rijlessen...

grmmpfff... kinderen die groter worden...

dochter heeft vorig jaar haar theoretisch rijexamen gedaan, en nu heeft ze onlangs haar voorlopig rijbewijs gaan halen... dat wil zeggen, iemand moet haar nu leren rijden...

ben ik het slachtoffer...

ze wil dat we NU gaan oefenen...

vooruit dan maar... grmbl grmbl grmbl...

frustratie...

Als er iets is waar ik gefrustreerd van raak: een duidelijk omschreven probleem, de oorzaak niet kunnen vinden en bijgevolg ook geen oplossing...

Met pc's heb je dit vaak aan de hand... of bij de ontwikkeling van software... Oooh oooh oooh, wat ben ik al dikwijls gefrustreerd geweest.... Maar als je dan wel de oorzaak vindt en dus de oplossing, dan geeft dat zooooooo een goed gevoel.

Tot zover pc's...
Ik heb zelf nu al ongeveer anderhalve maand een duidelijk omschreven probleem... maaaaaaar.... de oorzaak blijft onduidelijk en een oplossing is dus nog niet in zicht... GRRRRRRRRRRRRR!!!

Ben net terug van de onderzoeken in het ziekenhuis... Longfunctie-testen kunnen de astmahypothese niet afdoende bevestigen... De allergietesten zijn alle negatief (ik had niet anders verwacht!)... En nu zit die dokter met zijn handen in het haar?
Omdat ik aangaf dat mijn gehoest de laatste 2 dagen weer toegenomen is en ik geen enkele medicatie meer nam.... stelt hij voor de astmamedicatie toch te blijven nemen en 2 weken af te wachten... Dit staat me echt niet aan...
Ben uiteindelijk dan toch zo assertief geweest om te vragen om kinkhoest te onderzoeken en hij is er akkoord mee gegaan (hoewel hij er duidelijk van overtuigd is dat het dat niet kan zijn). Kon direct gaan voor een bloedafname. Uitslag volgende week.

Maar gefrustreerd dat ik word van deze toestanden! Ik wil van die hoest vanaf, is dat nu zoveel gevraagd?

astma?

Vandaag die afspraak in het AZ bij longziekten...
'k Mocht direct een soort test doen (longfunctie?)...
Vervolgens gesprek met dokter... en daar bleef het bij...
Mijn verhaal klopt volgens hem helemaal met het plaatje astma (wat mijn huisarts ook al had gezegd). Die inadem en blaastest die ik had moeten doen, kwam ook overeen met het beeld van astma. En ik wil er niet aan... ik geloof er niks van... niemand in mijn familie heeft astma... ik heb 23 jaar samengeweest met een astmalijder, ik weet dus wat het is en DIT is anders! Jaja... I know... sommigen zullen weer koppigheid in mij ontwaren... so be it...
Dokter wilde nog andere tests laten uitvoeren, maar toen bleek dat dat zinloos was vanwege de medicatie die ik nog neem. Dus mag ik vrijdag teruggaan voor een resem testen en mag ik tot dan die medicatie niet meer nemen.

getver...

Gij ZULT op vakantie gaan...

Het lijkt soms wel een soort gebod te zijn: je MOET tijdens de zomermaanden op vakantie gaan... bij voorkeur naar het buitenland, want iets in eigen land schijnt meewarig bekeken te worden...

Ik heb zelf nooit echt die drive gehad om op vakantie te gaan. Heel mijn huwelijkse periode gingen we wel jaarlijks op reis, vooral omdat hij dat nodig vond. Ach, ik vond het zelf ook wel prettig, maar het is zeker een van de eerste dingen die ik kan laten vallen. 't Is leuk, maar het hoeft niet.

De laatste tijd valt het me echter op dat 'men' steeds maar vraagt: "ga je nog ergens naar toe deze vakantie?", en als ik dan ontkennend antwoord dan lijkt men dat maar vreemd te vinden. Het geeft mij steeds meer het gevoel dat het bijna een verplichting is...

