Verhard en verbitterd...

Er was daar een stukje op een forum dat hier bleef nagalmen... Het ging over de bevestiging nog geen verharde verbitterde oude tante geworden te zijn aangezien de persoon in kwestie een allesdoordringende verliefdheid had kunnen toelaten...

Dus... wanneer men in staat is te 'voelen', is men niet verhard of verbitterd...
Ach... ik beschouw mezelf wel als verhard en soms ook wel als verbitterd... maar... ik voel meer dan me lief is.... Zoals iemand die me redelijk goed kent, zei: jij bent gevoelsmatig heftig en soms te heftig...

En dan ten tweede... verliefdheid enzo... is dat dan iets dat je bewust toelaat? Is dat niet iets dat je gewoon overkomt? Willen of niet? Ach ja, je zal er wel op een of andere manier voor moeten openstaan... 'k bedoel, ik acht het nog steeds uitgesloten dat ik tijdens mijn huwelijk verliefd had kunnen worden op iemand anders, aangezien ik daar nooit voor open had kunnen staan... maar als er geen belemmering t.g.v. normen en waarden aanwezig is... dan kan het je toch gewoon overkomen? Dat is dan geen kwestie van 'actief' toelaten...

Nah ja, eigenlijk is de stelling dat als je gevoelens van verliefdheid kan ervaren dat je dan niet verhard of verbitterd bent.... en vanuit de logica impliceert dit dus dat wanneer je verhard of verbitterd bent, dat je dan niet verliefd kan worden of meer algemeen: dat je dan niet heftig kan voelen...

De conclusie moet dus zijn dat ik niet verhard en verbitterd ben... Hmmm....

Waarom...

Waar is het toch, dat die omslag er komt in een relatie? Van blij en enthousiast met elkaar dingen ondernemen naar het chagrijnige en de ander steken onder water toedienende? Het laatste is natuurlijk een uiting van de onvrede met elkaar... maar waarom komt die onvrede er toch precies? Waarom blijft het niet gewoon koek en ei?

Voor mij als buitenstaander dit observerende... zeg ik: IK - WIL - DIT - NIET - NEVER - NOOIT - NIET - MEER

Je zou nog moeten besluiten: ga NOOIT meer samenwonen, laat staan trouwen... Niks zo destructief voor een relatie als samenwonen en trouwen. Maar dit kan niet kloppen toch?


(ik was vanavond op bezoek bij een hertrouwde vriendin en het was niet bepaald van die aard om haar situatie te benijden...)

De behoefte om geliefd te zijn

"ik heb niet de behoefte om geliefd te zijn" schreef Anila in een reactie op vorige blog. Daarover wil ik even doorgaan...

Goh goh goh... 'de behoefte om geliefd te zijn', is dit niet eigenlijk een basisbehoefte? Onmiddellijk komende na de fysiologische behoeften van drank, eten, kleding?

Wat stelt een mens eigenlijk voor wanneer hij niet geliefd wordt?

Ja... ik denk dat dit de kern is van zovele van mijn schrijfsels...Mijn geworstel met het thema 'emotionele afhankelijkheid' dat al bijna jaren duurt... het gaat inderdaad over 'geliefd' willen zijn en nog veel meer: geliefd willen blijven.

Is het besluit dan nu: laat varen die behoefte, en al wat je te zwaar valt verdwijnt daardoor?
Kan een mens gedijen zonder zich geliefd te weten?
Mij lijkt van niet...

"Geld maakt niet gelukkig" zeggen diegenen die er geen gebrek aan hebben...
"Gezondheid' is geen zorg voor wie gezond is...
"Een partner maakt niet gelukkig" zeggen diegenen die een partner hebben...
"Ik heb niet de behoefte aan geliefd te zijn" zeggen diegenen die geliefd zijn...
...

't Is eigenlijk gewoon zo'n evidentie hé... natuurlijk heeft men geen behoefte aan datgene waarvan men ruimschoots voorzien is... Behoeften en gemis gaan over datgene wat men ontbreekt.

De waarde van virtuele vriendschappen...

Best mogelijk dat ik hierover al eens eerder geschreven heb...

De komst van het www heeft een nieuw soort vriendschap in het leven geroepen: de virtuele vriendschap.Of bestaat die niet? En is het gewoon vriendschap als een andere? En als ze wel bestaat, wat is het eigene er dan van?

Het hangt natuurlijk al van je eigen invulling van het begrip 'vriendschap' af.

Virtueel zijn er de fora, de chatrooms en de 1 op 1 chat. Als je bedenkt dat mensen op bijvoorbeeld fora toch heel wat tijd met elkaar samen doorbrengen, zou je inderdaad kunnen zeggen dat het om vriendschap gaat. Je zoekt elkaar per slot van rekening toch zeer frequent op op die virtuele plek. En aangezien dit geheel verloopt via het internet en niet in real life, is het dus virtuele vriendschap. Hoewel... niet noodzakelijk vriendschap... op fora zal je sowieso communiceren met mensen waarmee je irl nooit bevriend zou raken. Soms kan dit juist een meerwaarde zijn, maar vaker zal het neerkomen op elkaar noodgedwongen dulden.

Vaak ga je echter zien dat mensen na verloop van tijd ook face to face met elkaar gaan afspreken. Vanaf dan krijg je een mengvorm van irl en virtueel contact en veranderen de verhoudingen. Mensen die elkaar in het echt ontmoet hebben gaan toch op een of andere manier 'anders' virtueel communiceren dan mensen die elkaar slechts virtueel kennen. Vriendschap irl blijkt dan toch nog iets anders dan zuiver virtueel. Maar waar zit dat verschil dan juist?

Afhankelijk van de aard van het forum, kunnen heel erg persoonlijke en gevoelsmatige dingen met elkaar gedeeld worden. En daar ligt misschien wel het gevaar... dat men omwille van dat intieme karakter van het virtuele contact, dit contact meer waarde gaat toekennen dan het eigenlijk heeft. En ziedaar, de bron van mogelijk diepe teleurstellingen. Want soms blijkt 'niets is wat het lijkt' hier zeer toepasselijk te zijn.

Hoe sta je zelf in het virtuele contact? En wat is de drijfveer van de ander? Als hier een discrepantie tussen bestaat, kan je er donder op zeggen dat er teleurstelligen van komen. De verwachtingen zijn verschillend, de betekenis van de ene voor de ander en vice versa is verschillend. Is dit eigen aan het virtuele of speelt dit evengoed ook irl? Ik weet het zo niet...

Ik vermoed dat het virtuele voor veel mensen gewoonweg veel vrijblijvender is en vaak niet meer is dan tijdopvulling, bezigheid, snelle consumptie... zonder veel écht contact of diepgang of consideratie met de ander. Dit heeft als consequentie dat mensen virtueel gemakkelijk inruilbaar zijn. Hoe vaak lees of hoor je niet de uitspraak: 'het is maar virtueel'? Waarmee diegene die dit zegt duidelijk aangeeft wat voor hem/haar de waarde is van dat virtuele...

Voor wie zich niet op het internet begeeft met zo'n consumptiegerichte houding schuilt er dus groot gevaar. Misschien gaat dit nog wel bij uitstek op voor mensen die irl vrij introvert zijn en die zich virtueel juist vrijer voelen om zich te uiten... helaas, o ironie, die voorzichtig verworven openheid kan dan wel eens in verkeerde handen vallen.