het gevoelsaspect

Als er iets is wat ik van de zojuist afgeronde cursus gespreksvoering geleerd heb, dan is het wel dat ik nu meer dan ooit inzie dat het gevoelsaspect in gesprekken - van welke aard ze dan ook mogen zijn - het meest belangrijke is, het meest impact heeft.

Wie goed kan omgaan met de gevoelens van zijn gesprekspartner(s) - ze opmerkt en ze perfect weet te reflecteren qua lading en qua intensiteit en dat dan ook nog eens juist getimed - is diegene die het gesprek in handen heeft en het meest kan bereiken.

't Is toch een eyeopener moet ik toegeven... Ik heb de neiging al mijn aandacht te richten op het inhoudelijke, het cognitieve, het rationele... Dom, want datgene wat in de eerste plaats belangrijk is, zijn de gevoelens, hoezeer wij (ik) ook mogen denken dat die ondergeschikt zijn en eigenlijk eerder een te onderdrukken stoorzender zijn.

Als ik het zo overloop, in alle gespreksmodellen die aan bod zijn gekomen, ook de zakelijke, zijn het eigenlijk de gevoelens die de dienst uitmaken.

En als ik dan kijk naar de gang van zaken op fora - 't is eigenlijk dáár dat ik ineens 'het licht' zag - dan is het ook daar een en al emotie die hoogtij viert.
Het inhoudelijke staat eigenlijk pas op de tweede rij.

Mensen draaien zich toch echt een rad voor ogen door er vanuit te gaan dat ze rationele wezens zijn...

Twee dingen

Twee dingen die me de laatste tijd opvallen.

Ik raakte vroeger gemakkelijk geïrriteerd als iemand zei me sterk te vinden. Vond het altijd de grootste bullshit, want vond mezelf alles behalve sterk. Waarom niet? Omdat ik vreselijk leed onder mijn scheiding. Lijden, pijn hebben, stond voor mij gelijk met zwak zijn. Sterk zijn betekende, daar boven staan, onkwetsbaar zijn als het ware, en in ieder geval: geen pijn lijden... sterk genoeg zijn om die pijn af te houden.
Maar nu hoor of lees ik soms verhalen van vrouwen die ook na hun scheiding zich nog vanalles laten zeggen, laten controleren, laten domineren, door hun ex, dat ik denk... ja, op dat vlak zou je me dan 'sterk' genoemd kunnen hebben. Dat moet bij mij toch ongeveer vanaf dag 1 na 'de schok' verleden tijd zijn geweest. En wees maar zeker dat dat een verschil betekende van dag tegen nacht.
Ik moet daarbij altijd denken aan de woorden van mijn vader toen ik thuis ging zeggen dat we zouden gaan trouwen... "Dat duurt geen 5 jaar. Gij geeft altijd maar toe en dat ligt niet in uwen aard." Dat niet naar 'mijnen aard' leven heb ik wel nog 19 jaar uitgehouden. Maar, geen huwelijk meer, dat stond gelijk met: 'terug naar mijnen aard'. En dat wilde zeggen: MIJN mening telt, MIJN belang telt, Bieke staat terug op de kaart en is niet langer diegene die zich schikt naar de wensen van mijnheer.
Misschien is dat voor hem wel een schok geweest? Ik zou het niet weten...
In ieder geval denk ik dat ik toch ook vrij immuun was tegen zijn kritiek ('t was eigenlijk veel erger dan kritiek...) op mijn rol als moeder. Ook dat zou ik nu bij nader inzien, als 'sterk' kunnen bestempelen... Ik ging dat vanaf toen immers invullen vanuit mijn eigen visie, niet meer vanuit een moeizaam compromis met zijn visie. 't Moet wel gezegd dat de houding van mijn kinderen mij bevestigde in mijn visie. Wat niet wegneemt dat ik mezelf niet bepaald geslaagd vind als moeder, maar dan om andere redenen dan zijn redenen. Enfin, zijn pijlen op mijn moederschap ketsten redelijk goed af op het schild van herrezen eigen aard.


Het tweede waar ik de laatste tijd mee geconfronteerd word...
Het heeft me vroeger meermaals geërgerd als mensen zeiden niet verantwoordelijk te zijn voor mijn gevoel... Ben er ooit (en wellicht meer dan eens) heftig over in discussie gegaan... (en eigenlijk vind ik dat nog altijd, dat iemand wel degelijk verantwoordelijk kan zijn voor het gevoel van een ander). En toch, ondervind ik nu iets waarbij ik diegene ben die denk (het nog niet zegt): "als dat jouw gevoel is, dan is dat jouw zaak, ik heb daar niks mee te maken". Raar om plotsklaps 'aan de andere kant' te staan...