De nieuwe geboden:
1. Gij zult in de zomermaanden op vakantie gaan
2. Gij zult in de winter op skivakantie gaan
3. Gij zult minimaal 1x per jaar een korte tussendoorvakantie nemen
....

nah... ik heb lak aan die geboden...

gedaan met de rust

Na 2 weken kinderloos, kwam de bende van 3 vandaag weer thuis. Zo'n dag mét kinderen is toch hemelsbreed verschillend met een dag alleen... Byebye rust, hello drukte... Eten maken voor 4 ipv snel snel iets voor mij alleen... het opruimen... de aandacht die ze de een na de ander opeisen... mijn tijd die ineens weer geclaimed wordt door 'anderen'... en je beseft dit maar door het contrast met het leven zonder hen...

De vakantieverhalen van de jongste... pijnlijke herkenning met 'vroeger'... opluchting dat ik daar dan in ieder geval toch vanaf ben... eigenlijk zou ik meer deze verhalen moeten horen... het zou het voor mij zoveel te makkelijker maken... Van de andere kant, heel sneu voor de jongste... vakantie hoort immers plezier te zijn, zorgeloos genieten, je opgewekt, goed en blij te voelen... Hij is blij weer 'thuis' te zijn... hopelijk ben ik in staat om de sfeer hier de komende weken 'goed' en ontspannen te houden...

Sociaal leven

"Ik ZAL een sociaal leven uitbouwen"

Dat was een van de eerste dingen die ik zei aan mijn toen nog man toen de schok kwam dat hij een ander had en wilde scheiden. Ja... want tijdens dat huwelijk was de graad van sociaal leven 0,0. Er waren alleen de contacten met collega's op het werk, daarbuiten niks, niente, nada.

Ik zou dus een sociaal leven uitbouwen, er maar even aan voorbij gaande dat ik zelf niet bepaald zo'n sociaal type ben, maar vergeleken met ex eigenlijk wel heel sociaal...
En ja, ik leerde mensen kennen. Via 2 kanalen... de praatgroep voor verwerking van echtscheiding enerzijds en anderzijds contacten die geheel onverwacht ontstonden via internet. Toch bleef het allemaal vrij beperkt. Als ik al eens ergens naartoe ging dan had ik weer voor weken genoeg 'sociaal voedsel' gehad en hield ik me liefst afzijdig van nog meer activiteiten. Sociale contacten, ja, maar zeer met mate. Toch had ik behoefte aan die beperkte dosis. Intussen, 4 jaar later, zijn de meeste van de toen ontstane contacten echter opnieuw voorzien van partner, met als gevolg dat de frequentie van sociale activiteiten van vrij beperkt afgenomen is tot bijna niets. Het vreemde is dat het me bijna niet stoort. Voor het eerst in 4 jaar voel ik me al weken vrij goed en eigenaardig genoeg lijkt dat samen te gaan met mij terugtrekken in alleen zijn. Je zou misschien eerder net het tegenovergestelde verwachten...

De twee weken dat de kinderen niet hier zijn, zijn bijna om. Ben nergens naartoe geweest, heb niemand gebeld... en heb me niet zielig of eenzaam gevoeld... ik word een kluizenaar geloof ik... Ach, 't is misschien maar tijdelijk... op dit moment gewoon op mijn gemak alleen...

Maar ik moet toch een keer die bbq met broer en zus gaan regelen... want ook dat stel ik maar uit en uit en uit... het móet... morgen... morgen zal ik het regelen... of overmorgen.... of....

Over vriendschap

Vriendschap… hoeveel zou hier al niet over geschreven zijn?

