over sensitiviteit, intuïtie en de emotionele rollercoaster

18 augustus was mijn laatste post
op dit moment is het 18 december
4 maand later dus

en op dit eigenste ogenblik realiseer ik me pas dat 18 december zo'n speciale datum is... elk jaar een beetje minder, dat wel... en deze keer zelfs bijna vergeten

Maar dit gaat niet over 18 december. Ik heb weer eens zo'n vraag - onduidelijkheid - hypothese - theorie... whatever.

Zou 'gevoeligheid', in de zin van sensitiviteit voor het wezen en de zorgen van een ander, voor de gevoelens van een ander, samenhangen met zelf zich bevinden in emotioneel woelige wateren? Zet je eigen kwetsuur je open voor het aanvoelen van de kwetsuren, of gewoon maar de worstelingen/moeilijkheden, van een ander?
Ik zou het gaan denken... En dus ook omgekeerd hé, rustige wateren maken dat er een soort barrière is waardoor je de signalen van anderen niet meer opvangt...

Maar wat dan met intuïtie? Of met 'de eerste indruk'? Is wat daarvan doorkomt dan nog wel betrouwbaar? Want mij lijken die intuïtie en die sensitiviteit toch wel samen te hangen... Als mijn sensitviteit het laat afweten, mag ik dan nog wel betrouwen op intuïtie? Of heeft 'een slecht gevoel' in dat geval te maken met mezelf en niet met de ander? Als initieel aangevoelde weerstand alleen maar toeneemt, moet ik de oorzaak daarvan dan bij mezelf zoeken, of moet ik wel terdege daarnaar luisteren en niet wegrationaliseren?

vreemde dingen....

herinnering - verlangen

Mijn eerste werkdag vandaag. Een hele aanpassing na iets meer dan 5 weken vakantie...
En dus besloot ik daarnet om een wandelingtje te gaan maken, nood aan buitenlucht. Mooie zomeravond. Aangename temperatuur. En dan loop je daar door een straat met heel weinig bebouwing. De temperatuur. De sterrenhemel. De warmte die vanuit de bestrating omhoog walmt...

Wat er nog ontbrak waren de palmbomen en het geluid van de zee...

Plots qua gevoel terug op een willekeurige zomeravond lang geleden... ergens op een zuiderse vakantiebestemming...

Dezelfde aangename temperatuur...
Dezelfde rust...
De sterrenhemel...

De arm om me heen...

En de herinnering aan dat ontzettend goed gevoel dat heel die combinatie gaf...

Dat wil ik terug.

Het negatieve van het uitstekende

Om de gedachte te bepalen...

Als je nooit een airco in de auto hebt gehad, ben je meer dan tevreden met 2 op elkaar openstaande vensters. Ooit wel een airco in de auto ervaren? Dan zal het hoe dan ook ondraaglijk zijn in een auto zonder airco bij mooi weer...

Zolang je geen vaatwasser hebt, mis je hem ook niet.Heb je evenwel wel een vaatwasser en gaat hij stuk, dan moet je zo snel mogelijk een nieuwe hebben, want zonder kan niet meer.

En dan nu mijn stelling: je kan eigenlijk maar beter nooit iets echt goed ervaren, want raak je het kwijt, dan is de pijn navenant en kan je nadien nooit nog tevreden zijn met iets wat minder is dan wat je had....

En nu bedoel ik geen materiële dingen, maar intermenselijke belevingen...

écht contact bijvoorbeeld... eigenlijk heb ik dat nooit met mijn ex gehad, noch met iemand anders uit mijn verleden... maar dat realiseer je je pas wanneer je dat wél met iemand ervaart... helaas stopt dat ergens op een gegeven moment...
en achteraf... verzinkt alles in het niet vergeleken bij dat ene... en weet je ook hoe zeldzaam en bijzonder dat is....

en dat de kans wel heel klein is om dat ooit opnieuw te mogen beleven... 't is immers niet iets zoals een airco of een vaatwasser die je gewoon in de winkel kan kopen...

De waarheid

de tijd van woorden is voorbij
op-geschreven
moe-gelezen

genieten kan, jazeker
ja, zelfs echt
echt waar

maar altijd weer aanwezig
sluimerend
tot een woord
uitgesproken

tranen wekt
niet te stuiten

en opnieuw
en opnieuw
en opnieuw

om de waarheid
niet te vergeten

alleen is geen keuze
wel een kruis

de ochtend gloort
vogeltjes fluiten

weer een nacht

voorbij

"Nee!"

