Voortbordurende op de reacties op vorige post...

"Is dit nu alles?"... de midlifecrisis-vraag?

De vraag alleen al wordt door sommigen aanzien als een luxe-vraag... Inderdaad... wie bijvoorbeeld gezondheidszorgen heeft of wie elke maand opnieuw al zijn creativiteit nodig heeft om de eindjes aan elkaar te knopen, heeft gewoon geen tijd om zich met dit soort vragen bezig te houden. Geluk is dan respectievelijk: niet al te veel zorgen met de gezondheid of beterschap, en een financieel zorgeloze maand...

Zo bekeken moet het inderdaad ergerlijk zijn voor mensen in deze situatie om de vraag "is dit nu alles?" te lezen van mensen die alles hebben wat zij niet hebben...

Dit is de filosofie achter: tel je zegeningen!

Ik probeer het te doen... want ik weet en besef: ik bén gezegend...

En toch en toch en toch... ik was als kind veel gelukkiger met materieel zo goed als niks maar met de liefde en geborgenheid die mijn ouders me gaven... Als nakomertje was ik absoluut niet gepland, en ik kondigde me aan op het moment dat mijn ouders totaal aan de grond zaten... maar op geen enkel moment heb ik me ongewenst gevoeld... ik was dat ook niet... niet gepland, maar niet ongewenst.
Terugdenkende aan mijn kinderjaren, waren voor mij de 'gelukkigste' momenten, momenten van samenzijn en samen praten ... bijvoorbeeld wanneer op zondag mijn getrouwde broer op bezoek kwam... of op die zomeravonden dat ik samen met mijn moeder en de oudste dochter van mijn zus buiten 'op de koer' zat en we er daar samen lustig op los filosofeerden... momenten met een gouden randje...

Is het niet zo dat je in je volwassen leven, diezelfde geborgenheid, liefde en intimiteit hoort te ervaren in een partnerrelatie? En is het dan niet zo, dat wanneer dat ontbreekt, je je 'afgesloten' voelt van datgene waar je nood aan hebt? Ja, het is een beetje een gevaarlijke vraagstelling... alsof een partner een absolute voorwaarde is... Nee, dat is ie niet... of toch niet in de zin van dat er ALTIJD een partner moet zijn... Jaren zonder hoeft geen probleem te zijn (look who's talking...), maar op lange termijn?

Kan die nood op een andere manier ingevuld worden? Of... diegenen die beweren dat geluk uitsluitend in jezelf zit en onafhankelijk is van de aanwezigheid van anderen, hoe vullen zij dat dan in?

Zegeningen

Ik ben gezond.
Mijn kinderen zijn gezond.
Ik heb een job waarin ik meestal content ben en waarmee ik genoeg verdien om financieel geen zorgen te hebben.
Ik heb een eigen huis, een auto, enz...

Zegeningen heet dat dan...

Laat dan vooral niet horen dat je eigenlijk niet gelukkig bent... hoe durf je, zo'n gepriviligieerd persoon zijnde... zeker last van 'the unbearable lightness of being'?

Hè ja... het is zo, ik ben een gezegend mens... in materieel oogpunt...
Als kind was dat wel even anders... maar toen was ik anderszins 'rijk'...
Ik weet dus waarover ik het heb...

'Geluk zit in jezelf' zeggen ze dan... niet in materiële of relationele rijkdom... en zolang je geluk nastreeft door materiële rijkdom na te jagen of door (een) relatie(s) na te jagen, zal je het niet vinden...
Ja, het zal wel allemaal... alsof jij als geïsoleerd persoontje, los van wat dan ook, gewoon op zichzelf staande, 'gelukkig' kan zijn... Ik geloof er geen sikkepit van...
Misschien heb ik wel even in die illusie geleefd... maar het ervaren van een hart dat weer even door iemand beroerd kon worden, leert me dat 'geluk' hoedanook toch zit in het hebben van emotionele banden met anderen. Dat is als het ware de 'levensadem' van geluk...