Dat riep ik spontaan uit toen ik vandaag in de auto stapte op weg van mijn werk naar huis, de radio aanzette, en toen meteen hoorde dat Yasmine overleden was...
Je legt in zo'n geval direct de link naar een zelfgekozen dood... immers, te jong, laatst nog op tv aan het presenteren, niks gehoord van ziekte... en helemaal als er gezegd wordt dat ze het de laatste tijd emotioneel heel moeilijk had door de breuk met haar levenspartner... Later op de avond werd dat ook bevestigd...
En dan vraag ik mezelf af: waarom raakt me dit zo?
Ja, ik hield van haar stem, van haar stijl... so what? Zo zijn er nog wel, zonder dat zo'n gebeuren me echt zou kunnen raken, denk ik.
En oh ja, ze gaf altijd de indruk een sterke vrouw te zijn, vond ik... iemand dus die er niet zomaar aan onderdoor gaat... en verder, ik weet het niet, iets dat me aansprak zonder dat ik dat precies kan duiden.
Is het de herkenning met mijn eigen ervaring en het terugkeren naar de pijn van toen? Wéten hoe ingrijpend en hoe destructief een verlies kan zijn?
En dan hoor je in Terzake Martine Prenen over Yasmine... De kracht die ze uitstraalde wordt vernoemd... en het kwetsbare dat daarachter schuilging (belletje rinkelt)... En dan hoor je zeggen: wat ze deed,deed ze heel intens, ging ze helemaal voor, in haar muziek, in haar presentatiewerk... ze was heel intens en ging heel diep in vriendschappen en de liefde... (nog meer belletjes).
Verder nog, hoe haar relatiebreuk al de rest in haar leven betekenisloos leek te maken (nog belletjes).
Dat zal het dan wel zijn zeker? Een combinatie van al het bovenstaande en de herkenning daarvan in mijn eigen persoontje?
Maar ik denk ook verder... en vind het zo verschrikkelijk erg dat iemand die blijkbaar wel voldoende omringd was door familie en vrienden, toch niet die aansluiting, die reddingsboei, vindt of kan grijpen die je uit die diepste impasse, uit die donkerste donkerte kan halen...
Is het niet ontstellend dat relaties je zo totaal kunnen ondermijnen? Relaties zijn gewoon gevaarlijk, dat moet wel de conclusie zijn. Of nog, de liefde is gevaarlijk, dodelijk zelfs.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
8 opmerkingen:
Ja ik heb dit nieuws gisteren ook gehoord. Het overschaduwd natuurlijk volledig door de dood van Michael Jackson.
Ik kan me voorstellen dat je van slag bent door haar dood.
fleurvh
Ik snap de link niet naar de dodelijkheid der liefde.
Ik krijg soms het gevoel dat mensen niet meer om kunnen gaan met pijn en zichzelf niet te tijd gunnen...
Het leven zonder dalen is vlak....
Ik kende Yasmin niet, ik weet niet of wat ik hier schrijf op haar van toepassing was.
Jammer dat het leven zonder haar lief niet meer de moeite waard leek
Toen ik dit schreef was er nog niet het nieuws van Michael Jackson, maar dat is nu wat ik bedoel... daar word ik niet warm of koud van.
Het gebeuren met Yasmine wel. Vandaar deze blogpost.
Anila, die link, ik weet niet juist hoe het te zeggen... je kan er toch niet omheen dat relaties een enorme impact kunnen hebben op iemands leven. Zo vreselijk ingrijpend dat dit kan gebeuren. Iets waar ik niet van sta te kijken, want ik heb het immers zelf 'mogen' ervaren. Daarom zeg ik: 'gevaarlijk'. Voor mensen die diep gaan toch, en waarvoor de relatie het fundament is voor al de rest.
Ja dat kan dat dat je van Michael's dood niet warm of koud wordt. Ieder heeft zijn eigen smaak.
Ik heb zelf niet zoveel of niks zeg maar met lesbische vrouwen,ik kan mij daar ook niet in inleven. Misschien een autistisch trekje.
Maar om op het onderwerp terug te komen ja ik weet heus dat dat verkeerde relaties gevaarlijk voor je zijn. Maar het heeft zo'n aantrekkingskracht
fleurvh
Ik heb er enorm veel moeite mee dat mensen in staat zijn hun ziel en zaligheid in een ander te verliezen dat het leven zonder die ander niets waard meer lijkt.
Het druist zo tegen mijn gevoel van autonomie in...daarom kost het me moeite om dat te accepteren.
Biek, zou je nu, al die jaren verder, nog zo in de ander op willen gaan?
Volgens mij echt niet!
In de ander opgaan? Nee.
Dat het opnieuw het fundament zou worden waartegen al de rest betekenis krijgt? Ik vrees van wel, want zo zit ik in elkaar denk ik.
Of anders blijft het zoiets aan de oppervlakte, maar dat is het niet echt vind ik... (bedoel, dan is er geen echte band)
Je zodanig opstellen in een relatie dat het niet uitmaakt of de ander verdwijnt of blijft... nee, dat zal ik nooit kunnen. Dit geldt wat mij betreft overigens ook voor echte vriendschappen.
Enne Fleur, het feit dat Yasmine lesbisch was, is in dit verband natuurlijk totaal irrelevant. Ik ga er in ieder geval toch vanuit dat gevoelens van vriendschap, liefde, diepe verbondenheid enz niets te maken hebben met seksuele geaardheid.
Ik heb niets met het idee dat de ander mijn fundament zou zijn.
De beste bode is de man zelf zegt het spreekwoord en zo voelt het goed, voor mij.
Samen een leven delen geeft de diepgang, dingen meemaken, elkaar bijstaan in goede en slechte tijden...voor mij is dat meer dan genoeg, daarvoor hoef ik niet eens in het zelfde huis te wonen.
Ik wens iedereen die wetenschap toe ;-))
Een reactie posten