Dat riep ik spontaan uit toen ik vandaag in de auto stapte op weg van mijn werk naar huis, de radio aanzette, en toen meteen hoorde dat Yasmine overleden was...
Je legt in zo'n geval direct de link naar een zelfgekozen dood... immers, te jong, laatst nog op tv aan het presenteren, niks gehoord van ziekte... en helemaal als er gezegd wordt dat ze het de laatste tijd emotioneel heel moeilijk had door de breuk met haar levenspartner... Later op de avond werd dat ook bevestigd...

En dan vraag ik mezelf af: waarom raakt me dit zo?
Ja, ik hield van haar stem, van haar stijl... so what? Zo zijn er nog wel, zonder dat zo'n gebeuren me echt zou kunnen raken, denk ik.
En oh ja, ze gaf altijd de indruk een sterke vrouw te zijn, vond ik... iemand dus die er niet zomaar aan onderdoor gaat... en verder, ik weet het niet, iets dat me aansprak zonder dat ik dat precies kan duiden.

Is het de herkenning met mijn eigen ervaring en het terugkeren naar de pijn van toen? Wéten hoe ingrijpend en hoe destructief een verlies kan zijn?

En dan hoor je in Terzake Martine Prenen over Yasmine... De kracht die ze uitstraalde wordt vernoemd... en het kwetsbare dat daarachter schuilging (belletje rinkelt)... En dan hoor je zeggen: wat ze deed,deed ze heel intens, ging ze helemaal voor, in haar muziek, in haar presentatiewerk... ze was heel intens en ging heel diep in vriendschappen en de liefde... (nog meer belletjes).
Verder nog, hoe haar relatiebreuk al de rest in haar leven betekenisloos leek te maken (nog belletjes).

Dat zal het dan wel zijn zeker? Een combinatie van al het bovenstaande en de herkenning daarvan in mijn eigen persoontje?

Maar ik denk ook verder... en vind het zo verschrikkelijk erg dat iemand die blijkbaar wel voldoende omringd was door familie en vrienden, toch niet die aansluiting, die reddingsboei, vindt of kan grijpen die je uit die diepste impasse, uit die donkerste donkerte kan halen...

Is het niet ontstellend dat relaties je zo totaal kunnen ondermijnen? Relaties zijn gewoon gevaarlijk, dat moet wel de conclusie zijn. Of nog, de liefde is gevaarlijk, dodelijk zelfs.

Lef

Lef, of noem het zelfverzekerdheid, of nog, jezelf goed genoeg vinden... Het zal wel mijn eeuwige manco blijven zeker?

Gisteren zag ik een oproep van een uitgeverij voor auteurs op het vlak van mijn beroepsbezigheden. Dus niet het creatief schrijven dat ik onlangs een keer gedaan heb, maar professioneel schrijven over mijn eigen vakgebied. En dan is mijn eerste reflex: "dat is iets voor mij", om vervolgens daar direct van terug te komen: "ik ben daar niet goed genoeg voor".

Langer geleden wilde ik mij engageren om mee het beheer van een internetforum op te nemen omdat ik geloof in de waarde van dat specifieke forum. Een jaar of twee jaar lang heb ik nooit mijn kandidatuur durven stellen, want "ik ben daar niet goed genoeg voor". Intussen doe ik dat nu toch en of ik goed genoeg ben, dat weet ik niet, maar aangezien er blijkbaar maar weinige vrijwilligers hiervoor zijn, zal ik op zijn minst wel bruikbaar zijn.

Waar komt dat nu vandaan? Ooit noemde iemand - meerdere op den duur eigenlijk - mij een perfectionist, toen tot mijn grote verbazing eigenlijk. Maar misschien zit daar wel wat in en is dat ook de oorzaak van mijn terughoudendheid om me te profileren. Als ik iets doe, moet het ook goed zijn, en vaak liggen mijn normen over wat goed is misschien wel tamelijk hoog. Haal ik mijn eigen normen niet en ben ik dus niet goed genoeg.

Die cursus creatief schrijven was anders wel een les in bescheidenheid en de bevestiging van 'niet goed genoeg zijn'. In mijn eigen ogen? De interpretatie die ik eraan geef? Dat kan... maar toch...

Ik blog ook professioneel. Dat gaat in de lijn als waar die uitgeverij naar op zoek is. Toevallig wordt er naar een recente post vanuit verschillende plaatsen gelinkt en heb ik daar mooie commentaar op gekregen. Maar toch... Als ik kijk naar collega bloggers, vooral dan in Nederland, dan kan ik daar in de verste verte niet aan tippen.

Dus mij kandidaat stellen bij die uitgeverij?
Bwah... nee... Daar zou dan toch een deel van mijn vrije tijd naartoe gaan, laat ik me in mijn vrije tijd maar bezig houden met iets anders dan met mijn vakgebied...

