De vastheid van normen en waarden

Een mens kleeft bepaalde normen aan. Wellicht mede geproduceerd door zijn opvoeding thuis en op school. Maar wat nu als op enig moment in je leven die normen je eerder hinderen dan dat ze nog een gedegen richtsnoer kunnen vormen? Moet men soms niet gewoon in staat zijn om wat 'altijd' als vanzelfsprekend gold, te herbekijken in het licht van de gegeven situatie? 'Anders' betekent nog niet normenvrij... Die ene oude denkwijze hoeft niet de alleenzaligmakende te zijn... Enige flexibiliteit in denken kan misschien bevrijdend zijn... Misschien is dit wel te vergelijken met die figuren die perceptueel ambigu zijn, je weet wel, die prentjes waarbij je bepaalde figuren ziet omdat je de prent op een bepaalde manier bekijkt waarbij je het ene als voorgrond en het andere als achtergrond ziet. Het vraagt dan een echte hersenswitch om de andere figuur te zien door voor- en achtergrond om te draaien. M.a.w. je kijkt op een bepaalde strakke manier tegen bepaalde normen aan, maar door het omzetten van een knop zie je plots andere mogelijkheden die daarom niet minder valabel zijn... De switch is echter niet altijd vanzelfsprekend en kan soms wel jaaaaaaaaren vergen...

onrust

Onrust... niet weten wat te willen eigenlijk...

Ik wil erop uit, onder de mensen zijn, dingen meemaken, ervaren enz...
versus
Ik wil gewoon thuis, niemand om me heen, stilte, mijn eigen dingen...

Ik wil LEVEN
versus
Ik wil gewoon het vastomlijnde, zekere, saaie...

Ik wil IEMAND, een partner
versus
Ik wil niemand, ik wil alleen...

Ik wil vanalles
versus
Ik wil niks...


Kortom, ik weet niet wat ik wil en intussen voel ik me als verlamd, want sta eindeloos te dubben bij de tweesprong welke richting ik uit zou gaan... En ook, al is de beloftevolle, onzekere, spannende richting te bedreigend, die dreiging lijkt dan toch niet voldoende om voluit te gaan voor het zekere, verrassingsloze gezapige...

Als ik morgen doodga, had ik net zo goed niet kunnen leven...

Wat moet ik nou?