Een collega van me die nu in de scheidingellende zit, zei me eergisteren: jij, die toch ook altijd overkwam als een sterke vrouw en onafhankelijk... jij hebt toch óók gedaverd op je grondvesten...
Daveren op je grondvesten...
Het was een treffende omschrijving...
Weet je, als je een aantal jaren verder bent, heb je de neiging om die vreselijke periode te minimaliseren. Alsof het allemaal niet zo erg was en dat je sterk overdreven hebt. Er zijn zoveel ergere dingen die een mens kan tegenkomen en een scheiding is slechts een faît divers geworden... Maar dat is niet terecht: het is wél erg en je hebt niet overdreven...
Een scheiding is een van de meest ingrijpende dingen die een mens kan overkomen.
Vroeger zei ik wel eens dat ik me maar 1 ding kon voorstellen dat erger zou kunnen zijn: ernstige ziekte of het verlies van een kind...
Maar zelfs dat, hoe vreselijk ook, zal niet vergelijkbaar zijn.
Wat een scheiding zoals de mijne (maar niet alle scheidingen) zo ingrijpend maakt, is dat je als persoon, als mens, compleet onderuit gehaald wordt. Daveren op je grondvesten, inderdaad... Tot de grond gelijk gemaakt... je zelfvertrouwen, je eigenwaarde, je zelfbeeld...allemaal vernietigd... En dat moet je dan terug zien op te bouwen... 't is niet eenvoudig!
Je staande houden in de emotionele rollercoaster... ga er maar aanstaan...
Het ongeloof, het verdriet... en dan die overweldigende woede... Ik heb vroeger nooit geweten dat ik zó kwaad kon worden. En wát een energie dat die woede opslorpt! Woede is fysiek uitputtend terwijl je niet eens fysiek actief bent...
Wat na de woede? Van de ene emotie hobbelend naar de andere... als een biljartbal kris kras schietend tussen verdriet, angst, spijt en woede... tot die beweging uiteindelijk uitsterft... met af en toe nog een opflakkering...
En wordt het dan beter? Je zoekt zingeving... en kan ze nauwelijks vinden... Het leven voelt vlak, zinloos en inhoudsloos aan. Het rare is, vroeger dacht je daar helemaal niet over na... je nam het zoals het was en zoals het kwam. Hooguit af en toe een naar gevoel van 'is dit het nu?', maar langer dan 2 dagen duurde dat niet.
Er is de eenzaamheid... Ach ja, sommigen vluchten in een overvloed van activiteiten... of in nieuwe relaties... Het is niet mijn keuze, maar of ik beter af ben dan die anderen? Ik durf het soms betwijfelen... Strikt genomen was ik vroeger ook eenzaam, maar het voelde niet zo, het was geen probleem, ik dacht er niet over na en ik had er geen last van. Nu daarentegen kan het soms zwaar opspelen. Komt daar bij dat je moet erkennen dat het onvervuld blijven van een paar (basis?) behoeften toch wel lastig is om het eufemistisch uit te drukken. De nood aan beminnen en bemind worden, de nood aan fysiek contact... het is er... maar of het nu 2 verschillende dingen zijn of gewoon 2 gezichten van dezelfde behoefte, dat is me nog niet duidelijk.
Dit is dus het volgende obstakel dat ik moet leren te tacklen... Het zal ook wel weer lukken, one way or the other...
Maar komt er nu ook nog ooit zoiets als 'gelukkig zijn'? Wie zal het zeggen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
En of het daveren in je grondvesten is, alles waar je waarde aan hecht lijkt wel een hoek van 180 gr of meer gemaakt te hebben.
Her duurt een tijd voordat je weer in balans bent.
Gelukkig?Iedereen uiteindelijk wel ,maar op een eigen tempo en soms op een totaal andere manier..
Lieve biek,
Je bent volgens mij op bijna op de top van de berg. Even volhouden.
IK bewonder je mateloos. Om je wijsheid en je keuze van woorden in je verhalen.
IK gun jou dan ook echt het allerbeste
F
Beste Bieke,
Het is inderdaad zo dat een scheiding de tweede hoogste stressfactor heeft en verhoudt zich met 63 tot 100 voor de hoogste stressfactor en dat is de plotselinge dood van de partner.
Geestlijk gezonde mensen kunnen dit allemaal vrij snel een plaats geven in het leven, maar deze zijn even raar dan hoogbegaafden. Zodoende hebben de meeste mensen een vrij lang verwerkingsproces voor de boeg. Het helpt natuurlijk enorm als er terug iemand in je leven komt die onvoorwaardelijk in je gelooft en lief heeft en dit is niet altijd zo evident. Je haalt in je tekst aan hoe belangrijk het fysieke contact is, gestreelt worden, een schouderklopje, dit is ook zeer belangrijk voor het herstel. In onze maatschappij is teveel belangstelling voor 't fysieke lijden en iedereen moet maar zijn plan trekken met innerlijke problemen. Ik zelf ben meer dan een jaar depressief geweest, vraag niet de oorzaak ik weet het niet, het was ook grote eenzaamheid, zelfs met de allerliefste partner die je kan indenken. Ik ben er nu uit, vraag me niet hoe, het innerlijke is soms verwarrend.
Groetjes
Och Bieke, wat is gelukkig zijn? Is dat niet meer dan een momentopname? Het genieten van een mooie bloem, een goed boek, een onverwacht lief gebaar?
Gelukkig voelen is volgens mij geen permanente staat van zijn, behalve wellicht voor de dalai lama.;-)
Wat omhelst gelukkig zijn voor jou? Welke condities heb jij aan gelukkig zijn verbonden?
Ik vond je blog overigens prachtig, je schrijft zó mooi hierover.
Een reactie posten