Daveren op je grondvesten

Een collega van me die nu in de scheidingellende zit, zei me eergisteren: jij, die toch ook altijd overkwam als een sterke vrouw en onafhankelijk... jij hebt toch óók gedaverd op je grondvesten...



Daveren op je grondvesten...

Het was een treffende omschrijving...

Weet je, als je een aantal jaren verder bent, heb je de neiging om die vreselijke periode te minimaliseren. Alsof het allemaal niet zo erg was en dat je sterk overdreven hebt. Er zijn zoveel ergere dingen die een mens kan tegenkomen en een scheiding is slechts een faît divers geworden... Maar dat is niet terecht: het is wél erg en je hebt niet overdreven...

Een scheiding is een van de meest ingrijpende dingen die een mens kan overkomen.
Vroeger zei ik wel eens dat ik me maar 1 ding kon voorstellen dat erger zou kunnen zijn: ernstige ziekte of het verlies van een kind...
Maar zelfs dat, hoe vreselijk ook, zal niet vergelijkbaar zijn.
Wat een scheiding zoals de mijne (maar niet alle scheidingen) zo ingrijpend maakt, is dat je als persoon, als mens, compleet onderuit gehaald wordt. Daveren op je grondvesten, inderdaad... Tot de grond gelijk gemaakt... je zelfvertrouwen, je eigenwaarde, je zelfbeeld...allemaal vernietigd... En dat moet je dan terug zien op te bouwen... 't is niet eenvoudig!

Je staande houden in de emotionele rollercoaster... ga er maar aanstaan...
Het ongeloof, het verdriet... en dan die overweldigende woede... Ik heb vroeger nooit geweten dat ik zó kwaad kon worden. En wát een energie dat die woede opslorpt! Woede is fysiek uitputtend terwijl je niet eens fysiek actief bent...

Wat na de woede? Van de ene emotie hobbelend naar de andere... als een biljartbal kris kras schietend tussen verdriet, angst, spijt en woede... tot die beweging uiteindelijk uitsterft... met af en toe nog een opflakkering...

En wordt het dan beter? Je zoekt zingeving... en kan ze nauwelijks vinden... Het leven voelt vlak, zinloos en inhoudsloos aan. Het rare is, vroeger dacht je daar helemaal niet over na... je nam het zoals het was en zoals het kwam. Hooguit af en toe een naar gevoel van 'is dit het nu?', maar langer dan 2 dagen duurde dat niet.
Er is de eenzaamheid... Ach ja, sommigen vluchten in een overvloed van activiteiten... of in nieuwe relaties... Het is niet mijn keuze, maar of ik beter af ben dan die anderen? Ik durf het soms betwijfelen... Strikt genomen was ik vroeger ook eenzaam, maar het voelde niet zo, het was geen probleem, ik dacht er niet over na en ik had er geen last van. Nu daarentegen kan het soms zwaar opspelen. Komt daar bij dat je moet erkennen dat het onvervuld blijven van een paar (basis?) behoeften toch wel lastig is om het eufemistisch uit te drukken. De nood aan beminnen en bemind worden, de nood aan fysiek contact... het is er... maar of het nu 2 verschillende dingen zijn of gewoon 2 gezichten van dezelfde behoefte, dat is me nog niet duidelijk.
Dit is dus het volgende obstakel dat ik moet leren te tacklen... Het zal ook wel weer lukken, one way or the other...

Maar komt er nu ook nog ooit zoiets als 'gelukkig zijn'? Wie zal het zeggen...

Solitude

Sommigen zullen me vinden zwelgen... maar soit...
Ik zwelg niet, ik uit...

Perfect passende muziek dit moment: Solitude van Evanescence

How many times have you told me you love her
As many times as I've wanted to tell you the truth
How long have I stood here beside you
I live through you
You looked through me

Ooh, Solitude,
Still with me is only you
Ooh, Solitude,
I can't stay away from you

How many times have I done this to myself
How long will it take before I see
When will this hole in my heart be mended
Who now is left alone but me

Ooh, Solitude,
Forever me and forever you
Ooh, Solitude,
Only you, only true

Everyone leaves me stranded
Forgotten, abandoned, left behind
I can't stay here another night

Your secret admirer
Who could it be

Ooh, Can't you see
All along it was me
How can you be so blind
As to see right through me

And Ooh, Solitude,
Still with me is only you
Ooh, Solitude,
I can't stay away from you

Ooh, Solitude,
Forever me and forever you
Ooh, Solitude,
Only you, only true

Somewhere in between...

