Melissa and me....

Eigenlijk wil ik een link doorgeven naar een inspirerend interview met Melissa Etheridge...
Maar zonder achtergrond valt dat misschien gewoon in het ijle... Misschien is het voor mij ook alleen maar inspirerend omwille van 'mijn geschiedenis met Melissa'. Hoedanook, ik denk dat een beetje kadering op zijn plaats is...

Juli 2001... de mokerslag... en daarmee samengaand, de fundamenten onder mijn zijn worden opgeblazen. Daar begint het vreemde verhaal van mijn 'ontmoeting' met Melissa Etheridge.

Enkele maanden later... tijdens een chat zegt iemand 'waauw, wat een stem!'... en zoals dat gaat bij een chat vraag je dan verder naar wie, wat en hoe... zijn vrouw had een cd opgezet van Melissa Etheridge. Ik had nog nooit van die naam gehoord. Waarom weet ik niet, het valt ook niet te verklaren, maar ik onthield die naam.

Een aantal weken later besluit ik zomaar uit het niets een cd-winkel binnen te stappen. Had ik nog nooit gedaan. En ik ga op zoek naar Melissa Etheridge. Let wel, ik had nog nooit of te nooit een nummer van haar gehoord. De enige connectie was dat 'waauw, wat een stem' op mijn scherm tijdens een chat... Wonder o wonder, er bleken twee albums beschikbaar te zijn in de winkel! Welke moest ik nu kiezen? Ik had immers geen idee. Ik kies dus 'zomaar' op goed geluk... op de cover waarschijnlijk... of op gevoel?

Het bleek achteraf haar toen pas uitgebrachte nieuwe album Skin te zijn. Voor hetzelfde geld had ik de andere cd kunnen meenemen en dan had ik nu niet dit verhaal gehad...
Die cd was voor mij een revelatie... Oh ja, inderdaad... wat een stem... zo'n diepe beetje rauwe vrouwenstem hou ik wel van, maar het was het totaalplaatje dat 'm deed... de sfeer van de muziek in combinatie met die stem en de tekst (waar ik pas later op ging letten)... werkelijk elk nummer - op 1 na - kroop onder mijn huid... Nummers die overeenkwamen met mijn pijn, maar ook nummers van hoop om me aan op te trekken zoals Heal me (blijf ik het meest sterke nummer vinden) en I want to be in love.
Later las ik een recensie van deze cd waarin hij omschreven werd als de ultieme break-up cd. Het gros van de nummers zou dan ook ontstaan zijn naar aanleiding van Melissa's breuk met een vorige partner.

Skin was mijn break-up cd... Als een artiest je zo raakt, blijf je die natuurlijk volgen... Er kwam een nieuwe cd uit in 2004, Lucky. Totaal andere sfeer... alom opgewektheid... Melissa was opnieuw 'in love'. Ik was niet mee... Maar Giant op deze cd is wel zo'n nummer waarvan je power krijgt... een echte oppepper. Hoewel ik het altijd betrokken heb op persoonlijke kracht, vindt dit nummer zijn oorsprong in de sfeer die er heerste in Berlijn bij de val van de muur, waar Melissa toevallig bij aanwezig was omdat ze toen net daar aan het touren was.

In datzelfde jaar 2004 trad Melissa op in de Elisabethzaal in Antwerpen. Ik was erbij. Magnifique! Live is ze nog zoveel beter dan op cd. En power, power, power. Haar vertolking daar van Giant bv. was weergaloos.

Later tijdens die Europese tournee ontdekt ze iets in haar borst dat er niet hoort te zijn... Borstkanker... Uiteraard is het dan een hele tijd stil rond haar. Totdat ze optreedt tijdens de Grammy Awards van 2005. Samen met Joss Stone brengt ze Piece of my heart als tribute aan Janis Joplin . Deze video moet je echt bekijken! (ze komt erbij op 2'30) Dit is zo'n statement dat ze maakt... Kaal staat ze op het podium... kijk naar het vuur in haar ogen... en dan die schreeuw op 4'50... Dit staat zó voor kracht en doorgaan. Het uitschreeuwen van haar overwinning op borstkanker.

Ik had gehoopt dat er nog een cd zou komen met muziek geïnspireerd op die ziekteperiode in haar leven, maar die kwam er niet. Wel een soort greatest hits met een nieuw nummer dat naar die periode refereert I run for life (song begint op 2'50).

Melissa werd door Al Gore gevraagd om een nummer te schrijven voor de film An Inconvenient Truth. Met dat nummer I need to wake up won ze een Oscar. In 2007 verschijnt haar cd The Awakening waarover ik verder niks te vertellen heb.

