Verhard en verbitterd...

Er was daar een stukje op een forum dat hier bleef nagalmen... Het ging over de bevestiging nog geen verharde verbitterde oude tante geworden te zijn aangezien de persoon in kwestie een allesdoordringende verliefdheid had kunnen toelaten...

Dus... wanneer men in staat is te 'voelen', is men niet verhard of verbitterd...
Ach... ik beschouw mezelf wel als verhard en soms ook wel als verbitterd... maar... ik voel meer dan me lief is.... Zoals iemand die me redelijk goed kent, zei: jij bent gevoelsmatig heftig en soms te heftig...

En dan ten tweede... verliefdheid enzo... is dat dan iets dat je bewust toelaat? Is dat niet iets dat je gewoon overkomt? Willen of niet? Ach ja, je zal er wel op een of andere manier voor moeten openstaan... 'k bedoel, ik acht het nog steeds uitgesloten dat ik tijdens mijn huwelijk verliefd had kunnen worden op iemand anders, aangezien ik daar nooit voor open had kunnen staan... maar als er geen belemmering t.g.v. normen en waarden aanwezig is... dan kan het je toch gewoon overkomen? Dat is dan geen kwestie van 'actief' toelaten...

Nah ja, eigenlijk is de stelling dat als je gevoelens van verliefdheid kan ervaren dat je dan niet verhard of verbitterd bent.... en vanuit de logica impliceert dit dus dat wanneer je verhard of verbitterd bent, dat je dan niet verliefd kan worden of meer algemeen: dat je dan niet heftig kan voelen...

De conclusie moet dus zijn dat ik niet verhard en verbitterd ben... Hmmm....

Waarom...

Waar is het toch, dat die omslag er komt in een relatie? Van blij en enthousiast met elkaar dingen ondernemen naar het chagrijnige en de ander steken onder water toedienende? Het laatste is natuurlijk een uiting van de onvrede met elkaar... maar waarom komt die onvrede er toch precies? Waarom blijft het niet gewoon koek en ei?

Voor mij als buitenstaander dit observerende... zeg ik: IK - WIL - DIT - NIET - NEVER - NOOIT - NIET - MEER

Je zou nog moeten besluiten: ga NOOIT meer samenwonen, laat staan trouwen... Niks zo destructief voor een relatie als samenwonen en trouwen. Maar dit kan niet kloppen toch?


(ik was vanavond op bezoek bij een hertrouwde vriendin en het was niet bepaald van die aard om haar situatie te benijden...)

De behoefte om geliefd te zijn

"ik heb niet de behoefte om geliefd te zijn" schreef Anila in een reactie op vorige blog. Daarover wil ik even doorgaan...

Goh goh goh... 'de behoefte om geliefd te zijn', is dit niet eigenlijk een basisbehoefte? Onmiddellijk komende na de fysiologische behoeften van drank, eten, kleding?

Wat stelt een mens eigenlijk voor wanneer hij niet geliefd wordt?

Ja... ik denk dat dit de kern is van zovele van mijn schrijfsels...Mijn geworstel met het thema 'emotionele afhankelijkheid' dat al bijna jaren duurt... het gaat inderdaad over 'geliefd' willen zijn en nog veel meer: geliefd willen blijven.

Is het besluit dan nu: laat varen die behoefte, en al wat je te zwaar valt verdwijnt daardoor?
Kan een mens gedijen zonder zich geliefd te weten?
Mij lijkt van niet...

"Geld maakt niet gelukkig" zeggen diegenen die er geen gebrek aan hebben...
"Gezondheid' is geen zorg voor wie gezond is...
"Een partner maakt niet gelukkig" zeggen diegenen die een partner hebben...
"Ik heb niet de behoefte aan geliefd te zijn" zeggen diegenen die geliefd zijn...
...

't Is eigenlijk gewoon zo'n evidentie hé... natuurlijk heeft men geen behoefte aan datgene waarvan men ruimschoots voorzien is... Behoeften en gemis gaan over datgene wat men ontbreekt.

