Schrijven is...

"Schrijven is langdurig je blik naar binnen richten, een reis naar de donkerste holen in jezelf, een langzame overpeinzing"

uit Paula van Isabel Allende


Deze moest ik even vastleggen...

vrijdagavond-zaterdagmorgen-zaterdagavond...

De werkweken worden alsmaar drukker. Geen tijd om tijdens de week nog stil te staan bij 'eigen' dingen... dankbaar (?) opgeslorpt door de serieux van de werkcontext... Maar dan is het vrijdag (of zaterdagmorgen doezelend, of zaterdagavond)'... niks speciaals te doen... en dan komt het... het gemis, het afgesneden zijn van what really matters', het verdriet om wat verloren is... het verdriet om wat niet kan zijn...

Het reflecteren ook over de relativiteit van de waarde van mijn werk... Oh ja zeker... ik ben met een zekere passie bezig met mijn werk, maar wat is op de keper beschouwd het belang ervan? Het houdt me bezig, het houdt me van het bovenstaande af, maar wat is uiteindelijk de waarde ervan? Beperkt, zeer beperkt. Niet thuis horende bij 'the things that really matter'.

Maar wat is er nog dat really matters? Dát is nu net het confronterende en pijnlijke op momenten dat ik niet in beslag genomen wordt door 'so called important things', dat er niks is dat nog really matters. Laat staan dat ik zelf zou 'really matter'.

Op tijd en stond word ik er met de neus opgedrukt - zoals vandaag - kan alleen op mezelf rekenen. Dat is de enige certitude.

Een gelukkige verjaardag...

Een gelukkige verjaardag aan een van mijn meest trouwe lezers!

Kees, ik ben je niet vergeten. Het was een zeer drukke werkdag en nu zit ik op mijn werkpc waardoor ik je e-mailadres niet bij de hand heb. Dus dacht ik: op de blog dan maar ;-)

Hoop dat je een fijne dag hebt gehad!

Overgevoeligheid

Ik las daarstraks met bijna verbijstering over overgevoeligheid voor zintuiglijke prikkels en hoe men dan poogt om het zo te arrangeren dat het draaglijk blijft. Met verbijstering omdat ik me het beschrevene nauwelijks kan voorstellen.

Anderzijds... ook daarstraks... behoorlijk geraakt door een reactie ergens, waardoor mijn redelijk positief en opgewekt gevoel van de laatste weken als sneeuw voor de zon verdween en plaats maakte voor... nah ja...

En dan... nu zopas... daagt het me... ik lijd ook aan een overgevoeligheid... geen zintuiglijke... maar een emotionele... En net zoals die anderen een way of life zoeken om de toevloed aan zintuiglijke prikkels te beperken om het voor hen leefbaar te houden, doe ik dat ook door zo goed en zo kwaad het kan emotionele afstand proberen te houden in nieuwe contacten.

Meer dan eens keek ik met verwondering toe hoe mensen na een pijnlijke breuk het toch aandurven om opnieuw een emotioneel engagement aan te gaan. Het gros van die nieuwe verbindingen loopt later toch weer uit op een nieuwe breuk. En zelfs dan aarzelt men niet om 'opnieuw te beginnen'. Dan vroeg ik me af: voelen die dan niet die pijn zoals ik die voel? Doet het hen gewoon minder pijn? Ik heb ook wel eens gedacht dat ze gewoon vrij oppervlakkige banden aangaan. Niet diep gaan, de ander niet écht dichtbij laten komen.
Maar de verklaring moet dus gewoon domweg zijn dat ik overgevoelig ben aan dat soort pijn, dat ik inderdaad 'meer' voel dan zij... En dat zij mijn afschermmechanisme niet kunnen begrijpen, het zelfs fout vinden ('afscheid hoort gewoon bij het leven, my dear') omdat zij niet lijden aan die overgevoeligheid.