Recent verscheen haar nieuwste cd Fearless Love. Het titelnummer lijkt dan weer aan te grijpen bij mijn huidige zelf.

En zo kom ik bij datgene waar het mij om te doen was, het interview met Melissa waarin je allerlei handvatten kan vinden om je op een of andere manier vooruit te helpen. Geen steriele theorie, maar gevoed door haar eigen levenspad. Authenticiteit staat centraal, wees gewoon wie je bent, toon wie je bent: verberg het niet als je homo/lesbisch bent, als je kaal bent dan ben je kaal en dan mag dat gezien worden, zorg in de eerste plaats voor jezelf want anders kan je niets betekenen voor een ander, stop de negatieve gedachten over jezelf, geloof in jezelf, durf ook te dromen en maak je dromen waar, durf liefhebben zonder angst...

Nieuw jaar - nieuw decennium

Zo... een nieuw jaar begonnen. Een nieuw decennium zelfs.

Op persoonlijk vlak was het voorbije decennium niet een dat ik nog eens wil overdoen. Hoewel, alles is relaief natuurlijk. Qua gezondheid en (materieel) welzijn van mijn kinderen en mezelf, totaal geen probleem, en dat is natuurlijk zeer positief. Dat mag absoluut zo blijven. Op affectief emotioneel vlak was het echter een ander verhaal en de impact daarvan is toch niet te onderschatten. De weerslag daarvan op je 'welzijn' is behoorlijk substantieel.

Wat moet dat dan worden de komende jaren? Als het de voorbije paar jaar niet kon keren, hoe zou het dan in de komende periode? Waarom is het eigenlijk ook zo moeilijk om te weten wat ik echt wil? Als ik hetzelf in de hand werk om alleen te zijn met de feestdagen, waarom moet ik dan toch vechten tegen dat alleen, godverlaten gevoel? En als ik wel in gezelschap ben, waarom wil ik er dan aan ontsnappen?

Mijn leven is voor meer dan de helft voorbij, en ik moet nog beginnen leven. Maar hoe?

over sensitiviteit, intuïtie en de emotionele rollercoaster

18 augustus was mijn laatste post
op dit moment is het 18 december
4 maand later dus

en op dit eigenste ogenblik realiseer ik me pas dat 18 december zo'n speciale datum is... elk jaar een beetje minder, dat wel... en deze keer zelfs bijna vergeten

Maar dit gaat niet over 18 december. Ik heb weer eens zo'n vraag - onduidelijkheid - hypothese - theorie... whatever.

Zou 'gevoeligheid', in de zin van sensitiviteit voor het wezen en de zorgen van een ander, voor de gevoelens van een ander, samenhangen met zelf zich bevinden in emotioneel woelige wateren? Zet je eigen kwetsuur je open voor het aanvoelen van de kwetsuren, of gewoon maar de worstelingen/moeilijkheden, van een ander?
Ik zou het gaan denken... En dus ook omgekeerd hé, rustige wateren maken dat er een soort barrière is waardoor je de signalen van anderen niet meer opvangt...

Maar wat dan met intuïtie? Of met 'de eerste indruk'? Is wat daarvan doorkomt dan nog wel betrouwbaar? Want mij lijken die intuïtie en die sensitiviteit toch wel samen te hangen... Als mijn sensitviteit het laat afweten, mag ik dan nog wel betrouwen op intuïtie? Of heeft 'een slecht gevoel' in dat geval te maken met mezelf en niet met de ander? Als initieel aangevoelde weerstand alleen maar toeneemt, moet ik de oorzaak daarvan dan bij mezelf zoeken, of moet ik wel terdege daarnaar luisteren en niet wegrationaliseren?

vreemde dingen....

herinnering - verlangen

Mijn eerste werkdag vandaag. Een hele aanpassing na iets meer dan 5 weken vakantie...
En dus besloot ik daarnet om een wandelingtje te gaan maken, nood aan buitenlucht. Mooie zomeravond. Aangename temperatuur. En dan loop je daar door een straat met heel weinig bebouwing. De temperatuur. De sterrenhemel. De warmte die vanuit de bestrating omhoog walmt...

Wat er nog ontbrak waren de palmbomen en het geluid van de zee...

Plots qua gevoel terug op een willekeurige zomeravond lang geleden... ergens op een zuiderse vakantiebestemming...

Dezelfde aangename temperatuur...
Dezelfde rust...
De sterrenhemel...