Iets wat ik ergens las, was de aanleiding tot deze bedenkingen…

Zoals voor zovele begrippen geldt ook voor het begrip vriendschap dat eenieder er wat anders onder verstaat en dat maakt het moeilijk om erover van gedachten te wisselen. Wat jij een vriend noemt, zou ik misschien slechts een oppervlakkige kennis noemen… en zo zullen communicatiestoornissen zich gegarandeerd voordoen…

Ik zal niet zo gauw spreken over een vriend of een vriendin. Ze zijn zeldzaam. Of mijn criteria zijn heel hoog, zoals je wil. Massa’s vrienden is voor mij een onmogelijk iets. Een vriend of vriendin hoort tot je inner circle en daar zijn de plaatsen erg beperkt… Het lijkt me ook onmogelijk om met ‘velen’ diezelfde diepgang te bereiken. 1 vriend of vriendin is daarom in mijn ogen al een grote rijkdom en zeker niet evident.

Maar als zo iemand tot mijn inner circle is doorgedrongen, dan zit die daar wel voor goed, denk ik. Ook al zou het contact door wat voor omstandigheden ook verwateren, eens in mijn hart, voor goed in mijn hart… tenzij bij verraad of zo… en zelfs dan… denkende aan mijn ex… ben ik niet nog steeds bezig met die te bannen uit mijn inner circle? En goh… wat blijkt dat toch moeilijk, ondanks alle objectieve feiten…

Er was een tijd dat ik bang was voor échte vriendschap (misschien nog steeds zelfs)… bang om weer te verliezen… bang om opnieuw afgewezen te worden… nu denk ik ermee te kunnen omgaan… mijn gevoel hoeft namelijk niet afhankelijk te zijn van dat van de ander… Als de ander dezelfde intensiteit niet meer wenst aan te houden, dan is dat zijn/ haar goed recht… in principe hoeft dat niks te veranderen aan mijn eigen gevoel… Het heeft waarschijnlijk te maken met de ander ten volle accepteren en de ander niet te zien (of te gebruiken) voor het vervullen van de eigen noden… Dit is een tricky one… het is absoluut niet vanzelfsprekend om een dergelijke houding aan te nemen, want ieder van ons heeft natuurlijk zijn eigen individuele behoeften en we verwachten maar al te vaak dat onze omgeving hierin voorziet… met name dan de personen die ons het meest nabij staan. Op dat ogenblik ‘gebruik’ je de ander en is het geen ‘zuivere’ vriendschap… Hoedanook blijft dit moeilijke materie… want is het ook weer niet eigen aan vriendschap dat de ander er juist altijd voor je is en vice versa? Ik weet in ieder geval zeker dat voor wie tot mijn inner circle behoort, ik op gelijk welk moment alles laat vallen als het nodig is…

ziezo...

ziezo... dat was het dan... mijn laatste werkdag...

en nu vakantie tot 22/8

wat zullen we eens gaan doen....

hoest: aflevering 100 of zowat

Hoog tijd om naar bed te gaan... maar ik ben een beetje bang... bang dat de hoest vannacht terug erger zal zijn...
Vandaag was de laatste keer die prednisolon te nemen, nog een kwart pilletje... en ik kan er niet omheen... de hoestfrequentie neemt weer toe... shit!

Volgende week afspraak op pneumologie van het AZ...

Zomerse stadsfestivals

Zomerse stadfestivals zijn hier te lande de laatste jaren enorm opgekomen en heel populair. Ik denk dat je zowat elk weekend wel ergens terecht kan in Vlaanderen voor podia met muziek...


Ik kijk al uit naar Maanrock, het stadsfestival van mijn geboortestad, op 20 en 21 augustus. Nog steeds helemaal gratis en wat een programma! Zaterdag ga ik zeker voor Sarah Bettens (K's Choice) en als zondag het weer meezit, wordt dat een grandioze avond met gewezen idool-kandidaten Peter en Natalia, Clouseau en De Mens... Een mens zou al naar het einde van de vakantie verlangen (lol!)...

vakantiegevoel in je eigen woonplaats...

