Het went wel op den duur...

Je wel eens geïsoleerd gevoeld?

Omdat je je alleen voelt staan...
Omdat je je genegeerd voelt...
Omdat je je eenzaam voelt...
Omdat je respons verwacht die er niet komt...

Oh, daar zullen we het hebben: VERWACHTINGEN

Verwachtingen leiden maar al te vaak tot teleurstellingen... schrap dus de verwachtingen...

Tegenwoordig ben ik misschien wel bedreven geworden in het verwachten van... genegeerd worden, geen respons krijgen, geen interesse enz... Het maakt het makkelijker... rest slechts nog een zacht schrijnende vage pijn die niet zodanig veel impact heeft op mijn gevoel... Een beetje maar...

Het went.

40+

Lezen over iemands 40e verjaardag, de felicitaties, het verslag van het feest... het stilstaan bij dit ronde getal, de terugblik op het verleden, de blijheid en dankbaarheid voor zovele dierbaren om haar heen, de verwachtingsvolle blik op de toekomst... want het leven begint bij 40, nietwaar?

Het brengt me terug naar toen ik zelf 40 werd... Het werd een keerpunt, jawel... maar niet in de zin die je hoopt of verwacht... het débâcle... het einde i.p.v. het begin...
Nou ja... het einde van een huwelijk... het einde van een bepaald soort leven...

Mijn 40er jaren... niet bepaald de leukste van mijn leven... En ze lopen al naar hun einde... 't Geeft wel eens het gevoel dat het leven aan me voorbij snelt... verloren tijd... het stemmetje dat zegt: "haast je wat, voor je 't weet is het voorbij, je hebt al 7 jaar verloren"... maar haasten voor wat? haasten waar naartoe?

Echt een nieuwe start nemen... de eerste was een valse start, met vervolgens het verkeerde parcours... Niettemin kun je toch nog waardevolle dingen treffen op die verkeerde wegen...
Wanneer komt die dan, die goeie nieuwe start? Bij 50? 50... het klinkt zo oud... een halve eeuw... normaal de tijd om uit te bollen i.p.v. te starten toch?

Ach... de tijd dringt... waarom wachten op 50? 47,5 is ook een mooi startgetal...
En wie weet... over x jaar zeg ik misschien: "mijn leven begon bij 40"
Aan het bouwen van de fundamenten van een huis is ook weinig moois te ontdekken... maar als het huis helemaal opgericht is daarentegen...

Denkstoel

Nu de spanning omtrent gezondheid zoon (voorlopig) weggeëbt is, is er weer ruimte voor mijn denkstoel...

Er is een tijd geweest dat ik enorm leed onder eenzaamheid. Niet dat dat iets continu was, maar wel iets dat toen geregeld prominent aanwezig was. Is het niet raar dat ondanks dat er niks in mijn situatie veranderd is, ik daar al tijden geen last meer van heb gehad? Ik vind dat raar... De facto ben ik nog altijd even eenzaam, eigenlijk zelfs nóg eenzamer, maar toch valt het me niet meer zo zwaar. Zou dit acceptatie zijn? Of (eindelijk) losgekomen van 'afhankelijkheid'? Of zou het op een gegeven ogenblik toch weer de kop opsteken?

Een ander 'raar' fenomeen... Redelijk heftig voelen op een gegeven ogenblik door 'externe dingen'... wat door elkaar geschud omdat je dit niet echt verwachtte... proberen te analyseren wat je juist voelt, waar het precies vandaan komt, maar natuurlijk geen afdoend antwoord daarop vinden.... en dan, na verloop van tijd, blijkbaar de spontane uitdoving... Was het dan niet echt? Gaat elk gevoel vanzelf dood als het niet gevoed wordt? Of zit het gewoon in sluimertoestand, geduldig wachtend op reactivatie?

Alles ik ok. Bis.

Alles is ok.
Alles is ok.

Ik werk, ben althans aanwezig, en ja, ik doe vanalles... en ik vergeet vanalles... maar ik ben steeds bezig.

Ik lees soms interessante thema's, maar kan mijn gedachten er niet aan wijden... laat maar waaien... zo belangrijk is het niet.

Alles is ok.
Alles is ok.

"Als ze nu niks vinden ga ik boos zijn"

En ik: "ik hoop dat ze niks vinden"

Hij snapt het.

Alles is ok.
Alles is ok.

Alles is ok. Punt.

In een van mijn vorige posts had ik het over zegeningen... Ik startte hem met 'ik ben gezond, mijn kinderen zijn gezond'... Is dit niet zowat de grootste zegening die er maar kan zijn? Een die we gewoon maar voor vanzelfsprekend aannemen en dus niet direct als zegening aanzien...Totdat die vanzelfsprekendheid er niet meer is... totdat zich een probleem op dat vlak aandient... dan pas besef je wat een grote zegening gezondheid is... en hoe kwetsbaar je bent als het om je kinderen gaat... Dan pas komen de gedachten aan 'wat als...' en grijpt paniek je bij de keel... om dat vervolgens onmiddellijk de kop in te drukken... want... of course... alles is ok... móet ok zijn... niks aan de hand... punt.