De arm om me heen...

En de herinnering aan dat ontzettend goed gevoel dat heel die combinatie gaf...

Dat wil ik terug.

Het negatieve van het uitstekende

Om de gedachte te bepalen...

Als je nooit een airco in de auto hebt gehad, ben je meer dan tevreden met 2 op elkaar openstaande vensters. Ooit wel een airco in de auto ervaren? Dan zal het hoe dan ook ondraaglijk zijn in een auto zonder airco bij mooi weer...

Zolang je geen vaatwasser hebt, mis je hem ook niet.Heb je evenwel wel een vaatwasser en gaat hij stuk, dan moet je zo snel mogelijk een nieuwe hebben, want zonder kan niet meer.

En dan nu mijn stelling: je kan eigenlijk maar beter nooit iets echt goed ervaren, want raak je het kwijt, dan is de pijn navenant en kan je nadien nooit nog tevreden zijn met iets wat minder is dan wat je had....

En nu bedoel ik geen materiële dingen, maar intermenselijke belevingen...

écht contact bijvoorbeeld... eigenlijk heb ik dat nooit met mijn ex gehad, noch met iemand anders uit mijn verleden... maar dat realiseer je je pas wanneer je dat wél met iemand ervaart... helaas stopt dat ergens op een gegeven moment...
en achteraf... verzinkt alles in het niet vergeleken bij dat ene... en weet je ook hoe zeldzaam en bijzonder dat is....

en dat de kans wel heel klein is om dat ooit opnieuw te mogen beleven... 't is immers niet iets zoals een airco of een vaatwasser die je gewoon in de winkel kan kopen...

De waarheid

de tijd van woorden is voorbij
op-geschreven
moe-gelezen

genieten kan, jazeker
ja, zelfs echt
echt waar

maar altijd weer aanwezig
sluimerend
tot een woord
uitgesproken

tranen wekt
niet te stuiten

en opnieuw
en opnieuw
en opnieuw

om de waarheid
niet te vergeten

alleen is geen keuze
wel een kruis

de ochtend gloort
vogeltjes fluiten

weer een nacht

voorbij

"Nee!"

Dat riep ik spontaan uit toen ik vandaag in de auto stapte op weg van mijn werk naar huis, de radio aanzette, en toen meteen hoorde dat Yasmine overleden was...
Je legt in zo'n geval direct de link naar een zelfgekozen dood... immers, te jong, laatst nog op tv aan het presenteren, niks gehoord van ziekte... en helemaal als er gezegd wordt dat ze het de laatste tijd emotioneel heel moeilijk had door de breuk met haar levenspartner... Later op de avond werd dat ook bevestigd...

En dan vraag ik mezelf af: waarom raakt me dit zo?
Ja, ik hield van haar stem, van haar stijl... so what? Zo zijn er nog wel, zonder dat zo'n gebeuren me echt zou kunnen raken, denk ik.
En oh ja, ze gaf altijd de indruk een sterke vrouw te zijn, vond ik... iemand dus die er niet zomaar aan onderdoor gaat... en verder, ik weet het niet, iets dat me aansprak zonder dat ik dat precies kan duiden.

Is het de herkenning met mijn eigen ervaring en het terugkeren naar de pijn van toen? Wéten hoe ingrijpend en hoe destructief een verlies kan zijn?

En dan hoor je in Terzake Martine Prenen over Yasmine... De kracht die ze uitstraalde wordt vernoemd... en het kwetsbare dat daarachter schuilging (belletje rinkelt)... En dan hoor je zeggen: wat ze deed,deed ze heel intens, ging ze helemaal voor, in haar muziek, in haar presentatiewerk... ze was heel intens en ging heel diep in vriendschappen en de liefde... (nog meer belletjes).
Verder nog, hoe haar relatiebreuk al de rest in haar leven betekenisloos leek te maken (nog belletjes).

Dat zal het dan wel zijn zeker? Een combinatie van al het bovenstaande en de herkenning daarvan in mijn eigen persoontje?

Maar ik denk ook verder... en vind het zo verschrikkelijk erg dat iemand die blijkbaar wel voldoende omringd was door familie en vrienden, toch niet die aansluiting, die reddingsboei, vindt of kan grijpen die je uit die diepste impasse, uit die donkerste donkerte kan halen...

Is het niet ontstellend dat relaties je zo totaal kunnen ondermijnen? Relaties zijn gewoon gevaarlijk, dat moet wel de conclusie zijn. Of nog, de liefde is gevaarlijk, dodelijk zelfs.