"Is dit nu alles?"... de midlifecrisis-vraag?
De vraag alleen al wordt door sommigen aanzien als een luxe-vraag... Inderdaad... wie bijvoorbeeld gezondheidszorgen heeft of wie elke maand opnieuw al zijn creativiteit nodig heeft om de eindjes aan elkaar te knopen, heeft gewoon geen tijd om zich met dit soort vragen bezig te houden. Geluk is dan respectievelijk: niet al te veel zorgen met de gezondheid of beterschap, en een financieel zorgeloze maand...
Zo bekeken moet het inderdaad ergerlijk zijn voor mensen in deze situatie om de vraag "is dit nu alles?" te lezen van mensen die alles hebben wat zij niet hebben...
Dit is de filosofie achter: tel je zegeningen!
Ik probeer het te doen... want ik weet en besef: ik bén gezegend...
En toch en toch en toch... ik was als kind veel gelukkiger met materieel zo goed als niks maar met de liefde en geborgenheid die mijn ouders me gaven... Als nakomertje was ik absoluut niet gepland, en ik kondigde me aan op het moment dat mijn ouders totaal aan de grond zaten... maar op geen enkel moment heb ik me ongewenst gevoeld... ik was dat ook niet... niet gepland, maar niet ongewenst.
Terugdenkende aan mijn kinderjaren, waren voor mij de 'gelukkigste' momenten, momenten van samenzijn en samen praten ... bijvoorbeeld wanneer op zondag mijn getrouwde broer op bezoek kwam... of op die zomeravonden dat ik samen met mijn moeder en de oudste dochter van mijn zus buiten 'op de koer' zat en we er daar samen lustig op los filosofeerden... momenten met een gouden randje...
Is het niet zo dat je in je volwassen leven, diezelfde geborgenheid, liefde en intimiteit hoort te ervaren in een partnerrelatie? En is het dan niet zo, dat wanneer dat ontbreekt, je je 'afgesloten' voelt van datgene waar je nood aan hebt? Ja, het is een beetje een gevaarlijke vraagstelling... alsof een partner een absolute voorwaarde is... Nee, dat is ie niet... of toch niet in de zin van dat er ALTIJD een partner moet zijn... Jaren zonder hoeft geen probleem te zijn (look who's talking...), maar op lange termijn?
Kan die nood op een andere manier ingevuld worden? Of... diegenen die beweren dat geluk uitsluitend in jezelf zit en onafhankelijk is van de aanwezigheid van anderen, hoe vullen zij dat dan in?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Ik moest hier goed overnadenken . Waar ik die geborgenheid vandaan haal? Toch denk ik echt uit mijzelf , in de wetenschap dat er mensen om me heen zijn die van me accepteren zoals ik ben.
Dat mijn klankbord niet een partner is , dus ik daarvoor ook niet van "hem" afhankelijk ben.
Hoewel ik extrovert lijk ben ik dat niet maar heb wel geleerd om open te staan voor anderen en dan wordt het geven en nemen.
De balans tussen hebben en wensen is bij mij daardoor in evenwicht.
Ik moet ook lang nadenken of ik nu gelukkiger ben dan in mijn jeugd?
IK neig te zeggen ik ben nu gelukkiger.
Maar tegen mijn kind zeg ik altijd dat ik vroeger gelukkiger was. Beetje gemeenheid is mij niet onbekend. Ik weet niet waar dat trekje vandaan komt.
Heb ik iemand nodig? Ja ik heb wel iemand nodig maar niet in die zin van lichamelijk.
Ik heb het een tijdje geprobeerd in de bijbel maar daar vond ik het niet. Ik heb het overal geprobeerd maar ik kom uiteindelijk weer tot de kern:
Mijn dochter heef iemand nodig die iemand ben ik. Ik heb niemand maar wel iemand nodig maar mijn dochter wil niet dat ik iemand nodig heb.
groetjes fleurvh
Je kan het ook van de positieve kant bekijken, Bieke, als een uiting van ambitie, als je het beschouwt als een streven op een trapje hoger te komen op de behoeftenpiramide van Maslow (of de variaties daarvan in de werken van Barett of Marshall die daarop verder borduren), eerder dan op hetzelfde niveau te streven naar meer van hetzelfde. Om de terminologie daaruit te ontlenen: we hebben "zekerheid" over de basis, nu streven we naar "lotsverbondenheid". Dat streven wordt natuurlijk deels gevoed door een herinnering van invulling daarvan die we uit het verleden meedragen.
Anila, geborgenheid kan je toch niet uit jezelf halen? Dat is toch bij uitstek iets dat een ander je geeft?
Fleur, er is mini-Fleur die jou natuurlijk nodig heeft, maar daarnaast is er ook grote Fleur die óók meetelt en haar behoeften heeft en die niet in strijd hoeven te zijn met de behoeften van mini-Fleur.
Werner, ik had Maslow nog bijna betrokken in mijn stukje. Streven om een niveau hoger te komen op zijn piramide? Mijn eerste gedacht was: nee, daarover gaat het hier niet, 't is veel meer basaal. Maar bij nader inzien, is het toch geen streven naar meer van hetzelfde. Want dat voldeed niet. Je geeft me eigenlijk een antwoord op een vraag waar ik nooit uitkwam: hoe kan ik nu iets missen wat ik nooit gehad heb? Als dat iets dat trapje hoger is, dan is het dus wel te begrijpen. Alleen dacht ik niet dat Maslow daarin onderscheid maakte, maar jij refereert naar 2 anderen bij wie dit dan misschien wel aan bod komt, al kan ik nu ook weer niet zo direct iets met 'lotsverbondenheid'.
Ik weet niet hoe ik dat beter zeggen moet ...inderdaad geborgen in de wetenschap ..
Dus wel ontleent aan anderen maar tevreden met het besef dat !
Misschien is dat beter verwoord.
Een reactie posten