Bij zomerweer zoals de afgelopen week is thuis net zoveel vakantie als een verblijf in een zuiders oord. Nu weet ik wel dat ik bevoorrecht ben met mijn tuin en vooral mijn terras waar het het grootste deel van de dag heerlijk toeven is... Als je op een appartementje zit, zal het wel een ander paar mouwen zijn, vrees ik...

Gisteren met mijn 2 oudsten en vriendin van zoon een heerlijke avond gehad. Spanje, Italië of Frankrijk kunnen er niet tegenop...
Morgen wordt mijn oudste 21... dat is alweer een mijlpaal. Ik zie nog steeds die 21 als de grens naar volwassenheid en niet de 18 wanneer ze tegenwoordig al meerderjarig worden. Die verjaardag was de aanleiding om samen uit eten te gaan. Gewoon hier in het eigen dorp, bij mijn lievelingstaverne. Een plaats waar het heel het jaar door aangenaam is om er te komen, maar in de zomer bij dit weer is het gewoonweg grandioos. Gelegen aan visvijvers kan je dan buiten aan het water zitten. De uitbaters hebben het ook allemaal schitterend aangekleed. Echt... als je daar zit, heb je net hetzelfde gevoel als op een terras in een of ander zuiders oord op vakantie. Heerlijk gevoel... 't Was duidelijk dat ook de kinderen (hmm... ) het zo ervaarden...
Doe er dan nog de heerlijke mosselen bij en het kan echt niet meer stuk...

Op onbewaakte ogenblikken zag ik wel de vermoeidheid en de pijn bij mijn dochter... dat stomme relatiegedoe ook... hoeveel pijn levert het doorgaans op en staat er wel iets tegenover?

een stommeling

... dat ben ik...
een olifant in een porseleinkast... psycholoog van mijn voeten...
Belt zoon over hoe het nu zit voor morgen, of we nu samen uit eten zouden gaan, want dat had ik toch voorgesteld? Inderdaad, voor zijn 21e verjaardag maandag, maar hij had toen gereageerd dat hij al iets samen met vriendin ging doen en dat opa en oma ook dat al hadden voorgesteld. Die laatste heeft hij dus verschoven. Nou, ok voor mij, maar zo op 't laatste moment, ik had toch graag ook dochter erbij gehad. Ja die wist ervan, die zou wel meegaan. Oh ja? Heeft die dan geen andere plannen? Vraag nog aan zoon of het nog wel aan is tussen zus en vriend... daar weet hij niets van... Enfin, ik dus naar dochter bellen... vraagt die direct hoe het zit voor morgen... en ja ze is vrij... Vraag ik vervolgens of J dan ook meegaat... Nee, dat zal wel niet.
En toen, ik met mijn stomme kop: zeg, zijn jullie nog wel een koppel? Antwoord: nee
....
Verbauwereerd over het directe antwoord komt de volgende stomme vraag: hoe komt het?
en daarna hoor ik hoe ze probeert haar emotie onder controle te houden ... en weet ik niet meer wat zeggen... maar dochter kennende, zal ze wel met rust willen gelaten worden
gvd... ik ben soms toch zo'n kieken...

