Wat wil ik? Wat heb ik nodig?

Geen gemakkelijke vragen...

Er moet dringend wat gebeuren... ik merk dat alles me zo zwaar valt... dingen doen met tegenzin, omdat het nu eenmaal moet... niet te genieten... me ongelukkig voelen...

Wat heb ik dan nodig om dit te keren? Dat vroeg ik me af vandaag... Het antwoord weet ik niet...
De kinderen thuis en ik met verlof... het is killing... voel me gebruikt...
Het eenrichtingsverkeer uit het huwelijk gaat gewoon door, maar nu richting kinderen in plaats van richting partner...

Tijd om egoïstisch te worden en alleen nog maar te doen wat ik uit vrije wil, wil doen...
Het is dringend nodig dat ik de vreugde (terug)vind, want zo kan het niet verder... niet voor mezelf, niet voor de kinderen...

reorganisatie van normen en waarden

"De switch is echter niet altijd vanzelfsprekend en kan soms wel jaaaaaaaaren vergen..."

Zo eindigde ik mijn vorige stukje...
Hoe vreemd en bizar dat dat wat jarenlang als onwrikbare zekerheid stond, als onbespreekbaar, als ondenkbaar, dat dat, wanneer in de geest uiteindelijk toch de switch gemaakt werd, ineens zo gemakkelijk uitgevoerd kan worden, als vanzelfsprekend, zonder ook maar enige rem...

Hoe kan het dat iets wat je altijd als verkeerd en verwerpelijk beoordeeld hebt, plots gewoon ok kan aanvoelen? Ik voel wat ik voel, maar dat neemt niet weg dat het wel enige verwarring met zich brengt...

De vastheid van normen en waarden

Een mens kleeft bepaalde normen aan. Wellicht mede geproduceerd door zijn opvoeding thuis en op school. Maar wat nu als op enig moment in je leven die normen je eerder hinderen dan dat ze nog een gedegen richtsnoer kunnen vormen? Moet men soms niet gewoon in staat zijn om wat 'altijd' als vanzelfsprekend gold, te herbekijken in het licht van de gegeven situatie? 'Anders' betekent nog niet normenvrij... Die ene oude denkwijze hoeft niet de alleenzaligmakende te zijn... Enige flexibiliteit in denken kan misschien bevrijdend zijn... Misschien is dit wel te vergelijken met die figuren die perceptueel ambigu zijn, je weet wel, die prentjes waarbij je bepaalde figuren ziet omdat je de prent op een bepaalde manier bekijkt waarbij je het ene als voorgrond en het andere als achtergrond ziet. Het vraagt dan een echte hersenswitch om de andere figuur te zien door voor- en achtergrond om te draaien. M.a.w. je kijkt op een bepaalde strakke manier tegen bepaalde normen aan, maar door het omzetten van een knop zie je plots andere mogelijkheden die daarom niet minder valabel zijn... De switch is echter niet altijd vanzelfsprekend en kan soms wel jaaaaaaaaren vergen...

onrust

Onrust... niet weten wat te willen eigenlijk...

Ik wil erop uit, onder de mensen zijn, dingen meemaken, ervaren enz...
versus
Ik wil gewoon thuis, niemand om me heen, stilte, mijn eigen dingen...

Ik wil LEVEN
versus
Ik wil gewoon het vastomlijnde, zekere, saaie...

Ik wil IEMAND, een partner
versus
Ik wil niemand, ik wil alleen...

Ik wil vanalles
versus
Ik wil niks...


Kortom, ik weet niet wat ik wil en intussen voel ik me als verlamd, want sta eindeloos te dubben bij de tweesprong welke richting ik uit zou gaan... En ook, al is de beloftevolle, onzekere, spannende richting te bedreigend, die dreiging lijkt dan toch niet voldoende om voluit te gaan voor het zekere, verrassingsloze gezapige...

Als ik morgen doodga, had ik net zo goed niet kunnen leven...

Wat moet ik nou?

The need for being touched...

Aangeraakt worden... het wordt soms een basisbehoefte genoemd...
Zover zou ik niet durven gaan, ik leef immers al 5 jaar zonder aanraking... 5 jaar zonder eten of drank zou ik niet overleefd hebben, dus een basisbehoefte? neeeeeeee...

Toch kan ik er niet omheen... en al zou ik het zelfs anders willen... de 'behoefte' valt niet te ontkennen...