Lef dus... of het gebrek daaraan.

De sound van goeie muziek

De blonde van U2 aan het woord: eerst maken we een sound, de gitaar gaat de ene of de andere kant op, de sound levert een gevoel, een sfeer op, en daarna schrijft Bono er de lyrics voor... Dit was althans de strekking van wat hij zei (in een tv-uitzending over the making of the Joshua tree).

Dit komt nu eens precies overeen met hoe ik goeie muziek ervaar!
Ik hoor allereerst de sound, die geeft een bepaald gevoel - ik heb het nu wel uitsluitend over muziek die iets met me doet, die ergens iets raakt - pas daarna ga ik luisteren naar de tekst. Bij muziek die op deze manier mijn aandacht getrokken heeft, zullen de woorden altijd kloppen met het gevoel dat de muziek in eerste instantie al opriep.

Ik heb dit gehad bij nummers van U2, maar ook met bv. Lost van Anouk en The Immortal van Evanescence, en nog wat andere nummers.

Goeie muziek, een sound die raakt dus en daarmee de perfecte expressie is van een gevoel. De tekst komt maar achteraf.

Vlinders

Ze was helemaal alleen daar in de velden. Het was een vrije dag en het mooie weer had uitgenodigd tot een lange wandeling. Liefst zocht ze de rustige wegen en veldwegen op, en dan vond ze het heerlijk als er in de verste verte niemand anders te bekennen viel. Alleen in de natuur... alleen met de eigen gedachten... de mensenstilte... het geroep van vogels boven haar hoofd...

Op het kaartje dat ze vooraf bekeken had, stond een doodlopende weg aangegeven. Een heel eind de velden in, en dan ineens niks meer. Ach, er zou wel een weggetje zijn dat de verbinding maakte met de gewone straat die een hondertal meter verder moest liggen. Dat was echter een misrekening. De weg stopte inderdaad gewoon bruusk. Wat verderop kwam men uit op de achtertuinen van een rij woningen. Geen doorgang te bekennen. Er zat dus niks anders op dan gewoon rechtsomkeer te maken. Zo erg was dat nu ook weer niet. De weg liep door vrij uitgestrekte vlaktes en over het hoogste punt van de omgeving. Met weer als dat van vandaag leverde dat mooie vergezichten.

Ze had rechtsomkeer gemaakt en even later dartelde een stel schoenmakervlinders vrolijk om haar heen. Ze hield halt om hen wat beter te kunnen bekijken. Een mooi stel vlinders... ze brachten een licht, onbezorgd blij gevoel... alsof het hart een sprongetje maakt.

Ze liep weer door. De vlinders bleven echter voor haar uit vrolijk ronddartelen, om elkaar heen fladderend en buitelend. Was dat nu wel steeds datzelfde koppel? Of waren er zoveel vlinders dat het ene koppel om de zoveel meter het andere koppel afloste?
Vreemd overigens... op de heenweg had ze geen enkele vlinder gezien. Het ging wellicht toch om één koppel dat haar dus maar bleef vergezellen. Hé, dacht ze, zou dit een bedoeling hebben? Dit opgewekte stel vlinders staat voor iets waar 'men' mij op attent wil maken? Associaties werden snel gelegd... vlinders van de hoop, van een belofte... Maar enkele meters verder was het stel geen stel meer... één vlinder bleef nog een hele tijd voor haar uit vrolijk rondfladderen. De opdoemende associatie probeerde ze te negeren... maar dat lukte niet echt. Het heeft ook geen zin bedacht ze zich... Als 'het universum' iets komt vertellen, moet je het hele verhaal nemen en niet alleen dat deel dat je zint...

Ze bereikte net weer de bewoonde wereld. De vlinder had haar al iets eerder verlaten. Ze grinnikte om zichzelf en haar vreemde associaties... maar terzelfdertijd was er dat ontegensprekelijke bewustzijn/weten van opnieuw op de grens met die andere wereld gelopen te hebben.

het gevoelsaspect

Als er iets is wat ik van de zojuist afgeronde cursus gespreksvoering geleerd heb, dan is het wel dat ik nu meer dan ooit inzie dat het gevoelsaspect in gesprekken - van welke aard ze dan ook mogen zijn - het meest belangrijke is, het meest impact heeft.

Wie goed kan omgaan met de gevoelens van zijn gesprekspartner(s) - ze opmerkt en ze perfect weet te reflecteren qua lading en qua intensiteit en dat dan ook nog eens juist getimed - is diegene die het gesprek in handen heeft en het meest kan bereiken.