nog steeds, de hoestperikelen

Tja... dit wordt een zeurblog... nog steeds zijn het de gezondheidsproblemen die me op dit ogenblik bezighouden.
Longfoto was helemaal ok, maar de hoest bleef en de voorgeschreven medicatie leek niks te helpen. Terug naar de dokter eergisteren... Ze bleef het houden bij allergie. Naast verdubbeling van dosis van een van de produkten die ik al nam, schreef ze - enigszins tegen haar zin had ik de indruk - een Prednisolon-kuur voor. Verder doorverwijzing naar dienst longziekten van het AZ om testen te laten doen. En zowaar, enkele uren na het eerste pilletje van die prednisolon, voelde ik verbetering. Vorige nacht nog maar 2 of 3 keer meer wakker geworden... de heftige hoestbuien zijn verdwenen, ik hoest nog, maar dan een keer of 2, 3... het voelt ook helemaal anders... maar zeker niet prettig.. over is het helaas dus nog niet...
Dokter was enigszins verwonderd dat ik geen ziekteverlof wilde... Ik zou niet weten waarom... voel me niet ziek, kan best wel functioneren, alleen contacten met mensen kunnen wat vervelend worden als er dan zo'n hoestbui opzet... maar gezien de vakantieperiode zijn die contacten erg beperkt, zodat het allemaal wel doenbaar is... Bovendien nam ik deze week de permanentie van onze dienst waar, dwz niemand anders aanwezig om problemen op te lossen en de levering van nieuw materiaal op te volgen...

wensen?

't Zou duidelijk moeten zijn wat je wensen zijn, niet dan? Wie weet nu niet wat hij of zij zou wensen? Nou... hier is er dan toch zo eentje...

Wat wil ik? Het single-bestaan of toch niet?
Nee, ik verkies niet dat single-bestaan... Maar ben ik daar wel zo zeker van? Zou het eigenlijk wel lukken om nog samen te leven met iemand anders? Zou ik niet binnen de kortste keren terug verlangen naar het alleen-zijn?

Misschien ben ik wel zo iemand die nooit tevreden is met wat er is en altijd denkt dat het gras aan de andere kant veel groener is... Altijd maar focussen op de positieve kanten van iets wat er niet is en de negatieve kanten tegelijkertijd vergeten... En het omgekeerde verhaal voor de actuele situatie: alleen de negatieve kanten zien en geen oog voor de positieve...
En ook: pas de waarde van iets dat er is, inzien op het moment dat het er niet meer is... Zoals gezondheid bijvoorbeeld.... pas omdat er nu een probleempje is, besef ik weer wat een belangrijk goed dat dat is...

'Count your blessings' zoals sommigen vaak roepen... ik moet het maar eens gaan leren...

Terug naar die wensen...
Wat wens ik qua werk en levensinvulling?
Het status quo is zo aanlokkelijk, want biedt mij alle zekerheid: een job die ik meestal graag doe, collega's waar ik het goed mee kan vinden, weinig stresserend op dit ogenblik, een mooi salaris, de zekerheid van een vaste benoeming...
Aan de andere kant is daar het verlangen naar iets anders... maar iets anders betekent risico en ik ben nu eenmaal risicoschuw en behoudend... Iets anders zou tot veel voldoening kunnen leiden, maar evenzeer kunnen uitdraaien op een fiasco....

Conclusie: hier zit een eeuwige twijfelaar die geen keuzes durft maken en er vervolgens 200% voor wil gaan...

Verslag uit de ziekenboeg...

Tja... dit ding begonnen op mijn eerste vakantiedag... slecht weer... tijd genoeg... en zeker niet gedacht dat het deze richting zou uitgaan. Maar goed, 'de dingen die me bezig houden', daar zou deze blog over gaan en helaas, wat me nu bezig houdt is die stomme hoest... want voortdurend aanwezig...

Een nacht nog erger dan de vorige. Op gegeven moment stond zoon aan mijn bed, of het wel ging... Ik ga nog bang worden voor de komende dagen wanneer ik alleen ben... het zou zomaar eens echt uit de hand moeten lopen...

Om 7:15 opgestaan en zoon naar station gevoerd. Dat aerosol dinges genomen wat 's morgens en 's avonds moet. Heb toch de indruk dat dat verzacht. Terug mijn bed in gekropen en zowaar een paar uur rustig kunnen slapen...

We zullen zien wat vandaag verder brengt...

mijn dag...

Soort verloren dag... alweer...

