Ach, die eenzaamheid viel me weer zo rauw op mijn dak... maar dan gebeuren er weer andere dingen die het opnieuw relativeren... hoewel...
Een echte ontmoeting laat sporen na... dat las ik een keer ergens... even Googlen geeft de volledige tekst:
ONTMOETEN
is meer dan iemand tegenkomen
of bij elkaar zijn.
Je ontmoet niet zoveel mensen.
Ontmoeten heeft iets
van verwondering en herkenning.
De ander is antwoord of vraag
op iets in jou.
Een echte onmoeting raakt je,
niet dat je alles moet zeggen
tegen de ander,
maar wel dat die ander
jou iets mag zeggen
of vragen.
Ontmoeten is de ander
binnenlaten in het huis
van jezelf,
met het risico
dat hij of zij ontdekt
dat niet alles echt is
in je huis,
dat je je soms anders voordoet,
dat je kwetsbaar bent
en soms anderen napraat.
Iemand ontmoeten is
Iemand binnenlaten
in de binnenste cirkel van je leven.
Hij zal vragen naar je ervaringen,
gewoontes, gevoelens en opvattingen.
Pas als je de ander
zo diep laat binnendringen,
kun je van ontmoeting spreken.
Een echte ontmoeting laat sporen na.
Herinnerd worden aan die paar echte ontmoetingen verjaagt het bewustzijn van die eenzaamheid weer even... of verlicht de last...
Je welbevinden onafhankelijk maken van anderen... 't blijft een moeilijke opdracht...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
13 opmerkingen:
Wat een mooie tekst, Bieke!
Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn. Maar er is zo ontzaggelijk veel geluk voor nodig om dan net iemand tegen te komen met wie het klikt enz...
Gewoon genieten van die mooie ontmoetingen, en inderdaad deze koesteren op momenten dat je je eenzaam voelt.
Ik zie dit niet als je welbehagen afhankelijk maken van anderen.
Jawel... omdat het gevoel van eenzaamheid komt wanneer je je verlaten voelt door anderen... en dat gevoel weer teruggedrongen wordt door een of andere vorm van contact met iemand...
Er is maar 1 iets tegen opgewassen: accepteren dat je in essentie eenzaam bent... het IS... en niet te veranderen, dus zinloos om je rot over te voelen...
Maar weten is nog altijd iets anders dan voelen...
Och , ik weet het zonet niet...misschien heb ik er geen last van omdat ik weet dat ik weinig hoef te doen om het contact wel te hebben...
Wellicht kan ik daarom zo genieten van mijn eenzaamheid dezer dagen...
jamaar Anila, alleen zijn is heel wat anders dan eenzaam zijn...
als je weet dat je weinig hoeft te doen om wel contact te hebben, ben je niet eenzaam toch?
Ik weet heel goed wat eenzaamheid is en het is lijden maar ik heb zelf voor deze situatie gekozen
En een echte ontmoeting dat is zeldzaam in mijn leven
"Er is maar 1 iets tegen opgewassen: accepteren dat je in essentie eenzaam bent... het IS... en niet te veranderen, dus zinloos om je rot over te voelen..."
Hier ben ik het niet mee eens. Accepteren dat ieder mens in wezen alleen is, ja. Maar eenzaam... kijk als je alleen bent, en je weet dat er genoeg mensen zijn die om je geven, ook al heb je er weinig contact mee - dan voel ik me niet eenzaam. Eenzaam voel ik me als ik contact zou willen met anderen, en ik dat contact niet kan leggen, als ik gevoel heb dat geen kat ook maar iets om me geeft. Maar eigenlijk zijn er wel een aantal mensen die wél iets om me geven... alleen kan ik dat op dát moment niet zien, soort blinde hoek dan.
Ieder mens wordt alleen geboren (twee- en andere meerlingen daarbuiten gelaten dan ;-)), en sterft alleen.
Herinner me maar aan m'n woorden als ik me weer een keertje shit voel omdat iemand contact verbreekt enz... ;-)
Ik ben sinds mijn exgenoot en ik uit elkaar zijn , nooit meer eenzaam geweest....
Ik ken het fenomeen dus enkel binnen een relatie , verder ben ik altijd content en happy in mijn eentje!
Vanaf het moment dat ik me kan herinneren zijn er perioden geweest, dat ik me eenzaam gevoeld heb. Als kind, puber, tot nu toe. Ook als ik wist, dat er mensen waren, die allemaal op hun manier van mij hielden/houden; waar ik op terug kon vallen. Maar wanneer je het moeilijk vindt om die mensen op te zoeken voor een luisterend oor,om even te leuteren te kletsen, je gevoelens te tonen, enz, juist als je het nodig hebt, dan voel je die eenzaamheid des te erger. Ik denk weleens, dat eenzaamheid gewoon bij de mens hoort.
C.
C,
"Eenzaamheid hoort bij de mens"... dat is wat ik bedoel met fundamentele eenzaamheid...
Maar... zoals jij het omschrijft, is het toch iets anders... je maakt het jezelf een beetje moeilijk... Je zegt te weten op bepaalde mensen te kunnen terugvallen als het nodig is, d.w.z. je hebt vertrouwen in de relatie die je met deze mensen hebt... je weet dat je er toe doet voor deze mensen. Het probleem ligt bij jezelf: je vind het moeilijk hen op te zoeken of hen deelgenoot te maken van jouw gevoelens... Je bent het zelf C, die de afstand bewaart... je creëert je eigen eenzaamheid terwijl het niet nodig is...
Ik stond vanmiddag bij een beeld van Wilhelmina.
Eenzaam maar niet alleen
Bieke, het zal een karaktertrekje van deze persoon zijn. Maar lees ik in jouw volgende post eigenlijk ook niet zoiets?
C.
haha...
tja... two of a kind...
we maken het ons onszelf moeilijk
Een reactie posten