I said to my soul

Iemand stuurde me dit:

I said to my soul, be still, and wait without hope
For hope would be hope for the wrong thing; wait without love
For love would be love of the wrong thing; there is yet faith
But the faith and the love and the hope are all in the waiting.
Wait without thought, for you are not ready for thought:
So the darkness shall be the light, and the stillness the dancing.
~ T.S. Eliot ~

(The Four Quartets)


Het is donker nu... en stil...

en ik vraag me af: hoelang duurt het wachten? want zoveel tijd heeft een mens niet...

Een zonnige oktoberzondag...

Uitslapen want 's avonds stellen we het naar bed gaan zo lang mogelijk uit... zodat het al 's anderendaags vroeg is eigenlijk wanneer we eindelijk dat bed inrollen... Het voorkomt gemaal voor het slapengaan... maar dat komt dan wel bij het wakker worden... eraan ontkomen doe ik dus toch niet...

Ik trek de rolluik op en een stralende zon doet me mijn ogen toeknijpen. 't Is even wennen aan het felle licht. Zomer in oktober... vreemd.
Stilte, absolute stilte...
Radio aan om stilte te doorbreken...
Vaatwasser uitladen, thee zetten, een boterham klaarmaken... intussen de pc gestart...
Eten en tegelijkertijd internetten...Hello anonymous people out there, good morning... De letters op een schermpje vervangen het ontbijtgekeuvel van weleer...

Blijven hangen aan die pc, ook al is er bij god helemaal niks te beleven...
Mooi weer, dus wees verstandig en ga naar buiten! Profiteer van deze late nazomer... Tja...
Was er niet ook iemand jarig waar iedereen welkom was vandaag? Ik zou ernaar toe kunnen... geen onoverkomelijke afstand... gelegenheid wellicht om wat gezichten bij letters te krijgen...Tja... toch maar niet...

Ach ja, na enige tijd toch naar buiten... in die tuin kan je je ALTIJD wel bezig houden. Gisteren het gras gemaaid, dan nu maar de boorden omspitten want die zitten alweer vol onkruid. De rozen gesnoeid. Ook hier absolute stilte... hooguit het geluid van de wind die door de baderen van de bomen en struiken ruist... En het is warm... my God, wat is het warm in de zon... Half oktober en zweten in een t-shirtje in de zon... en stilte... stilte... stilte...

Het aardappelveld naast dit huis wordt blijkbaar niet gerooid. De aardappelen zijn al weken geleden 'rijp gevallen', maar gerooid wordt er niet. Waarschijnlijk te slechte oogst en dus is de investering voor het huren van de rooimachine te hoog? Ik bedenk me dat ik dan best wel zelf wat aardapppelen uit dat veld mag halen. En inderdaad, meest kleine patatten en ook veel rot... Ik vul een halve kruiwagen... Stilte... stilte... en een zon die steeds lager begint te staan...
Die aardappelen... 't is maar bezigheidstherapie of zo... hoewel er nog genoeg ander werk in die tuin is...

Alleen... stilte... het niet bepaald omarmen... en toch is het mijn keuze... misschien kom ik ooit nog wel eens tot een modus vivendi waar ik me wél prettig bij kan voelen... Zou het?

Bruggen verbranden

Slechts een gedachteoefening...

Stel... ik blaas alles op wat ik de afgelopen 4 jaar, sinds uur 0, opgebouwd heb.. 'Opgebouwd' is een groot woord... maar stel dus...
Op uur 0 was alles met de grond gelijk, nog erger, een diepe rokende krater was wat er over bleef...
Me opsluiten en helemaal terugtrekken, dat was de bedoeling...
Internet werd echter een soort navelstreng met de buitenwereld...
En als ik die nu eens zou doorknippen?
Terug naar uur 0. Me alone. Proberen te herrijzen, zonder de vlucht in de drug die internet heet...

Zou dit wat zijn? Of sla ik door? Wordt het mijn ondergang? Of wordt het mijn redding?

Dokter 1 aan dokter 2: "Trekken we de stekker eruit? Kan de patiënt op eigen kracht overleven zonder medicatie Internet?"
Dokter 2: "'t Is een twijfelachtig geval..."
Dokter 1: "Ja... maar heeft het zin 'een leven' op deze manier kunstmatig te lengen?"
Dokter 2: "Als er geen hoop meer is op echt herstel, lijkt me van niet, nee"
Dokter 1: "De medicatie resorteert de laatste tijd geen enkel effect meer..."
Dokter 2: "Nee, dat is waar... Laten we het maar proberen, we sluiten de lijn..."
Dokter 1: "Goed... "



1 week later...

scenario 1:

Dokter 1: "Waar is patiënt B?"
Verpleegster: "Die is vertrokken dokter, bestemming onbekend. Ze leek uit een nieuwe krachtbron te putten, ik begreep er niets van."


scenario 2:

patiënt overleden...


Ach... 't is slechts een gedachteoefening... of een fantasietje...

Verlamming

Iemand wees me erop dat het zo stil blijft op mijn blog...

Tja... 't is inderdaad al van 24 september geleden...

De tijd schuift voorbij... sneller dan je denkt... het leven gaat aan je voorbij...
Och ja, dat laatste is een foute uitspraak! NOT DONE!!! Je hebt immers geheel zelf je eigen leven in handen, hebt helemaal zelf alle mogelijkheden om ervan te maken wat je ervan maken wil...

Yeah right...

Het pepert je er nog maar even goed in dat je niet deugt, dat je faalt met een grote F... wat een zwakkeling, niet in staat om zijn/haar eigen leven in handen te nemen.

Verlamming, daar lijkt het wel wat op...

Tijdens de week loopt alles op het eerste zicht op rolletjes. Je werkt, draait mee in deze maatschappij, kortom je speelt de rol die van je verwacht wordt. En voldoen aan de eisen, maakt dat je je wel ok voelt...

Tijdens het weekend ben jezelf diegene die de eisen stelt... aan jezelf... en daar kan je dan weer niet aan voldoen... je schiet steeds tekort... je kan niet dit en je kan niet dat, je bent een lamlendeling want je 'doet' niks...
De 'zin' van alles is ver te zoeken... maar zeur toch niet zo, want 'zin' is iets wat je zelf maakt... en vervolgens ben je te stom om dan die 'zin' inderdaad zelf te maken...

ACTIE! ACTIE! ACTIE!

Yeah right... maar die verlamming hé...