Denkstoel

Nu de spanning omtrent gezondheid zoon (voorlopig) weggeëbt is, is er weer ruimte voor mijn denkstoel...

Er is een tijd geweest dat ik enorm leed onder eenzaamheid. Niet dat dat iets continu was, maar wel iets dat toen geregeld prominent aanwezig was. Is het niet raar dat ondanks dat er niks in mijn situatie veranderd is, ik daar al tijden geen last meer van heb gehad? Ik vind dat raar... De facto ben ik nog altijd even eenzaam, eigenlijk zelfs nóg eenzamer, maar toch valt het me niet meer zo zwaar. Zou dit acceptatie zijn? Of (eindelijk) losgekomen van 'afhankelijkheid'? Of zou het op een gegeven ogenblik toch weer de kop opsteken?

Een ander 'raar' fenomeen... Redelijk heftig voelen op een gegeven ogenblik door 'externe dingen'... wat door elkaar geschud omdat je dit niet echt verwachtte... proberen te analyseren wat je juist voelt, waar het precies vandaan komt, maar natuurlijk geen afdoend antwoord daarop vinden.... en dan, na verloop van tijd, blijkbaar de spontane uitdoving... Was het dan niet echt? Gaat elk gevoel vanzelf dood als het niet gevoed wordt? Of zit het gewoon in sluimertoestand, geduldig wachtend op reactivatie?