Memorabele maand?

De maand juni is ten einde. De maand waarin een einde kwam aan een periode van ongeveer 8 maand die in het licht stond van hoop, van dromen en van een voorzichtig geloof in de mogelijkheid van een niet-eenzame toekomst.
Het is weer weggemaaid... maar, zoals ik schreef, 't is allemaal niet zo erg. Peanuts... Ondanks tranen 's avonds en in de file. Het is niet erg. Het is wat het is.

Alleen is het zo dat alles dan weer relatief van waarde wordt... Werk? Heeft het zin om daarin mijn passie te leggen? Als ik daar verdwijn, ben ik ook zo weer vervangen... Dus, wat ben ik eigenlijk waard? Niks dus.

Conclusie: criterium om ergens mijn passie in te leggen, moet zuiver egoïstisch zijn: "wat zit er voor mij in qua gevoel?"

Ik had overigens afgelopen week een lastige confrontatie met mijn (nieuwe) diensthoofd waardoor ik ging denken ook vooral niet te moeten verwachten om nog veel voldoening uit mijn job te halen en dus daar niet mijn passie in moet gaan leggen. Toen ik later deze week mijn gevoel hierover ventileerde tegenover mijn 'oude' diensthoofd, zei die dat het normaal was wat er gebeurde want dat ik een bedreiging was voor dat nieuwe diensthoofd. Ik ontkende dat direct omdat ik helemaal geen ambitie heb voor die functie, maar hij bedoelde het anders. Ik ben een bedreiging omdat ik een te grote kennis heb... En toen ik daarover nadacht, moest ik hem gelijk geven... Nah ja, blijft natuurlijk dat ik toch maar niet teveel waarde moet gaan hechten aan mijn werk. Als het erop aan komt, is het toch niet je expertise of bekwaamheid die telt, maar de belangen van de persoon of personen boven je. Ik moet dat leren loskoppelen: geen waardering of steun krijgen betekent niet noodzakelijk dat ik professioneel niets zou voorstellen.

Soit... een veel te lange uitwijding...
't Is maar om aan te geven dat alles zo verdomd relatief is.
Wat rest er dan nog? Alleen maar instant genot zeker? Waarmee ik eigenlijk bedoel dat alleen mijn eigen voldoening en mijn eigen waardering van mezelf, van belang zijn en niet het oordeel van een ander. Of dit nu om privé-aangelegenheden gaat of om een professionele context.

Het is niet voor me weggelegd

De dingen die me bezig houden... dat is het thema van deze blog. Welnu, 'het is niet voor me weggelegd'... dat is wat me de laatste dagen bezighoudt...
Wat is niet voor me weggelegd? De liefde...
En het is pijnlijk om dit te schrijven.

Want alhoewel je je geloof erin verstandelijk al lang hebt verloren, gevoelsmatig verlang je er toch naar. In welke tekst staat het ook alweer? "Als ik de liefde niet heb, dan ben ik niets" En zo is het... het lijkt iets onmisbaar...

Goh ja, er zullen er zijn die zeggen: "liefde geef je". Wel ja, in dat geval moet ik dan maar concluderen dat ik het niet kan... en dus zit het er voor mij niet in.

Rest: deal with it

Een leven zonder liefde. Dan maar proberen te vullen met... ja wat? 't Wordt alsmaar moeilijker om voldoende voldoening te halen uit werk of studie... en toch is er geen andere keuze... passie zoeken in activiteiten... maar wel liefdeloos.

Verdriet is niet erg

Is het niet een beetje raar?
Mijn scheiding heeft er diep ingehakt en blijkbaar betekent dat dat elke moeilijkheid, elke pijn, elk verdriet enz. afgewogen wordt aan de pijn van toen... en zo valt alles steeds in het niet, want alles is peanuts vergeleken met toen.

Is dat dan wat bedoeld wordt met 'er sterker uitkomen'? Je kan zowat alles dragen immers... 't is toch altijd minder erg dan dat ene dat zo verschrikkelijk was...

Zo merk ik dat ik vol verdriet zit en tegelijkertijd denk: 't is niet erg...


Naarmate de tijd verstrijkt besef ik meer en meer dat ik behoorlijk zwaar depressief ben geweest. Dat maakt ook een verschil... of misschien is dat juist het verschil waar ik het hier over heb... verdrietig en depressief zijn hele verschillende dingen... tenminste, depressie houdt ook verdriet in (denk ik), maar verdriet kan natuurlijk bestaan zonder depressie.

En dus denk ik bij mijn verdriet: "het is niet erg", omdat ik het zware donkere sombere van depressiviteit er niet bij voel...
Zou dat een juiste analyse zijn?

Het is wat het is

In mijn meest eenzame momenten de muziek die paste...
Nu lijkt het alsof het een vooruitblik was.


Solitude (Evanescence)

How many times have you told me you love her
As many times as I've wanted to tell you the truth
How long have I stood here beside you
I live through you
You looked through me

Ooh, Solitude,
Still with me is only you
Ooh, Solitude,
I can't stay away from you

How many times have I done this to myself
How long will it take before I see
When will this hole in my heart be mended
Who now is left alone but me

Ooh, Solitude,
Forever me and forever you
Ooh, Solitude,
Only you, only true

Everyone leaves me stranded
Forgotten, abandoned, left behind
I can't stay here another night

Your secret admirer
Who could it be

Ooh, Can't you see
All along it was me
How can you be so blind
As to see right through me

And Ooh, Solitude,
Still with me is only you
Ooh, Solitude,
I can't stay away from you

Ooh, Solitude,
Forever me and forever you
Ooh, Solitude,
Only you, only true

Oh ironie...

Dan vind je dat je iemand een hart onder de riem moet steken... ook al ken je die persoon helemaal niet, maar de gevoelens waren te vertrouwd uit 'vervlogen' tijden, dus denk je te moeten overbrengen dat het anders kan door te kijken naar wat positief is en dat ook zo te waarderen... om nog geen half uur later zelf overspoeld te worden door diezelfde negatieve gevoelens uit de vervlogen geachte tijden... Oh ironie...

Merkwaardig in feite hoe weinig er nodig is om ineens met (redelijk) 'licht' gemoed door het leven te gaan... een schijn van perspectief, een schijn van hoop, kan voldoende zijn... Maar als die dan ineens weggemaaid worden, is het terug naar af en drijven de donkere schaduwen spoorslags weer binnen om je meteen in hun greep te nemen, gretig geholpen door reeds wachtende demonen uit andere spelonken van de afgelopen tijd.

Opgeslokt door het niets...het oord waar er niets is... en waar vooral niemand is.

Maar kom... been there... I can handle it... this is it, en meer is er niet, punt.


Oh ironie bis... uitgerekend vandaag werd ik wat moedeloos van iemand anders blog... omwille van de zwaarmoedigheid en het steeds weerkerende patroon van gebeurtenissen met de daaraan gekoppelde emoties... En zie mij nu... doe ik niet haast hetzelfde? Ach ja, niet wat betreft gebeurtenissen, of toch niet helemaal, maar qua gevoelens en reactie en denkpatroon... het komt steeds weer terug.