In de aanbieding...

Toen ik me nog maar net op het www begeven had met als doel lotgenoten te vinden om vooral over gevoelens bij een relatiebreuk te praten, hoorde ik al snel verhalen van mannen aan wie vrouwen zich bij bosjes (bij wijze van spreken dan)'aanbieden'. Ik las of beluisterde die verhalen altijd met een grote dosis scepsis... 'Het zal wel' dacht ik, 'de wens is de vader van de gedachte'... mannen die het nodig hebben voor hun gevoel van eigenwaarde dat ze ruimschoots vrouwelijke aandacht krijgen...
Ik kon het me niet zo goed voorstellen dat er inderdaad vrouwen zouden zijn die zich wetens en willens opdringen aan mannen.
Maar die verhalen kwamen hardnekkig met enige regelmaat terug, en ook onlangs nog hoorde ik iemand iets zeggen over een man die 'belaagd' wordt en vrouwen die zich aan zijn voeten werpen.
En dan denk ik... wat is dat toch? Wat voor vrouwen zijn dat dan? En waarom doen ze dat? Zijn het dan vrouwen die zich maar compleet voelen wanneer ze mannelijke aandacht krijgen?

En dan kom ik weer terug bij mezelf... en vraag ik me af... maar wat nu als je als single vrouw niet zo wanhopig op zoek bent, en dan toevallig op een keer iemand tegenkomt die 'iets' veroorzaakt, wat doe je dan? Natuurlijk wil je niet bij die horde vrouwen horen die zich amechtig storten op elk mannelijk exemplaar dat passeert. Maar wat dan wel? Gegeven zijnde dat je dus juist niet zomaar te kennen wil geven dat de man in kwestie je 'iets' doet, wat moet je er dan mee? En wat is dat 'iets'? Is dat 'iets' eigenlijk wel betrouwbaar? En gaat dat niet gewoon over?
Van de andere kant, ook gegeven zijnde dat dat 'iets' (wat het dan ook moge zijn) slechts tot iets kan leiden - en dus pas dan aanleiding mag geven tot enige vorm van actie - wanneer de ander datzelfde 'iets' ervaart, ga ik er maar vanuit dat die dingen dan wel vanzelf komen?
Een vraagteken, ja... want herinner ik me niet ooit een avond waarop ik op zijn minst een half uur (als het geen uur was) naar dit scherm zat te staren, wachtende tot iemand die online was op msn, iets zou zeggen... want ja, ik ga mezelf niet opdringen... maar die ander zei niets... en dat later bleek dat hij toen, net als ik, naar zijn scherm zat te staren, wachtende... jawel... wachtende tot ik iets zou zeggen... Dat schiet natuurlijk ook niks op.

Probleem: hoe maak je een omelet zonder eieren te breken?

niet langer gewenst

Iets loslaten... wat heb ik er toch altijd moeite mee...
Het begint eigenlijk al bij doodgewone spullen... moeilijk iets kunnen wegdoen...
Het wordt pas echt erg als het om niet-materiële dingen gaat. Mensen dus...individueel of bepaalde groepjes...

Waarom is het eigenlijk zo moeilijk om een deur dicht te trekken wanneer je toch overduidelijk voelt dat men je buitenkijkt? Waarom blijven hangen waar je niet langer gewenst bent, er niet langer bijhoort?
Omwille van het gezamenlijke verleden? Ja, dat moet het wel zijn... En als iets waarde voor mij had, blijft dat toch ook zo en kan ik moeilijk loslaten, ook al is die waarde dan in het nu verdwenen. Maar het heeft iets masochistisch... door te blijven hangen, krijg je steeds opnieuw de confrontatie met het ongewenst zijn... Dom dus...

Ach ja, ergens is er ontegensprekelijk ook dat telkens weer ertegenaan lopen dat de waarde van 'leuk' gevonden worden zeer relatief is, want het blijft nooit duren. Het zal wel aan mij liggen, maar snappen doe ik het niet aangezien ik toch niet verander tussen tijdstip A en tijdstip B... ik blijf altijd mijn eigenste zelf...

Ik kan me er dan soms ook over verwonderen dat er een aantal mensen zijn die deze blog blijven volgen... jarenlang al, zelfs na lange periodes van inactiviteit van mijn kant. Wat maakt dan dat zij iedere keer weer de moeite nemen om hier te lezen? En hoelang gaan ze het nog uithouden, vraag ik me dan af vanuit mijn 'telkens weer ertegenaan lopen'...