It's been so long....

It's been so long since I've touched
So long since I wanted

Een stukje uit de song Please forgive me van Melissa Etheridge
dat in mijn hoofd zit en blijft hangen... Soms kan muziek zo perfect weergeven wat je voelt...

Aanraken en nog veel meer aangeraakt worden... heikel thema...

Je gedachten bepalen je gevoelens... eindeloos heb ik hierover op een forum wel eens gediscussieerd. Ik geloof dat namelijk niet, niet in de zin van dat ELK gevoel vooraf gegaan wordt door een gedachte. Nochtans, in de psychologie hangt men deze visie blijkbaar aan... ik kwam het in ieder geval de voorbije maand tegen in twee verschillende boeken. Als dit inderdaad de gangbare overtuiging is in de psychologie ga ik mijn eigen theorie ontwikkelen...

Stel dat het waar is dat je gedachten je gevoelens bepalen, dan moet het toch simpel zijn om van een onaangenaam gevoel af te komen?

Ik mis de aanraking... Alleen al dit toegeven, toegeven dat ik snak naar een hand op mijn lijf, is godsallemachtig moeilijk... Ik mis niks natuurlijk, dat is gewoon idiotie, een zwakheid misschien, natuurlijk heb ik dat niet nodig... Met andere woorden, met mijn gedachten probeer ik het gevoel te killen... In werkelijkheid is het echter geen killen, maar een verdringen... en wat je verdringt komt steeds weer terug boven... Ik mis... En aan dat gevoel van missen, van ontberen, gaat geen gedachte vooraf... Het komt opzetten zomaar... maar wel altijd op stiltemomenten, als mijn geest met niks bezig is... 's morgens soms ook, bij het wakker worden...
Of geheel onverwacht door iets wat gebeurt... zoals die keer dat een collega zijn handen in mijn nek legde en licht masserende bewegingen maakte... het duurde hooguit 5 seconden, maar djeees... iemand die dagen door de woestijn gedoold heeft en dan een slok water te drinken krijgt, moet ongeveer hetzelfde voelen denk ik... En waar is dan de gedachte die eraan vooraf zou gaan? Handeling ---> voelen, niks geen gedachte ertussen, die komt als steeds achteraf...

Zit ik hier niet mooi een voor mij zeer dichtbij thema te verpakken in psychologisch getheoretiseer? De aandacht verleggen van datgene waarover het gaat naar het veilige intellectuele?

It's been so long since I've touched
So long since I wanted

....

Over The Rainbow

Over The Rainbow
(Arlen-Harburg)

Somewhere over the rainbow
Way up high
There's a land that I heard of
Once in a lullaby

Somewhere over the rainbow
Skies are blue
And the dreams that you dare to dream
Really do come true

Some day I'll wish upon a star
And wake up where the clouds are far behind me
Where troubles melt like lemondrops
Away above the chimney tops
That's where you'll find me

Somewhere over the rainbow
Bluebirds fly
Birds fly over the rainbow
Why then, oh why can't I?
Some day I'll wish upon a star
And wake up where the clouds are far behind me
Where troubles melt like lemondrops
Away above the chimney tops
That's where you'll find me

Somewhere over the rainbow
Bluebirds fly
Birds fly over the rainbow
Why then, oh why can't I?

If happy little bluebirds fly
Beyond the rainbow
Why, oh why can't I?

Het streven naar je goed voelen...

Telkens wanneer ik geconfronteerd word met het overlijden van iemand van mijn eigen leeftijd, of iets ouder of jonger, krijg ik een soort benauwdheidsgevoel. Plots lijkt 'mijn tijd' dan ineens zo kort en vind ik het zo oerdom die tijd door te brengen met me niet in mijn sas voelen, en in verdriet. Telkens weer besluit ik dan dat ik moet gaan genieten en alleen maar dingen moet doen waar ik me goed bij voel.
In de praktijk verandert er echter nooit wat, ondanks dat voornemen. Nu zijn er ook gewoon een aantal dingen die moeten en die niet direct leuk zijn... Ook al heb ik geen zin in het gras afmaaien, het moet wel... Ook al heb ik niet altijd zin in eten klaarmaken, het moet wel... Ook al hou ik niet van poetsen, het moet wel... De was en strijk moet ook gebeuren... enz enz enz... Morgen moet ik weer gaan werken en ik heb geen zin, maar het moet wel...