De waarde van virtuele vriendschappen...

Best mogelijk dat ik hierover al eens eerder geschreven heb...

De komst van het www heeft een nieuw soort vriendschap in het leven geroepen: de virtuele vriendschap.Of bestaat die niet? En is het gewoon vriendschap als een andere? En als ze wel bestaat, wat is het eigene er dan van?

Het hangt natuurlijk al van je eigen invulling van het begrip 'vriendschap' af.

Virtueel zijn er de fora, de chatrooms en de 1 op 1 chat. Als je bedenkt dat mensen op bijvoorbeeld fora toch heel wat tijd met elkaar samen doorbrengen, zou je inderdaad kunnen zeggen dat het om vriendschap gaat. Je zoekt elkaar per slot van rekening toch zeer frequent op op die virtuele plek. En aangezien dit geheel verloopt via het internet en niet in real life, is het dus virtuele vriendschap. Hoewel... niet noodzakelijk vriendschap... op fora zal je sowieso communiceren met mensen waarmee je irl nooit bevriend zou raken. Soms kan dit juist een meerwaarde zijn, maar vaker zal het neerkomen op elkaar noodgedwongen dulden.

Vaak ga je echter zien dat mensen na verloop van tijd ook face to face met elkaar gaan afspreken. Vanaf dan krijg je een mengvorm van irl en virtueel contact en veranderen de verhoudingen. Mensen die elkaar in het echt ontmoet hebben gaan toch op een of andere manier 'anders' virtueel communiceren dan mensen die elkaar slechts virtueel kennen. Vriendschap irl blijkt dan toch nog iets anders dan zuiver virtueel. Maar waar zit dat verschil dan juist?

Afhankelijk van de aard van het forum, kunnen heel erg persoonlijke en gevoelsmatige dingen met elkaar gedeeld worden. En daar ligt misschien wel het gevaar... dat men omwille van dat intieme karakter van het virtuele contact, dit contact meer waarde gaat toekennen dan het eigenlijk heeft. En ziedaar, de bron van mogelijk diepe teleurstellingen. Want soms blijkt 'niets is wat het lijkt' hier zeer toepasselijk te zijn.

Hoe sta je zelf in het virtuele contact? En wat is de drijfveer van de ander? Als hier een discrepantie tussen bestaat, kan je er donder op zeggen dat er teleurstelligen van komen. De verwachtingen zijn verschillend, de betekenis van de ene voor de ander en vice versa is verschillend. Is dit eigen aan het virtuele of speelt dit evengoed ook irl? Ik weet het zo niet...

Ik vermoed dat het virtuele voor veel mensen gewoonweg veel vrijblijvender is en vaak niet meer is dan tijdopvulling, bezigheid, snelle consumptie... zonder veel écht contact of diepgang of consideratie met de ander. Dit heeft als consequentie dat mensen virtueel gemakkelijk inruilbaar zijn. Hoe vaak lees of hoor je niet de uitspraak: 'het is maar virtueel'? Waarmee diegene die dit zegt duidelijk aangeeft wat voor hem/haar de waarde is van dat virtuele...

Voor wie zich niet op het internet begeeft met zo'n consumptiegerichte houding schuilt er dus groot gevaar. Misschien gaat dit nog wel bij uitstek op voor mensen die irl vrij introvert zijn en die zich virtueel juist vrijer voelen om zich te uiten... helaas, o ironie, die voorzichtig verworven openheid kan dan wel eens in verkeerde handen vallen.

Voortbordurende op de reacties op vorige post...

"Is dit nu alles?"... de midlifecrisis-vraag?

De vraag alleen al wordt door sommigen aanzien als een luxe-vraag... Inderdaad... wie bijvoorbeeld gezondheidszorgen heeft of wie elke maand opnieuw al zijn creativiteit nodig heeft om de eindjes aan elkaar te knopen, heeft gewoon geen tijd om zich met dit soort vragen bezig te houden. Geluk is dan respectievelijk: niet al te veel zorgen met de gezondheid of beterschap, en een financieel zorgeloze maand...