't Is toch een eyeopener moet ik toegeven... Ik heb de neiging al mijn aandacht te richten op het inhoudelijke, het cognitieve, het rationele... Dom, want datgene wat in de eerste plaats belangrijk is, zijn de gevoelens, hoezeer wij (ik) ook mogen denken dat die ondergeschikt zijn en eigenlijk eerder een te onderdrukken stoorzender zijn.

Als ik het zo overloop, in alle gespreksmodellen die aan bod zijn gekomen, ook de zakelijke, zijn het eigenlijk de gevoelens die de dienst uitmaken.

En als ik dan kijk naar de gang van zaken op fora - 't is eigenlijk dáár dat ik ineens 'het licht' zag - dan is het ook daar een en al emotie die hoogtij viert.
Het inhoudelijke staat eigenlijk pas op de tweede rij.

Mensen draaien zich toch echt een rad voor ogen door er vanuit te gaan dat ze rationele wezens zijn...

Twee dingen

Twee dingen die me de laatste tijd opvallen.

Ik raakte vroeger gemakkelijk geïrriteerd als iemand zei me sterk te vinden. Vond het altijd de grootste bullshit, want vond mezelf alles behalve sterk. Waarom niet? Omdat ik vreselijk leed onder mijn scheiding. Lijden, pijn hebben, stond voor mij gelijk met zwak zijn. Sterk zijn betekende, daar boven staan, onkwetsbaar zijn als het ware, en in ieder geval: geen pijn lijden... sterk genoeg zijn om die pijn af te houden.
Maar nu hoor of lees ik soms verhalen van vrouwen die ook na hun scheiding zich nog vanalles laten zeggen, laten controleren, laten domineren, door hun ex, dat ik denk... ja, op dat vlak zou je me dan 'sterk' genoemd kunnen hebben. Dat moet bij mij toch ongeveer vanaf dag 1 na 'de schok' verleden tijd zijn geweest. En wees maar zeker dat dat een verschil betekende van dag tegen nacht.
Ik moet daarbij altijd denken aan de woorden van mijn vader toen ik thuis ging zeggen dat we zouden gaan trouwen... "Dat duurt geen 5 jaar. Gij geeft altijd maar toe en dat ligt niet in uwen aard." Dat niet naar 'mijnen aard' leven heb ik wel nog 19 jaar uitgehouden. Maar, geen huwelijk meer, dat stond gelijk met: 'terug naar mijnen aard'. En dat wilde zeggen: MIJN mening telt, MIJN belang telt, Bieke staat terug op de kaart en is niet langer diegene die zich schikt naar de wensen van mijnheer.
Misschien is dat voor hem wel een schok geweest? Ik zou het niet weten...
In ieder geval denk ik dat ik toch ook vrij immuun was tegen zijn kritiek ('t was eigenlijk veel erger dan kritiek...) op mijn rol als moeder. Ook dat zou ik nu bij nader inzien, als 'sterk' kunnen bestempelen... Ik ging dat vanaf toen immers invullen vanuit mijn eigen visie, niet meer vanuit een moeizaam compromis met zijn visie. 't Moet wel gezegd dat de houding van mijn kinderen mij bevestigde in mijn visie. Wat niet wegneemt dat ik mezelf niet bepaald geslaagd vind als moeder, maar dan om andere redenen dan zijn redenen. Enfin, zijn pijlen op mijn moederschap ketsten redelijk goed af op het schild van herrezen eigen aard.


Het tweede waar ik de laatste tijd mee geconfronteerd word...
Het heeft me vroeger meermaals geërgerd als mensen zeiden niet verantwoordelijk te zijn voor mijn gevoel... Ben er ooit (en wellicht meer dan eens) heftig over in discussie gegaan... (en eigenlijk vind ik dat nog altijd, dat iemand wel degelijk verantwoordelijk kan zijn voor het gevoel van een ander). En toch, ondervind ik nu iets waarbij ik diegene ben die denk (het nog niet zegt): "als dat jouw gevoel is, dan is dat jouw zaak, ik heb daar niks mee te maken". Raar om plotsklaps 'aan de andere kant' te staan...

leren schrijven bis

De 3e en laatste opdracht:
Schrijf iets over iemand die ergens vertrekt om een krant te gaan kopen.
Waar het om gaat is de beweging: iemand gaat van de ene locatie naar een andere, schrijf wat er onderweg gebeurt.

Een opdracht dus met zeer veel vrijheid.

't Is klaar. En voor deze ga ik er met een zekere angst naar toe. Omdat dit stuk niet buiten mezelf staat.

