betrouwbaar

Ik heb nog eens een tentamen afgelegd... Dat maakte dat ik de afgelopen 2 weken o.a. me heb moeten toeleggen op 'betrouwbaarheid'. In het kader van psychologische testen dan, maar 'k grijp dit graag aan om dit stukje in te leiden :-) Betrouwbaarheid is dan de mate waarin bij herhaalde testafname hetzelfde resultaat bekomen wordt...

De betrouwbaarheid waar ik het nu over wil hebben slaat niet op testen maar op mensen... Het gelijklopende evenwel is dat je bij een betrouwbare test kan rekenen op een geloofwaardig (betrouwbaar) resultaat en dat je bij een betrouwbare persoon kan rekenen op zijn/haar gedrag... 'Rekenen op' dus.

Ik wou dat er wat meer mensen op mijn pad zouden komen waarop ik blindelings zou kunnen rekenen... Dat beloften nagekomen worden of dat, wanneer dat om wat voor reden dan ook niet kan, dat dat dan even gemeld wordt. Niet dat ik er nog zoveel problemen mee heb... ervaring heeft me geleerd nooit nog zomaar te 'vertrouwen'. Het woord of een belofte van een ander heeft zelden de waarde van mijn woord of belofte.

Ik blijf het wel vreemd vinden... Als ik iemand iets beloof, dan voel ik me ook verplicht om die belofte na te komen, of het nu om iets groots of kleins gaat. Voor anderen werkt dat blijkbaar vaak niet zo. De belofte is nog niet uitgesproken of ze zijn ze alweer vergeten. Snappen doe ik het niet, maar goed, het blijkt een gegeven te zijn. Ik heb dus geleerd niet voort te gaan - niet te betrouwen op dus - op beloften van anderen. Ik heb geleerd te betrouwen op de onbetrouwbaarheid van anderen... Het is zeker wel een bescherming tegen pijn en teleurstellingen, maar 't neemt niet weg dat ik wel snak naar 'betrouwbare' mensen... Het zou zo veel makkelijker zijn... het zou zo'n verademing zijn... het zou zoveel rust geven... Een woord is een woord, en daarop kunnen rekenen. Zowel wat betreft beloftes als wat betreft de eerlijkheid van het gesprokene.

Op de wei...

Op de wei van Werchter
Prachtige zonnige dag
Wat een geluk na zo'n sombere regenweek

Tussen de massa
Meer dan alleen
Tranen in een genietende zorgeloze mensenzee

Gelukkig is daar de zon
En dus donker gekleurde glazen
Het vocht kan zweet zijn, toch...

Vechten tegen dat gevoel
Vakantie, zon, Werchter en muziek
Dat is alleen genieten toch?

James Blunt
De enige die voor even mijn volle aandacht heeft
Een magistrale beklijvende vertolking van... Goodbye my lover

Ik sta in de massa
Maar behoor er niet toe
Dissociatie

Medegezel besluit vroeg naar huis te gaan
Letterlijk achtergelaten
Reeds meermaals geleerde les: geen verwachtingen, geen vanzelfsprekendheden

Er is geen massa
Er is alleen ik
En verder niemand

Die gedachte moet ik weren
Anders komen de tranen weer
En in de schemering geen donkere glazen

Nee, ik moet niet alleen gaan reizen
Want dan ga ik nog meer tranen tegemoet
Telkemale opnieuw de spiegel van eenzaamheid

De onbegrijpelijke contradictie
Alleen zijn opzoeken
De pijn van me alleen te weten

Wat is er het eerst?
De waarneming of de gedachte?
Zie ik elkaar liefkozende mensen of is mijn focus daarop gericht?

Passend in zelfbeklag
Mijn eenzaamheidsgevoel uitvergrotende
Iedereen heeft het, behalve ik

Maar ik ben te moeilijk
Niet toegankelijk
Afhoudend

Eigen keuze dus
Niet willen
En toch willen

Of niet weten wat te willen?
Het onmogelijke willen?
Ik moet leren dat ik mijn eigen alfa en omega ben...

Tjonge...

Als ik zo de titels afloop van mijn voorbije berichten... me herinnerend waarover het ook alweer ging...tjonge tjonge... je zou er acuut depressief van worden...
Ook al ging het over wat me bezig hield, toch schept het een somberder beeld dan dat het werkelijk is.

Of ligt het maar aan mijn stemming van het moment?

De ene dag kan ik me immers totaal moedeloos voelen, eenzaam en verlaten, en de andere dag - zoals vandaag - maakt dezelfde concrete situatie niks uit...
Een dag zonder een woord gezegd te hebben... een dag compleet alleen dus zoals al wel vaker gebeurt, maar zonder mezelf zielig te vinden. Gisteren was overigens ook zo'n dag, al stond toen ineens 's avonds wel jongste zoon daar en is die ook nog de hele avond gebleven.

Confrontatie met weer maar eens die kloteziekte bij iemand die ik ken, maakt dat ik weer besef hoe gepriviligieerd te zijn... Geen ziektes bij mezelf of mijn kinderen, financieel alles ok, vergeleken met zovele anderen een ware luxesituatie...
En opnieuw het besef: ik moet zien zoveel mogelijk te genieten zolang het kan...

Ik las vandaag ook grote stukken terug van mijn reisblog van vorig jaar... wat was dat toch een geweldige reis... en wederom, wat een luxe om dat te hebben mogen meemaken. Mijn stijl van schrijven... zo anders als hier... Het positieve, het genieten, de verwondering, het opslorpen als een spons van al het mooie... Ik wil nóg... Wat let mij? Tja... de wetenschap dat het niet hetzelfde zou zijn alleen... Dat het kunnen delen van de ervaring met mensen die dichtbij je staan, die je dierbaar zijn, essentieel is...
En toch heb ik de afgelopen weken zitten kijken om deze zomer nog ergens naar toe te gaan... alleen dan weliswaar... Wat tot voor kort nog ondenkbaar leek, wil ik nu toch overwegen. Ik moet het dan maar leren om ook geheel in mijn eentje te kunnen genieten. Zou dat echt kunnen lukken?

En terwijl ik dit zit te typen, wordt het me te machtig en is het gevoel van eenzaamheid prominent daar... maar anderzijds ook het besef gezond te zijn en alles te kunnen doen wat ik maar wil...