Eerst dan toch maar naar de huisarts. Het hoesten wordt nog steeds erger... ik kan nauwelijks nog slapen... Met het weekend voor de deur leek het me maar veiliger nu naar de dokter te gaan. 3 soorten medicatie gekregen - 1 iets tegen infectie, de andere 2 tegen allergieën (vind ik raar, heb nooit last van allergie gehad, allergie waarvoor dan???) - en ik moest naar ziekenhuis om longfoto te laten nemen. Maandag hoor ik de uitslag daarvan.

2 oudsten hadden proclamatie vandaag... zoals verwacht haalt dochter een onderscheiding (maar liefst 76%)... en zoon, die mag een stuk of 5 examens overdoen in 2e zit, maar haalt dan wel weer een 19/20 voor een moeilijk vak... wat zonde toch dat zo'n begiftigde gast zich niet kan motiveren voor zijn studie... hij wil gaan werken en halftijds gaan studeren...

jongste vertrekt vannacht met zijn vader op vakantie... hij heeft er lang over gezaagd, maar scheen er nu toch wel zin in te hebben...

vanaf morgen 2 weken alleen....

zeuren...

Op je eigen weblog zeuren, dat mag vast wel... dus ga ik dat maar eens doen...

Hoesten...
Ik hoest al een week of 3... en dat wordt te lang geloof ik om nog 'gewoon' te zijn...
't Begon vrij onschuldig met af en toe een hoest, maar van dag tot dag nam het toe.

Dochter was vorige week een aantal dagen weggeweest en de morgen na de eerste nacht dat ze weer thuis was, vroeg ze of ik ziek was. Ik ziek? Nee, natuurlijk niet... ik hoest alleen maar een beetje...

Ja, een beetje... en steeds een beetje meer...

Toen zoon afgelopen weekend thuiskwam duurde het niet lang of: jij moet naar de dokter!
Neeheee... ik moet niet naar de dokter, ik ben niet ziek...
Toen nam ik wel al een dag of 2 een hoestsiroop, maar die scheen niks te helpen...
Ondertussen ben ik aan een andere fles begonnen... ook al geen effect... Ik hoest, hoest, hoest en 't wordt steeds lelijker... Maar tot gisteren voelde ik me absoluut niet ziek... tot gisteren dus... want vandaag voel ik me alles behalve lekker...
Moet ik dan toch maar... naar de dokter? Hè bah, laat het niet waar zijn... morgen gaat het vast beter!

Overvloeisel... van het leven hier met het leven hierna...

Goed om een surrealistisch stukje rond te brouwen...

Dat dacht ik enkele weken geleden toen ik zomaar mijn moeder tegenkwam op de bus. Niks bijzonder zal je denken, ware het niet dat ze een jaar geleden gestorven is.

De auto was voor herstelling in de garage... en dus moest ik met de bus naar het werk.
Een paar haltes verder stapt ze op... een oud vrouwtje... Zo eentje waarvan wij zeggen: ze is nog fier... D.w.z. mooie kledij, uiterlijk erg verzorgd... En ik denk... net als mijn moeder...

Het vrouwtje neemt helemaal voorin plaats. Vanaf mijn plaats kan ik ze heel goed observeren... in een minimum van tijd ben ik als het ware gebiologeerd... als een magneet worden mijn ogen steeds opnieuw naar haar toegetrokken... goh, het is mijn moeder... houding, uitdrukking op het gelaat.... goh, die manier van een wenkbrauw op te trekken... die trek om de mond... de manier waarop ze beweegt... Daar zit mijn moeder... Wat doet ze hier? Waarom is ze hier? Oh ze ziet er zo goed uit... eindelijk gelukkig... eindelijk daar waar ze wilde zijn... Komt ze me dat misschien vertellen hier op de bus? En dat ze nog steeds op me let?

"Dag moeder, wat zie je er goed uit!"
"Dag kind... ja, ik ben zo gelukkig nu..."