Zo bekeken moet het inderdaad ergerlijk zijn voor mensen in deze situatie om de vraag "is dit nu alles?" te lezen van mensen die alles hebben wat zij niet hebben...

Dit is de filosofie achter: tel je zegeningen!

Ik probeer het te doen... want ik weet en besef: ik bén gezegend...

En toch en toch en toch... ik was als kind veel gelukkiger met materieel zo goed als niks maar met de liefde en geborgenheid die mijn ouders me gaven... Als nakomertje was ik absoluut niet gepland, en ik kondigde me aan op het moment dat mijn ouders totaal aan de grond zaten... maar op geen enkel moment heb ik me ongewenst gevoeld... ik was dat ook niet... niet gepland, maar niet ongewenst.
Terugdenkende aan mijn kinderjaren, waren voor mij de 'gelukkigste' momenten, momenten van samenzijn en samen praten ... bijvoorbeeld wanneer op zondag mijn getrouwde broer op bezoek kwam... of op die zomeravonden dat ik samen met mijn moeder en de oudste dochter van mijn zus buiten 'op de koer' zat en we er daar samen lustig op los filosofeerden... momenten met een gouden randje...

Is het niet zo dat je in je volwassen leven, diezelfde geborgenheid, liefde en intimiteit hoort te ervaren in een partnerrelatie? En is het dan niet zo, dat wanneer dat ontbreekt, je je 'afgesloten' voelt van datgene waar je nood aan hebt? Ja, het is een beetje een gevaarlijke vraagstelling... alsof een partner een absolute voorwaarde is... Nee, dat is ie niet... of toch niet in de zin van dat er ALTIJD een partner moet zijn... Jaren zonder hoeft geen probleem te zijn (look who's talking...), maar op lange termijn?

Kan die nood op een andere manier ingevuld worden? Of... diegenen die beweren dat geluk uitsluitend in jezelf zit en onafhankelijk is van de aanwezigheid van anderen, hoe vullen zij dat dan in?

Zegeningen

Ik ben gezond.
Mijn kinderen zijn gezond.
Ik heb een job waarin ik meestal content ben en waarmee ik genoeg verdien om financieel geen zorgen te hebben.
Ik heb een eigen huis, een auto, enz...

Zegeningen heet dat dan...

Laat dan vooral niet horen dat je eigenlijk niet gelukkig bent... hoe durf je, zo'n gepriviligieerd persoon zijnde... zeker last van 'the unbearable lightness of being'?

Hè ja... het is zo, ik ben een gezegend mens... in materieel oogpunt...
Als kind was dat wel even anders... maar toen was ik anderszins 'rijk'...
Ik weet dus waarover ik het heb...

'Geluk zit in jezelf' zeggen ze dan... niet in materiële of relationele rijkdom... en zolang je geluk nastreeft door materiële rijkdom na te jagen of door (een) relatie(s) na te jagen, zal je het niet vinden...
Ja, het zal wel allemaal... alsof jij als geïsoleerd persoontje, los van wat dan ook, gewoon op zichzelf staande, 'gelukkig' kan zijn... Ik geloof er geen sikkepit van...
Misschien heb ik wel even in die illusie geleefd... maar het ervaren van een hart dat weer even door iemand beroerd kon worden, leert me dat 'geluk' hoedanook toch zit in het hebben van emotionele banden met anderen. Dat is als het ware de 'levensadem' van geluk...

De machthebbers - de meelopers - de onderdrukten - de dissidenten

Overal waar mensen samen zijn, vind je het terug. Mensen die de macht in handen hebben, daar een zekere status aan ontlenen, hun macht willen uitoefenen en vooral willen behouden en vandaaruit een typisch gedrag ontwikkelen. De 'gewone' mens wordt in de tang genomen, monddood gemaakt. Haantjesgedrag zet de lijnen uit wie de baas is. De enkele vermetele die durft opstaan, buigt al snel het hoofd, geïntimideerd - of erger - door al dan niet verbaal geweld.

