of boodschap afkomstig is van (het bewustzijn van) de overleden dierbare persoon, dat iemand in eerste instantie zelf niet goed kan of durft accepteren dat deze ervaring werkelijk heeft plaatsgevonden."

Een passage uit hoofdstuk 14, Eindeloos bewustzijn, uit het gelijknamige boek van Pim Van Lommel.

Het is vandaag exact 4 jaar geleden dat mijn moeder stierf.
's Morgens rond 7u was er telefoon van mijn broer. Ik wist direct wat de telefoonbel betekende... het stond immers elk moment te gebeuren. Rond 9u waren we in het ziekenhuis. Mijn broer, mijn zus en ikzelf. Het was toen we de ziekenhuiskamer binnengingen waar mijn moeder intussen al opgebaard lag, dat het gebeurde. Ik 'voelde' haar aanwezigheid, als een soort wind die over mijn schouders kwam... geen echte wind, 'gewoon' het gevoel van iets achter mij over mijn schouders... en een onnoemlijke vreugde... Ik hoorde mijn zus zeggen: "kijk, ze lacht"... en op hetzelfde moment zag ik dat ook... de gelukzalige lach op haar gezicht. Woorden schieten tekort om het écht te beschrijven. Ik kom niet verder dan: ik voelde haar aanwezigheid en voelde haar vreugde. De dag nadien toen ik met de kinderen naar het mortuarium ging voor een laatste groet, 'was ze er ook'. Later bij het kisten en op de begrafenis, niet meer.

Aan deze ervaring twijfel ik totaal niet. Het was onverklaarbaar, maar écht. En ik zei tot mezelf dat men ooit hiervoor wel een wetenschappelijke verklaring zou vinden. Dat is wat Van Lommel poogt te doen in zijn boek.

Ik had eerder al een soortgelijke ervaring bij de dood van mijn vader, maar dan anders. Enkele dagen na zijn dood 'voelde' ik als het ware zijn aanwezigheid. In de slaapkamer nota bene. Maar deze ervaring was veel vager. Mijn moeder zelf heeft hem in die dagen 'gezien' bij haar thuis in de zetel. Mijn moeder was erg katholiek gelovig, maar zeker niet zweverig of zoiets. Ze vertelde het met een grote stelligheid en alsof het doodnormaal was.

En dan is er nog het bizarre verhaal van mijn moeder tegenkomen op de bus, 1 jaar ongeveer na haar dood. Hoewel dat ik dat volkomen zou kunnen uitleggen als het voortborduren op toevallige uiterlijke gelijkenissen van een oud vrouwtje op de bus met mijn moeder, is er een soort 'innerlijk weten' dat zij het was (of er was). Hoe stom dit ook moge klinken. Dat verhaal was de aanleiding om deze blog te beginnen en is dus hier nog te vinden.