Een reactie op mijn blogposting over overgevoeligheid is de aanleiding tot deze post... In die reactie werd gesteld dat een te grote gevoeligheid zou te wijten zijn aan een gebrek aan eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Het was een nadenkertje...
Wat er ook gebeurt, als je maar genoeg eigenwaarde en zelfvertrouwen hebt, kan je het aan en kan je verder werd er gezegd.
Dit wil ik eigenlijk niet contesteren... maar, aankunnen en doorgaan staat nog niet gelijk met 'luchtig' en 'gezwind', zonder pijn doorgaan...
Waarom zou een behoorlijke dosis eigenwaarde en zelfvertrouwen een bescherming vormen tegen de pijn van verlies van een geliefd iemand?
Staat eigenwaarde en zelfvertrouwen dan gelijk met zelfgenoegzaamheid? Men heeft genoeg aan zichzelf alleen, en anderen vormen slechts een decor die het geheel wat opfleuren, leuk voor zolang het duurt maar ten allen tijde vervangbaar door andere exemplaren?
En is het dan zo dat iemand die een ander diep in zijn hart draagt, een tekort aan die eigenwaarde en dat zelfvertrouwen moet hebben? Waarbij ik hier dus impliciet de gevolgtrekking maak dat iemand verliezen die diep in je hart zit gepaard gaat met pijn.
Ik dacht het niet...
Het is niet omdat je pijn lijdt dat je geen eigenwaarde of zelfvertrouwen zou hebben. Natuurlijk 'kan je het aan' en ga je verder. Wat kan je anders?
Nee, ik kan er me niet in vinden dat voldoende eigenwaarde en zelfvertrouwen je immuum zou maken voor de pijn van verlies.
donderdag, november 06, 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)