En dan zijn er de meelopers... de kontlikkers, slechts uit op eigen gewin en de veiligheid van het eigen hachje. Zij draaien moeiteloos mee met de wind wanneer op enig moment een machtswissel plaatsgrijpt.
De groep onverschilligen kan je ook rekenen onder de meelopers. Voor hen maakt het allemaal niet uit zolang ze persoonlijk nergens last van hebben.

Tenslotte zijn er nog wat zeldzame, noem het dissidenten, die lak hebben aan het manifest machtsvertoon en die - als het de spuigaten uitloopt - opkomen voor de onderdrukte(n) vanuit een soort hogere moraal. Met zo'n dissident kan het er hevig aan toe gaan... die vormt immers een intrinsieke bedreiging voor 'het bestel'.

De dissidentstatus is een eenzame status... Hoewel aanvankelijk gesteund bij middel van vertrouwelijke boodschappen, zal hij menigmaal de arena verlaten met 'niets'. Behalve de commotie en de oprispingen verandert er niets en blijft hij alleen achter als een paria. Verguisd door de machthebbers, schichtig gemeden door de meelopers en vergeten door diegenen waarvoor hij op de barricaden ging staan. En in het slechtste geval... als hij zelf in welk opzicht dan ook, kwetsbaar was, dan heeft men die plek zeker gevonden.

En toch zal een dissident een dissident blijven.

Disappointed

Soms kan je iets nergens nog kwijt... bis

quotes that say it all...

Expecting the world to treat you fairly because you are a good person is a little like expecting the bull not to attack you because you are a vegetarian. (Dennis Wholey)

'Blessed is the man who expects nothing, for he shall never be disappointed' was the ninth beatitude. (Alexander Pope)

"Wie aan niets is gehecht, heeft geen verlies te vrezen." (Lao-Tse)

"Nergens is men zo eenzaam als in een grote stad. Wie daar het kleine nest van zijn gezin verlaat en de huisdeur achter zich sluit, wordt plotseling een silhouet in de straat, een voorbijganger, een naamloze." (Godfried Bomans)

"Veel soorten van verdriet, ik noem ze niet. Maar een, het afstand doen en scheiden. En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn." (M.Vasalis)

Gemis...

Lang geleden dat ik hier nog was...

Soms kan je iets nergens nog kwijt... maar hier kan altijd...

'k Zag vandaag een tv-programma waarin mensen samenwerkten om een bepaald doel te bereiken. En als dat doel bereikt was, vielen ze in elkaars armen...

Ik heb er nooit zo'n last van gehad, mensen die elkaar omhelzen, maar vandaag... was het de confrontatie met een pijnlijk gemis... vooral als het duidelijk partners waren...

Maar ach... daartegenover staan al die dingen waarvoor ik blij mag zijn...
Dus... geen aandacht aan geven... het is.

Welbevinden afhankelijk van een ander...

"Wat heeft het nou voor zin om je op te vreten over iets waar je geen enkele invloed op hebt? Laat het dan idd los. Zet het van je af. Denk er niet meer aan."

Wat heeft het voor zin je druk te maken over dingen waar je geen enkele invloed op hebt?
Zin heeft het willicht niet, maar doen we dan alleen maar dingen die zinvol zijn? In hoeverre is gevoel te beïnvloeden door de wetenschap of het zinvol is of niet?

Is verdriet zinvol?
Als je verdrietig bent om acties of juist niet-acties van een ander, acties waarop je toch geen enkele invloed hebt, wat is de zin van dat verdriet? En kan je dan verlost worden van dat verdriet door er je bewust van te zijn dat het geen zin heeft?

Afhankelijkheid...
Gevoelens die verband houden met een ander, zijn de representatie van je afhankelijkheid van die ander.
Als je blij en gelukkig wordt omwille van het contact met een ander, word je verdrietig bij het wegvallen van dat contact. Zowel je blijheid als je verdriet tonen die afhankelijkheid aan...

Hoe kan je dan tot een gevoel van welbevinden komen, zonder daarvoor afhankelijk te zijn van een ander?