En genieten, wat is dat eigenlijk?
Ik moet toch besluiten dat de aanwezigheid van anderen iets tot genieten maakt... en dat terwijl je me moeilijk een erg sociaal wezen kan noemen...
Uit eten? Alleen, is het weggegooid geld... samen met anderen wordt het iets gezelligs...
Naar een optreden? Als ik alleen ga, zegt het me weinig tot niks, komt eerder het gevoel boven: wat doe ik hier eigenlijk? Samen met anderen wordt het echter weer iets aangenaams...
Ik ga dus maar niet uittesten om alleen op vakantie te gaan, dat wordt gegarandeerd twee keer niks...

Alleen genieten, bestaat dat dan? En kan ik dat?
Van muziek kan ik alleen genieten... en van een boek... Van een wandeling misschien? Ja, maar het was veel aangenamer vroeger met de hond...

Ik wil zo'n raar soort mix van samen en alleen eigenlijk... Het is echter niet gemakkelijk om dat in de praktijk gedaan te krijgen...

En verder is er nog een soort van hoger niveau... doen in je leven wat het best bij je past, waar je je dus het meest goed bij voelt, waarin je het best tot je recht komt... Maar wat past het best bij mij? Waarom bijvoorbeeld een switch maken in loopbaan? Wie zegt dat iets anders beter zou passen dan wat ik nu doe? Ook de eventuele financiële consequenties zijn toch niet verwaarloosbaar...

Is uiteindelijk dat genieten niet gewoon een synoniem voor accepteren wat er is?

Een schitterende zonnige dag vandaag...

Aangezien er haast geen zonnige dagen waren tijdens mijn vakantie, heb ik er gewoon van geprofiteerd! Zalig nietsdoen... rondlummelen... wat lezen... gewoon de tuin instaren.... muziek... pc... niks...
En... HET MAG! Zonder schuldgevoel... Ondenkbaar dit, vroeger...
Ongelooflijk hoe snel de tijd voorbij gaat met nietsdoen! ;-) Het had wat mij betreft nog veeeeeeeeeeel langer mogen duren!

En nu zit ik hier op mijn terras, wel met een lichte trui aan, maar de temperatuur is echt heel aangenaam. De kaarsjes branden... een glaasje wijn... Stilte... pure stilte.... Hoewel... de piep van de mollenverjager die geen mollen verjaagt... auto's in de verte... krekels... echt stil is het nooit, en nu ik erop let, zijn het de auto's die me storen...oow, een vliegtuig...




Het alleen zijn stoort me zelfs helemaal niet... Wel even gedacht om bij mijn broer langs te gaan of bij een vriendin... maar even zo snel weer die gedachte opzij gezet... wellicht willen zij ook gewoon met rust gelaten worden... Tja, dat is zo'n lastige voor mij... Die ene had nog aangedrongen om deze week toch zeker eens langs te komen... en toch denk ik dan: "waarom die 2 gaan storen? laat ze hun rust met elkaar.."

Ik hoop dat het de volgende dagen ook nog mooi blijft. Dit weekend Maanrock... 'k neem me voor er zowel zaterdag als zondag naartoe te gaan... als het tenminste goed voelt... alleen...

Een echte ontmoeting laat sporen na

Ach, die eenzaamheid viel me weer zo rauw op mijn dak... maar dan gebeuren er weer andere dingen die het opnieuw relativeren... hoewel...

