Blik in het verleden...

Zoon ging gisteren en vandaag zijn kamer herinrichten. Zakken vol werden er naar beneden gehaald om weg te doen. Maar ook kwam hij af met zwart-wit foto's van ongeveer 10 jaar geleden. Door hem gemaakt met een heel oud fototoestel van mijn moeder en ontwikkeld samen met mijn ex-schoonbroer in zijn donkere kamer.
Foto's van de toen pas gekochte hond, van broer en zus in de tuin...
Het leek allemaal zo ver weg en onwerkelijk... een soort typegezin... en het voelde niet als mijn gezin... net alsof ik een andere wereld inkeek...
Of hoe foto's kunnen bedriegen... want wat je denkt te zien, was er niet dus...

Zelfinzicht of zelfbedrog?

Ik weet niet wat schrijven en wat niet schrijven...
Ik tik en wis het dan weer...

Ik mis niks. Als ik dat vaak genoeg zeg tegen mezelf, dan IS het ook zo, niet? Ik mis niks. En als ik wel iets denk te missen, dan is dat ingegeven door aangeprate noden en behoeftes... toch? Ik mis niks.
En zelfs wanneer ik wel iets zou missen, dan is dat te behappen... een tijdelijk verlangen dat ook weer overgaat... Ik mis niks.
En als ik zou toegeven aan dat verlangen, dan zou het me later opbreken, want het past niet bij me... Ik mis niks.

Voilà... ik mis niks...

zucht...