It's been so long since I've touched
So long since I wanted
Een stukje uit de song Please forgive me van Melissa Etheridge
dat in mijn hoofd zit en blijft hangen... Soms kan muziek zo perfect weergeven wat je voelt...
Aanraken en nog veel meer aangeraakt worden... heikel thema...
Je gedachten bepalen je gevoelens... eindeloos heb ik hierover op een forum wel eens gediscussieerd. Ik geloof dat namelijk niet, niet in de zin van dat ELK gevoel vooraf gegaan wordt door een gedachte. Nochtans, in de psychologie hangt men deze visie blijkbaar aan... ik kwam het in ieder geval de voorbije maand tegen in twee verschillende boeken. Als dit inderdaad de gangbare overtuiging is in de psychologie ga ik mijn eigen theorie ontwikkelen...
Stel dat het waar is dat je gedachten je gevoelens bepalen, dan moet het toch simpel zijn om van een onaangenaam gevoel af te komen?
Ik mis de aanraking... Alleen al dit toegeven, toegeven dat ik snak naar een hand op mijn lijf, is godsallemachtig moeilijk... Ik mis niks natuurlijk, dat is gewoon idiotie, een zwakheid misschien, natuurlijk heb ik dat niet nodig... Met andere woorden, met mijn gedachten probeer ik het gevoel te killen... In werkelijkheid is het echter geen killen, maar een verdringen... en wat je verdringt komt steeds weer terug boven... Ik mis... En aan dat gevoel van missen, van ontberen, gaat geen gedachte vooraf... Het komt opzetten zomaar... maar wel altijd op stiltemomenten, als mijn geest met niks bezig is... 's morgens soms ook, bij het wakker worden...
Of geheel onverwacht door iets wat gebeurt... zoals die keer dat een collega zijn handen in mijn nek legde en licht masserende bewegingen maakte... het duurde hooguit 5 seconden, maar djeees... iemand die dagen door de woestijn gedoold heeft en dan een slok water te drinken krijgt, moet ongeveer hetzelfde voelen denk ik... En waar is dan de gedachte die eraan vooraf zou gaan? Handeling ---> voelen, niks geen gedachte ertussen, die komt als steeds achteraf...
Zit ik hier niet mooi een voor mij zeer dichtbij thema te verpakken in psychologisch getheoretiseer? De aandacht verleggen van datgene waarover het gaat naar het veilige intellectuele?
It's been so long since I've touched
So long since I wanted
....
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
12 opmerkingen:
Hoe harder je probeert het te verdringen, hoe meer het terugkomt. Het begin is er nu... je geeft toe dat je het (aanraken en vooral aangeraakt worden) mist.
Voor mij is het iets wat broodnodig is, zonder wat ik maar half leef. (wat ik trouwens de afgelopen 6 - 7 jaar deed) Wat mij helpt is die haptonomie. Terug leren toelaten dat iemand me aanraakt.... in een veilige omgeving, zonder dat verder iets van me verwacht wordt. Je wil écht niet weten hoe eng ik dat soms vond/vind. Ik wil altijd alles, vooral mezelf onder controle kunnen houden.
Nood om aangeraakt te worden, eerder beschouwen als een zwakte. Ik wil helemaal niks nodig hebben,zeker niet van een ander. Klinkt het je bekent in de oren? Misschien wel voor een stukje....;-)
'k vind deze log best moedig van je!
Ik mis aanraken helemaal niet
Riet... ik kan het nog altijd opnieuw weghalen hoor...
of ik kijk er niet meer naar... wat ik niet zie, is er ook niet... toch?
Maar wat je mist ....dat kan je over het algemeen niet gewoon wegdrukken...
Vreemd is dat we, men durft over alles te praten en te schrijven ,maar toegeven dat je het aanraken en gevoel gewenst en geliefd te zijn mist.......
Fantastisch dat je dat zo ronduit schrijft!
Steek maar je kop terug in 't zand, struisvogel! ;-)
Je hebt gewoon 'huidhonger', geef het nou maar es een keertje toe ;-)
Bieke, wat een mooi blog!
ik lees het terug... en wordt er zelf niet goed van...
Bieke wat mooi geschreven, wat goed verwoord.
Wat ga je snel.;-)
Eigenlijk is datgene wat je mist een heel normaal gevoel Bieke, maar dat je het zo treffend weet op te schrijven!
Een aai, een knuffel, een arm om je heen; het is net zo belangrijk en gezond dan een dieet of sporten. Het is van 'levensbelang' wordt wel eens gezegd. Het schijnt soms nog belangrijker dan sex te zijn.
Wanneer we alleen zijn of een partner hebben waarbij dit stroef gaat, moeten we deze 'prikkeling' op een andere manier zien te vinden.
Waarom probeer je niet eens een keer een masseuse (masseur mag ook natuurlijk, haha)? Lekker je ogen dicht en je helemaal overgeven aan de aanraking van haar (zijn) handen.
Ik ben weleens een aantal keren bij een voetreflexologe geweest, die altijd met een voetmassage begon. Je wilt niet weten hoe heerlijk dit voelde.
Ik vind het wel hartstikke stoer van je, dat je dit zo opschrijft!
C.
Ik lees toevallig net in het Psychologie Magazine van september, dat er in het volgende nummer o.a. een artikel komt, dat heet "Raak me aan" en dat gaat over de '1,6 vierkante meter lichaamshuid, die schreeuwt om aangeraakt te worden'.
Lijkt me een leuk artikel voor vele van ons. Ik zie er in ieder geval naar uit.
C.
dear anonymous C.... hieruit begrijp ik dat wat ik schreef jou ook niet onbekend is?
Tuurlijk Bieke weet ik ook hoe fijn het is om aan te raken en aangeraakt te worden en hoe je dat kunt missen.
C.
Een reactie posten