Een echte ontmoeting laat sporen na... dat las ik een keer ergens... even Googlen geeft de volledige tekst:


ONTMOETEN
is meer dan iemand tegenkomen
of bij elkaar zijn.
Je ontmoet niet zoveel mensen.
Ontmoeten heeft iets
van verwondering en herkenning.
De ander is antwoord of vraag
op iets in jou.
Een echte onmoeting raakt je,
niet dat je alles moet zeggen
tegen de ander,
maar wel dat die ander
jou iets mag zeggen
of vragen.
Ontmoeten is de ander
binnenlaten in het huis
van jezelf,
met het risico
dat hij of zij ontdekt
dat niet alles echt is
in je huis,
dat je je soms anders voordoet,
dat je kwetsbaar bent
en soms anderen napraat.
Iemand ontmoeten is
Iemand binnenlaten
in de binnenste cirkel van je leven.
Hij zal vragen naar je ervaringen,
gewoontes, gevoelens en opvattingen.
Pas als je de ander
zo diep laat binnendringen,
kun je van ontmoeting spreken.
Een echte ontmoeting laat sporen na.


Herinnerd worden aan die paar echte ontmoetingen verjaagt het bewustzijn van die eenzaamheid weer even... of verlicht de last...

Je welbevinden onafhankelijk maken van anderen... 't blijft een moeilijke opdracht...

Eenzaamheid...

En dan slaat het ineens weer toe... de confrontatie met je fundamentele eenzaamheid...
Feeling-good periode heeft lang genoeg geduurd... daar is 't ie weer...

Acceptatie ervan blijft een moeilijk iets... Rationeel weet ik het al lang, maar toch is daar steeds weer de illusie dat het niet zo is...

Met de dood van mijn moeder is de laatste persoon verdwenen die écht van me gehouden heeft... de andere was mijn vader... en verder niemand. 't Lijkt een beetje pathetisch als ik het zo zie staan, maar het is gewoon de naakte, harde waarheid... En dan mag ik nog van geluk spreken, want niet iedereen mag die onvoorwaardelijke ouderliefde ervaren... laat staan dat ik in staat ben datzelfde aan mijn kinderen te geven...

Zo nu en dan krijg ik het koud op mijn dak... zoals nu... en is er ineens dat verdriet... er is geen kruid tegen gewassen... 't is weer eens dat voelen van die fundamentele eenzaamheid...

Morgen is het weer over... gaan we weer verder... This is life... meer is er niet...

zo'n raar gevoel....

Gisteren door familiebezoek deze foto voor het eerst gezien:



Trouwfoto van mijn grootouders aan moeder's kant... Tot nog toe had ik slechts 1 foto van mijn grootmoeder gezien, eentje van 20 jaar later. Zo'n raar gevoel... dat gezicht... die uitdrukking... voelt zo bekend en vertrouwd... raar raar raar... strange feeling... Volgens mij had mijn broer het ook... ook voor hem was het de eerste maal dat hij deze foto zag...

het rommelt nog een beetje...

zomaar...

omdat ik er zin in heb...







het bovenstaande is vooraan te vinden, achteraan hebben we dit:



Als de avond valt, is de sfeer toch anders...



Deze vind ik wel iets hebben:



en deze...

Ik wil...

ik wil...

de pijn en het verdriet van mensen die me lief zijn wegnemen... oplossen, letterlijk...
de oorzaak van angst en verlamming wegnemen...

een lach toveren en het geluksgevoel schenken...
de energie schenken om een nieuw leven te beginnen, vrij van angst met eindelijk ruimte voor jezelf

maar ik sta machteloos..

die pijn en dat verdriet... je moet er doorheen... en ik kan niets... dan toezien... en meelijden...
de oorzaak van je angst kan ik niet wegnemen, noch je de kracht geven om er zelf paal en perk aan te stellen... ik kijk toe aan de zijlijn...

toveren kan ik niet...
geluk en energie zijn niet verhandelbaar...

ik ben er
that's all...

voor jou... en voor jou...