radiostilte

Ja, het is wat stil van mijn kant...
Omdat ik weet dat er een paar mensen haast dagelijks komen kijken hier, vind ik dan weer dat ik toch íets moet schrijven.

Op zich is dat eerder een goed teken, die radiostilte. Immers, mijn schrijfbehoefte blijkt recht evenredig te zijn met de mate waarin ik me rot voel. Of heeft het niet daarmee te maken maar wel met de mate van emotionaliteit? Ik vraag me nog steeds af of ik ook de nood aan schrijven zal voelen bij belangrijke positieve gevoelens. Ik heb geen idee...

Er is nochtans nog altijd een belangrijk issue... maar ik verhinder dat het te zeer invloed heeft op mijn welbevinden. Tenminste, dat probeer ik dan toch. En dat lukt ook vrij aardig, zij het niet altijd helemaal...

Wat me op dit moment zou kunnen bezig houden: waarom ga ik niet op tijd naar bed?
Mijn eerste werkweek na de vakantie zit erop en het was wel er meteen weer invliegen. Toch had ik slechts nachten van 5 à 6 uur. Dan neem ik me elke avond opnieuw voor om op tijd (= vóór middernacht) te gaan slapen, maar nooit, NOOIT, wil dat lukken. Waarom is het zo moeilijk om dat bed op te zoeken? Ik moet eerst omvallen... En nu het morgen geen werkdag is, kom ik al helemaal niet dat bed in...

Een ander iets waar mijn gedachten naar uitgaan... zal ik nieuwe mensen in mijn leven toelaten? De mogelijkheid lijkt er te zijn, en dat doet me wel plezier, maar aan de andere kant... iedereen verdwijnt ook altijd maar weer :-( en daar kan ik niet mee omgaan, behalve wanneer ik ze voldoende ver van mijn hart kan houden.
Soms denk ik dat ik de truuk te pakken heb... gewoon genieten van aangename momenten zonder dat de gedachte aan verlies ervan bedreigend voelt.. maar dat is niet gemakkelijk... De mate waarin dat lukt schijnt samen te hangen met de mate waarin ik me ok voel.

Enfin... ik val om, ik zal dus maar eens bedwaarts keren... Gedachtenloos in slaap vallen, zal wel lukken nu, nietwaar?

Moodswings?

Weet je, ik snap er eigenlijk niks van, van hoe een mens qua gevoelsbeleving in mekaar zit...
Ik heb een rotperiode van weken, nee maanden, achter de rug van me ongelukkig, slecht, miserabel, eenzaam enz voelen. Dat klonk wel door in wat ik hier schreef denk ik. Maar nu, sinds wanneer eigenlijk... begin augustus of zowat... is dat verdwenen. Zonder aanleiding, zonder aanwijsbare reden, zomaar.
Niet dat het nu ineens de ultieme vrolijkheid zou zijn, zeker niet, maar dat 'bezwarende' is er op dit moment niet meer. In mijn situatie of in mijn omgeving is er niks veranderd, dus daar ligt het niet aan.
Dat soort niet te verklaren stemmingswisselingen vind ik tergend... En dat nu niemand het waagt om te zeggen dat het dan onbelangrijk is. Mijn negatieve gevoelens zijn zeer reëel, veroorzaken veel 'distress' en aan een opmerking als 'ach, het gaat ook weer over' heb ik totaal geen boodschap.
Ik heb nu meer zoiets van: 'voor hoelang? want alle elementen die me naar beneden halen, zijn er gewoon nog steeds... zoals ik al zei: er is in mijn situatie of omgeving niks veranderd.

Het zou goed zijn als ik wat meer controle had over mijn gemoed.

Openheid

Het virtuele wereldje is een raar wereldje... Roep je bij de ene vooringenomenheid en geïrriteerdheid op, bij de andere is het totaal anders. Die vindt je schrijfsels dan weer, ook na jaren, nog steeds interessant en herkenbaar.
Van de ene krijg je het verwijt niks van je te laten kennen terwijl de andere je juist bewondert om je openheid. Dit soort contrast is wel erg frappant. De verwondering voorbij, is mijn verklaring dat de eerste er gewoon niks van begrijpt van wat ik schrijf en de tweede dus wel.

Ik ben me ervan bewust dat mijn laatste berichten vrij somber zijn. Dat een aantal mensen daarvan schrikken, kan ik wel begrijpen. De verrassing was des te groter toen iemand me meldde het niet zo diep treurig te vinden. Ik denk dat zij het gewoon erg goed aanvoelt... En toen kwam het 'gesprek' op openheid. Ik wilde haar visie op mijn zogenaamde openheid wat temperen door aan te geven dat ik irl eigenlijk erg gesloten ben. Maar toen kwam er een uitspraak de nu al 2 weken geregeld terug in mijn hoofd komt spoken: "als je op 1 plaats open kunt zijn weet je wel dat het ergens in je zit he"

Het brengt me terug naar mijn kindertijd... Ik babbelde er blijkbaar nogal op los met mensen tot ergernis van mijn moeder. Ik moest niet zoveel vertellen, ik moest geen gazet zijn enz. Betekent dat misschien dat ik 'van nature' dus wel open ben, maar dat dat door mijn 'opvoeding' afgeleerd werd? En dat de anonieme en daardoor veilig geachte internetomgeving me de gelegenheid gaf mijn eigen natuur opnieuw te beleven? Met zelfs de consequentie dat als virtueel reëel werd, er nog meer openheid mogelijk werd dan die die virtueel getoond werd. Openheid in gradaties dus, maar dat is niet echt vreemd denk ik.

Niet dat het zoveel belang heeft, maar 't zijn toch vragen die nu even in mijn hoofd spelen.