Iedereen is beter dan ik.

Iedereen is beter dan ik... of mooier, aantrekkelijker, slimmer, interessanter, boeiender, grappiger... enz...

Waar het vandaan komt, geen idee, maar het zit diep geworteld... ik val altijd in het niet...

Waarom zou ik goed genoeg zijn als vriendin? Zoveel anderen die 'beter' zijn en dus eerder zullen uitgekozen worden, de voorkeur zullen hebben.

Sommigen zullen de oorzaak in de kindertijd gaan zoeken... Nah, kan wel zeggen dat er in mijn kindertijd niks te vinden is. Mijn kindertijd was gewoon goed. Genoeg waardering toen. Geen tekort aan. Daar zal het niet aan liggen.

Hoe komt het dan? In zee met de verkeerde man. Stelselmatig in de loop der jaren mijn 'waarde' laten aantasten. Onbegrijpelijk dat je dat laat gebeuren... en nog meer onbegrijpelijk dat dat onomkeerbaar blijkt te zijn: 'ik ben niet goed genoeg'. Niet als vrouw, niet als moeder, niet als vriendin, niet als werknemer... de boodschap die jarenlang als een soort brainwash werd meegegeven....

Oh jawel, er zijn momenten dat ik in mezelf geloof... maar het minste is goed genoeg om dat geloof te doen wankelen: zie je wel, ik ben niet goed genoeg...

En dan ga je a priori jezelf al geen kans geven... in bijvoorbeeld een nieuwe job... of in relatie tot anderen... want anderen zullen altijd beter zijn dan ik...


(dit heeft een paar dagen in concept gestaan... beetje te Calimero-achtig... nu toch maar publiceren... het is nu eenmaal mijn achillespees...)

twee stemmen

"The test of a first-rate intelligence is the ability to hold two opposed ideas in the mind at the same time, and still retain the ability to function." F. Scott Fitzgerald (uit The Crack-Up)

Dit kreeg ik onlangs van iemand toegestuurd...

Tegenstrijdige gedachten, of tegenstrijdige gevoelens, of een gevoel in tegenstrijd met een gedachte.... wat doe je ermee? Er blij mee zijn omdat dat volgens mijnheer Scott Fitzgerald een teken is van intelligentie? En we zijn toch wel graag intelligent? Zucht...

Of wat met het voortdurend in vraag stellen van je gevoel? Je gevoel inkaderen dus... het binnen de perken van het 'redelijke' manoeuvreren...

En wanneer wordt een gevoel een gedachte? Misschien zelfs nog meer dan een gedachte... een fantasie, een wens, een droombeeld, een illusie... of zelfs een waanbeeld?

En hoe kan je het onderscheid maken tussen dit alles? Zucht... zucht... zucht...

Soms zou je toch willen gewoon je gevoel uitleven - hoe gek dat dan ook moge zijn - zonder je te hoeven bekommeren om reacties van anderen... gewoonweg simpelweg niet intelligent zijn. En wellicht op je bek gaan dan, maar aangezien je dan niet gehinderd wordt door intelligentie, heb je daar toch geen benul van en dus geen last...