Ergens tussen ok en niet ok... daar bevind ik me... en dein op en neer tussen die 2, maar niet naar de uitersten... zo een beetje waggelend van de ene naar de andere kant over een soort neutraal punt... of een dood punt?

Van: ok, best goed zo, mijn vrijheid, doen en laten wat ik wil, me goed voelen met wat kleinigheden, de afwezigheid van spanningen

over: ok, dit is het dan, meer is er niet en moet ik niet verwachten, dit is het, doe het ermee

naar: dit is het niet, ik mis 'de liefde', ik zou willen dat iemand naar mij verlangt en ik naar hem, ik wil speciaal zijn voor iemand, ik heb het nodig dat er van mij gehouden wordt... de afwezigheid hiervan voelt zo....... eenzaam....


het eerste voelt oppervlakkig...
het tweede... vlak... doods...
het derde is de wens naar het onmogelijke...het onbestaande...


Erover nadenken is helemaal niet goed... confronteert pas goed met het gemis... en je schiet er niks mee op...

Laat ik het gras maar gaan maaien... zucht...

slabakken...

Hmmm... weblog is aan het slabakken... We zitten opnieuw in het normale arbeidsregime en dan is dit het eerste wat erbij inschiet....
Of is dit slechts een flauw excuus?

Er waren niet echt dingen die me bezig hielden... of toch geen dingen waarover ik wil schrijven...

Qua 'gevoelsleven' is mijn verstand zeer alert om het minste verdrietige gevoel (dat toch altijd wel komt opzetten, vooral in de auto) opzij te schuiven...
De ene keer denk ik: het gaat goed, alles is ok zo...
En de andere keer: dit is niks, ik wil dat puntjepuntjepuntje... (en dan worden automatisch de verkeerde-gedachten-killers opgetrommeld en in stelling gebracht...)

Iets anders... sinds half augustus ben ik opnieuw beginnen joggen. Vorig jaar was ik gestart met zo'n start-to-run programma bij een atletiekgroep in de buurt. Na 10 weken zou je dan in staat zijn om 5km te joggen. Halverwege die 10 weken kreeg ik echter ineens zomaar een of andere blessure waardoor ik een paar maand gemankt heb en er dus helemaal geen sprake meer was van lopen.
Nu dus op mijn eentje terug begonnen... trouw volgens het trainingsschema van toen... 3 keer per week...
En elke keer zeg ik: volgende keer lukt het me niet meer. De duurtijd van het lopen wordt immers stelselmatig opgebouwd. Toen ik 5min kon, dacht ik: 6 is onmogelijk. En toen ik 6min liep, dacht ik: 7 lukt me nooit. En toen ik 7min liep, dacht ik: de 8 haal ik nooit. Maar gisteren toch die 8 gedaan.
De volgende keer gaat echter écht niet lukken: 4 keer 8 minuten met telkens 1 of 2 minuten stappen tussendoor... dat lukt niet! (het schema van gisteren was: 5min lopen - 1 minuut stappen - 5 min lopen - 2 min stappen - 7 min lopen - 2 min stappen - 8 min lopen)

En waarom doet een mens dat toch? Het is afzien! Maar raar genoeg heb je na afloop wel een goed gevoel...

Enfin... tot nog toe heel disciplinevol het schema gevolgd... maar morgen zal het er niet van komen wegens andere verplichtingen en vrijdag zal ik het ook niet kunnen inpassen... en na 3 dagen tussen, zal het helemaal niet meer gaan, toch?

feeling good?

Het gaat al lang goed...
'goed' altijd relatief bezien natuurlijk... eerder als de afwezigheid van donkere gedachten en slecht voelen, danwel de aanwezigheid van positieve dingen..


en dan...

hoor je dingen over een zoon die niet meer naar zijn moeder wil...

is daar het gezicht van een collega dat ik binnen de seconde 'gelezen' heb...

is daar het verhaal van iemand wiens relatie pas beëindigd is en haar aanwezigheid op een trouwfeest...

...

stuk voor stuk dingen die 'alles' weer terug oproepen...
plots is het weer zo dichtbij...
de pijn blijkt minder veraf dan je zou denken...


en ik zeg: nee... tot hier en niet verder meer... weg ermee... duw duw duw... het is genoeg geweest...


ik ga het niet uitspitten.... niet analyseren... ik schrijf hier of waar dan ook: niks, niks, niks...

ik ga verder met dingen waar ik me prettig bij voel... punt.