The need for being touched...

Aangeraakt worden... het wordt soms een basisbehoefte genoemd...
Zover zou ik niet durven gaan, ik leef immers al 5 jaar zonder aanraking... 5 jaar zonder eten of drank zou ik niet overleefd hebben, dus een basisbehoefte? neeeeeeee...

Toch kan ik er niet omheen... en al zou ik het zelfs anders willen... de 'behoefte' valt niet te ontkennen...

Ken je dat soort mensen die erg lichamelijk ingesteld zijn en die een ander tijdens een gesprek steeds moeten aanraken? Het gaat dan gewoon om een tikje op de schouder ofzo... niks bijzonders... maar de aanraking is er wel...
Vroeger kon ik er me verschrikkelijk in ergeren... Ik heb namelijk een paar collega's die zo zijn ingesteld... En zelf ben ik normaal gesproken erg gesteld op mijn non-entrance zone... de fysieke afstand dus die ik graag bewaar in contact met anderen... (heb bijvoorbeeld ook een hekel aan het gezoen bij een ontmoeting enzo...)
Maar de nood aan aanraking laat zich niet zomaar wegdrukken...
En dus, toen afgelopen week zo'n fysiek ingestelde collega zijn hand op mijn schouder legde, was er weinig spoor van ergernis, maar integendeel een lichaam dat reageert zoals het wellicht ook zou reageren op een slok water na dagenlang door een woestijn gedoold te hebben...
Een spons die hooguit voor 2 seconden opzuigt wat er op te zuigen valt...
Het besef hiervan valt me wat moeilijk, liever was ik stoer en zou ik met overtuiging willen kunnen zeggen: ik heb het niet nodig.
De realiteit blijkt anders te zijn...