Waar is het toch, dat die omslag er komt in een relatie? Van blij en enthousiast met elkaar dingen ondernemen naar het chagrijnige en de ander steken onder water toedienende? Het laatste is natuurlijk een uiting van de onvrede met elkaar... maar waarom komt die onvrede er toch precies? Waarom blijft het niet gewoon koek en ei?
Voor mij als buitenstaander dit observerende... zeg ik: IK - WIL - DIT - NIET - NEVER - NOOIT - NIET - MEER
Je zou nog moeten besluiten: ga NOOIT meer samenwonen, laat staan trouwen... Niks zo destructief voor een relatie als samenwonen en trouwen. Maar dit kan niet kloppen toch?
(ik was vanavond op bezoek bij een hertrouwde vriendin en het was niet bepaald van die aard om haar situatie te benijden...)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
En als dat nu simpelweg voor de meeste mensen de realtiteit is , dat het niet eeuwig durend is en dat je in een herhaling vervalt . ook al wil je dan niet?
Is het dan niet tijd om te denken dat andere relatievormen misschien wel daarom zo succesvol blijken te zijn ?
Omdat ze wel werken als mensen elkaar meer ruimte gunnen en niet zoals het " hoort " op elkaars lip gaan zitten??
Na een scheiding raak je ingesteld op je eigen ruimte en je eigen wensen en comfort.
Als je een ander erin toelaat ben je meer bewust van het territorium dat je opgegeven hebt en misschien ben je daardoor wel prikkelbaarder en minder bereid om te delen of die behaaglijkheid op te geven...
Je eigen huis , JOU plek onder de zon!
Er bestaat een perfect logische neurobiologische uitleg voor die processen, maar die is iets te ingewikkeld om hier te plaatsen.
Voor als je nieuwsgierig bent: google eens op "The Neurobiology of Love", dan vind je een artikel van Esch en Stefano uit Neuroendocrinology Letters van juni 2005 met die uitleg.
Ja hé... en wat is de conclusie voor 'de praktijk' dan?
Jij gaat er van uit dat er een praktische conclusie aan vast hangt? :))
Dat is wat je er zelf van maakt, vrees ik; mijn persoonlijke conclusie is dat "verliefdheid" een hormonale roes is die de stress onderdrukt om je de tijd te geven om je degelijk te hechten aan je partner. Als dat mislukt, dan zit je achteraf met de gebakken peren, net zoals je vriendin blijkbaar.
Een reactie posten