Aangeraakt worden... het wordt soms een basisbehoefte genoemd...
Zover zou ik niet durven gaan, ik leef immers al 5 jaar zonder aanraking... 5 jaar zonder eten of drank zou ik niet overleefd hebben, dus een basisbehoefte? neeeeeeee...
Toch kan ik er niet omheen... en al zou ik het zelfs anders willen... de 'behoefte' valt niet te ontkennen...
Ken je dat soort mensen die erg lichamelijk ingesteld zijn en die een ander tijdens een gesprek steeds moeten aanraken? Het gaat dan gewoon om een tikje op de schouder ofzo... niks bijzonders... maar de aanraking is er wel...
Vroeger kon ik er me verschrikkelijk in ergeren... Ik heb namelijk een paar collega's die zo zijn ingesteld... En zelf ben ik normaal gesproken erg gesteld op mijn non-entrance zone... de fysieke afstand dus die ik graag bewaar in contact met anderen... (heb bijvoorbeeld ook een hekel aan het gezoen bij een ontmoeting enzo...)
Maar de nood aan aanraking laat zich niet zomaar wegdrukken...
En dus, toen afgelopen week zo'n fysiek ingestelde collega zijn hand op mijn schouder legde, was er weinig spoor van ergernis, maar integendeel een lichaam dat reageert zoals het wellicht ook zou reageren op een slok water na dagenlang door een woestijn gedoold te hebben...
Een spons die hooguit voor 2 seconden opzuigt wat er op te zuigen valt...
Het besef hiervan valt me wat moeilijk, liever was ik stoer en zou ik met overtuiging willen kunnen zeggen: ik heb het niet nodig.
De realiteit blijkt anders te zijn...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Och...er zijn aanrakingen die me onbehaaglijk maken en anderen die zo ontzettend lief zijn dat ik ervan smelt....
Ik ben zelf ook zo een aanraker,maar ik heb gelukkig nooit gehoord of gemerkt dat iemand daar onbehaaglijk van werd...
Laat het je lekker aanleunen en geniet ervan ..huidhonger maakt zeer eenzaams!
Gelukkig is de realiteit anders, of je moet een robot zijn.
Raar, ik ben de afgelopen 4 jaar mensen juist meer gaan aanraken, al is het maar een fractie van een seconde. Juist omdat ik het aangeraakt worden zelf ervaarde als een stukje genegenheid en ik dat gevoel ook naar sommige andere mensen over wilde brengen. Ik weet ondertussen hoe belangrijk dat kan zijn. Probeer het zelf ook eens, ook al gaat het in het begin vast wat onhandig!
C.
Heel herkenbaar Bieke, mooi omschreven. Verder ben ik het met C. eens, raak ook eens een ander aan!
Ik vond aanrakingen vroeger maar niets....
Maar ik ben niet meer wie ik was en mensen veranderen nu eenmaal.
Ik erken nu de waarde van een goeie knuffel, waarmee ik meer zeg dan duizend woorden...
... waarmee ik zeg : ik geef om jou, ik leef met je mee.
Een reactie posten