Bij de eerste opdracht had ik een gebrek aan inspiratie en vond ik mijn draai niet. Dat leverde in ieder geval wel de bedenking op: ik kan eigenlijk helemaal niet schrijven.

Bij de tweede opdracht wist ik goed wat ik wilde brengen, maar kwam het er niet uit zoals ik eigenlijk gewild had. Opnieuw de bedenking: ik kan het gewoonweg niet.
Als de reacties erop vrij positief waren, dan beschouwde ik dat als een beleefde welwillendheid of dat iedereen gewoon beter gezind was dan de keer ervoor.

Maar voor deze derde opdracht heb ik risico genomen. Zoals ik al zei, het staat niet buiten mij, m.a.w. het is erg eigen. Het is ongeveer geworden wat ik wilde. Hoewel ik kan blijven sleutelen, maar in tegenstelling tot de vorige keer, is er het gevoel van "ja, het staat er zoals ik het wil brengen, het geeft de sfeer en het gevoel weer zoals het ook werkelijk was".

Als dit morgen afgeschoten wordt, zal dat niet leuk zijn...

leren schrijven

Schrijfcursus is van start gegaan.
Neen, ik ga hier niet zeggen hoe het was.

Opdracht voor volgende keer is: denk aan iemand die je goed kent en die de anderen niet kennen en zet daarvan een beeld neer in 500 woorden. Voor de lezer moet het duidelijk zijn wat je voor die persoon voelt.

- zet een beeld neer
- wees concreet en specifiek
- geen ballast

Aardige opdracht wel...
't Valt alleen vies tegen als je dat probeert te doen.

Concreet en specifiek is natuurlijk ook verre van mijn handelsmerk :-)
Ik hou juist van het vage en suggestieve...
Om maar te zeggen dat ik 'bots'.

Laat

Het is weer eens laat. Later dan ik dacht.
En zie, dan gaan de gedachten toch weer naar datgene wat wonder-o-wonder de laatste paar weken toch meer naar de achtergrond gedrongen was.
Dus is het tijd om te gaan slapen zou de conclusie moeten zijn...

Laat ik het over wat anders hebben... Ik zou een schrijfcursus gaan volgen schreef ik ergens in de eindejaarsperiode. Het was zeker niet een vast voornemen, meer een wild idee, meer zoiets van: ik zou nog veel kunnen leren. Maar zie, dan komt zoiets zomaar ineens aanwaaien. Alhoewel... aanwaaien is een beetje veel gezegd, aangezien er eerst nog een 'assertieve' (from me of all people) actie vereist was van mijnentwege om 'toegelaten' te worden.

Waar ben ik nu weer aan begonnen, heb ik natuurlijk al gedacht... 'k Zou er me nog altijd kunnen aan onttrekken denk ik dan. De maand maart is het wanneer het moet gebeuren. En de eerste opdracht ligt er. Schrijf een column tegen de eerste sessie.
Jaja... Ik heb nog wel even...

Waarover zou ik een column kunnen schrijven? En welke stijl hanteer ik?
Zal ik het hebben over iets actueels? De crisis? Het onbegrijpelijke geweld in onze Vlaamse samenleving? Brussel-Halle-Vilvoorde en de Vlaams-Waalse strijd?
Of zal ik het hebben over iets dat aanleunt bij mijn professionele bezigheden? Een column over Twitter bijvoorbeeld? Of Facebook?
Of zal ik het hebben over all-time and all-cultures aangelegenheden? Zoals liefde en vriendschap? Waarmee ik terug bij het begin van deze blogpost ben...

slaapwel

Plant

Ach, laat ik deze hier ook maar plaatsen....

Plant

bijzondere plant
van een bijzonder iemand

oersterk
bestand tegen mijn verwaarlozing
tot op zekere hoogte
dan gaan je blaadjes hangen
je verschrompelt
troosteloos

een slokje water
en zie...
je leeft weer op
blaadjes recht
en weer fris

maar hoe vaak
mag ik je verwaarlozen
eer je...
dood gaat?

plant?
of spiegelbeeld...

letters - woorden - zinnen

zo bizar...

letters maken woorden maken zinnen

drie of vier zinnen
ontsproten uit diepe pijn
geladen met emotie

dagen
weken
later
ze lezen doet de pijn
de emotie laaien
rauwe pijn

en nog weken later
zinnen
woorden
letters
ze lezen...
het lijkt steriel

emotie
pijn
slechts in herinnering

diezelfde
letters - woorden - zinnen
een wereld van verschil

bizar...
wie of wat knipt die verbinding
tussen
letters - woorden - zinnen
en
emotie en pijn?

geen illusies
verbinding
wordt ooit
wel hersteld....