Verdere conversatie is niet nodig. Tussen de wereld hier en de wereld daar communiceren we op een ander niveau... onzichtbaar en onhoorbaar... van voelen tot voelen... van weten tot weten...

Aan het Rogierplein in Brussel stapt ze af... Op haar krukken mengt ze zich in de massa... enige seconden later is ze opgelost...

De bus rijdt verder. Nog 1 halte en ik moet eraf. Het vrouwtje blijft in mijn gedachten hangen...
Wat doet zo'n oud vrouwtje, slecht te been, in godsnaam helemaal alleen op het Rogierplein?
Ach moeder toch... ga je de Nieuwstraat doen? Vergeet geen crème de glace te gaan eten bij 'Au bouquet Romain'.... Ow nee, daar hoef ik je natuurlijk niet aan te herinneren... geen uitstapje naar 't stad zonder een crèmeke te gaan eten... een dame blanche met warme chocolade zoals ze het alleen daar serveren...

Heej pssst... Bieke... 'Au bouquet Romain' is al jaren weg uit de Nieuwstraat...


's Avonds keer ik huiswaarts met de bus... Ze zit er weer... op dezelfde plaats... Die kleding... houding, uitdrukking op het gelaat.... goh, die manier van een wenkbrauw op te trekken... die trek om de mond... de manier waarop ze beweegt...
Mijn herinnering van vanmorgen kristalliseert zich in een figuur op diezelfde plaats in de bus... en heel het traject ben ik opnieuw in de ban...

Moeder, wat kwam je doen? Waarom was je daar? Hoe was het in de Nieuwstraat?

Of hoe hier en ginds zomaar ineens in mekaar kunnen overvloeien...

Me too...

Weblogs schieten overal als paddestoelen uit de grond. Een hype waar ik me nu ook toe laat verleiden? Je moet alles een keer geprobeerd hebben, nietwaar? Anders kan je er niet over meepraten...

Principieel ben ik er tegen... Een weblog is zoiets als een dagboek... Op mijn 15e begon ik een dagboek en het was absoluut niet de bedoeling dat dat door anderen gelezen werd! Later mocht mijn man het wel lezen... partners hebben immers geen geheimen voor elkaar...
Een dagboek is dus puur privé... een weblog daarentegen is het tegenovergestelde... 't lijkt mij iets voor exhibitionisten... Wie wil immers zijn zieleroerselen of gewoon zijn belevenissen wereldwijd bekend maken? Een weblogger geeft zich zomaar prijs aan heel de wereld...
Enige nuancering is hierbij wel op zijn plaats, want wie is in godsnaam geïnteresseerd in het lezen van al die schrijfsels van onbekende mensen?

Anonimiteit... Ik heb me altijd anoniem op het internet begeven... heb geen zin in onaangename verrassingen door al die weirdo's die op het net zitten... Maar met een blog? Je kan dan nog wel schrijven onder een nick, maar wat je schrijft is wel zeer persoonlijk en dus zeker herkenbaar voor iemand uit je eigen omgeving... Wil ik dat wel? Nee... eigenlijk niet...

En hoe zit dat... kan ik mijn schrijfsels ook ergens privé opslaan? Een dagboek is iets tastbaars... dat ligt ergens in een la of in een kast... elektronische dingen, geven wel het gevoel dat je ze altijd en overal onder bereik hebt, maar alles kan zomaar ineens weg zijn... of blogger houdt ermee op en daar gaat al je energie die je gestopt had in schrijfsels die je voor jezelf toch wel wil bewaren. Altijd prettig en boeiend om jaren later terug te lezen wat je toen schreef...

Dus... Bieke heeft nogal wat reserves ten aanzien van deze nieuwe modetrend... maar de nieuwsgierigheid wint het deze keer van de scepsis...

Me too dus...

Van start

ff kijken wat dit geeft...

Snel gemaakt zo'n ding... maar je moet wel wat te vertellen hebben, anders blijft het zo leeg...