Ken je dat soort mensen die erg lichamelijk ingesteld zijn en die een ander tijdens een gesprek steeds moeten aanraken? Het gaat dan gewoon om een tikje op de schouder ofzo... niks bijzonders... maar de aanraking is er wel...
Vroeger kon ik er me verschrikkelijk in ergeren... Ik heb namelijk een paar collega's die zo zijn ingesteld... En zelf ben ik normaal gesproken erg gesteld op mijn non-entrance zone... de fysieke afstand dus die ik graag bewaar in contact met anderen... (heb bijvoorbeeld ook een hekel aan het gezoen bij een ontmoeting enzo...)
Maar de nood aan aanraking laat zich niet zomaar wegdrukken...
En dus, toen afgelopen week zo'n fysiek ingestelde collega zijn hand op mijn schouder legde, was er weinig spoor van ergernis, maar integendeel een lichaam dat reageert zoals het wellicht ook zou reageren op een slok water na dagenlang door een woestijn gedoold te hebben...
Een spons die hooguit voor 2 seconden opzuigt wat er op te zuigen valt...
Het besef hiervan valt me wat moeilijk, liever was ik stoer en zou ik met overtuiging willen kunnen zeggen: ik heb het niet nodig.
De realiteit blijkt anders te zijn...

Blik in het verleden...

Zoon ging gisteren en vandaag zijn kamer herinrichten. Zakken vol werden er naar beneden gehaald om weg te doen. Maar ook kwam hij af met zwart-wit foto's van ongeveer 10 jaar geleden. Door hem gemaakt met een heel oud fototoestel van mijn moeder en ontwikkeld samen met mijn ex-schoonbroer in zijn donkere kamer.
Foto's van de toen pas gekochte hond, van broer en zus in de tuin...
Het leek allemaal zo ver weg en onwerkelijk... een soort typegezin... en het voelde niet als mijn gezin... net alsof ik een andere wereld inkeek...
Of hoe foto's kunnen bedriegen... want wat je denkt te zien, was er niet dus...

Zelfinzicht of zelfbedrog?

Ik weet niet wat schrijven en wat niet schrijven...
Ik tik en wis het dan weer...

Ik mis niks. Als ik dat vaak genoeg zeg tegen mezelf, dan IS het ook zo, niet? Ik mis niks. En als ik wel iets denk te missen, dan is dat ingegeven door aangeprate noden en behoeftes... toch? Ik mis niks.
En zelfs wanneer ik wel iets zou missen, dan is dat te behappen... een tijdelijk verlangen dat ook weer overgaat... Ik mis niks.
En als ik zou toegeven aan dat verlangen, dan zou het me later opbreken, want het past niet bij me... Ik mis niks.

Voilà... ik mis niks...

zucht...

Joehoe...

25 maart vandaag... mijn vorige post was van nieuwjaar... een kwartaal van 2006 bijna reeds voorbij, wat gaat de tijd snel... Toen was het kerstvakantie, nu nog een week en het is paasvakantie...

Ware het niet dat iemand net nog een comment plaatste, ik zou deze plek bijna vergeten zijn...

3 maanden lang niets om over te schrijven?
Alles is misschien al wel eens gezegd...
Geen drijfveer, geen nood meer om me te uiten...
Misschien later weer meer...

zee

De kerstweek aan zee doorgebracht.
Voor het eerst in de winter aan zee... het heeft wel wat...
'k Vraag me af of ik ooit genoeg kan krijgen van strandwandelingen...
Niets brengt me meer tot rust als lopen langs het strand, zo dicht mogelijk tegen de waterlijn, bij voorkeur als er weinig andere mensen zijn... en liefst op een breed strand zoals aan de westkust...
De uitgestrektheid, de wind, het geluid van de zee... doe er nog een zonnetje bij en 't is perfect... Niets brengt me diezelfde rust...
Mijn batterijen zijn dan ook weer opgeladen!

De laatste dag een toemaatje: sneeuw!!!
Een besneeuwd strand... wow...
's Morgens stond ik al aan het strand.
De winterzon scheen tussen 2 hoge gebouwen door... weerspiegelend in de zee... een smalle lichtstrook op het strand... Daaromheen de sneeuw... En dan de lucht die zo anders dan anders van kleur was... donkerder... Schitterende contrasten...

En ik stond in de lichtstrook...
2 kanten om op te gaan: het licht achter me latend, de donkerte tegemoet... of... me omdraaien en de stralende zon tussen die 2 gebouwen tegemoet...

2006... eindelijk het jaar van het licht en de warmte?