"Nee!"

Dat riep ik spontaan uit toen ik vandaag in de auto stapte op weg van mijn werk naar huis, de radio aanzette, en toen meteen hoorde dat Yasmine overleden was...
Je legt in zo'n geval direct de link naar een zelfgekozen dood... immers, te jong, laatst nog op tv aan het presenteren, niks gehoord van ziekte... en helemaal als er gezegd wordt dat ze het de laatste tijd emotioneel heel moeilijk had door de breuk met haar levenspartner... Later op de avond werd dat ook bevestigd...

En dan vraag ik mezelf af: waarom raakt me dit zo?
Ja, ik hield van haar stem, van haar stijl... so what? Zo zijn er nog wel, zonder dat zo'n gebeuren me echt zou kunnen raken, denk ik.
En oh ja, ze gaf altijd de indruk een sterke vrouw te zijn, vond ik... iemand dus die er niet zomaar aan onderdoor gaat... en verder, ik weet het niet, iets dat me aansprak zonder dat ik dat precies kan duiden.

Is het de herkenning met mijn eigen ervaring en het terugkeren naar de pijn van toen? Wéten hoe ingrijpend en hoe destructief een verlies kan zijn?

En dan hoor je in Terzake Martine Prenen over Yasmine... De kracht die ze uitstraalde wordt vernoemd... en het kwetsbare dat daarachter schuilging (belletje rinkelt)... En dan hoor je zeggen: wat ze deed,deed ze heel intens, ging ze helemaal voor, in haar muziek, in haar presentatiewerk... ze was heel intens en ging heel diep in vriendschappen en de liefde... (nog meer belletjes).
Verder nog, hoe haar relatiebreuk al de rest in haar leven betekenisloos leek te maken (nog belletjes).

Dat zal het dan wel zijn zeker? Een combinatie van al het bovenstaande en de herkenning daarvan in mijn eigen persoontje?

Maar ik denk ook verder... en vind het zo verschrikkelijk erg dat iemand die blijkbaar wel voldoende omringd was door familie en vrienden, toch niet die aansluiting, die reddingsboei, vindt of kan grijpen die je uit die diepste impasse, uit die donkerste donkerte kan halen...

Is het niet ontstellend dat relaties je zo totaal kunnen ondermijnen? Relaties zijn gewoon gevaarlijk, dat moet wel de conclusie zijn. Of nog, de liefde is gevaarlijk, dodelijk zelfs.

Lef

Lef, of noem het zelfverzekerdheid, of nog, jezelf goed genoeg vinden... Het zal wel mijn eeuwige manco blijven zeker?

Gisteren zag ik een oproep van een uitgeverij voor auteurs op het vlak van mijn beroepsbezigheden. Dus niet het creatief schrijven dat ik onlangs een keer gedaan heb, maar professioneel schrijven over mijn eigen vakgebied. En dan is mijn eerste reflex: "dat is iets voor mij", om vervolgens daar direct van terug te komen: "ik ben daar niet goed genoeg voor".

Langer geleden wilde ik mij engageren om mee het beheer van een internetforum op te nemen omdat ik geloof in de waarde van dat specifieke forum. Een jaar of twee jaar lang heb ik nooit mijn kandidatuur durven stellen, want "ik ben daar niet goed genoeg voor". Intussen doe ik dat nu toch en of ik goed genoeg ben, dat weet ik niet, maar aangezien er blijkbaar maar weinige vrijwilligers hiervoor zijn, zal ik op zijn minst wel bruikbaar zijn.

Waar komt dat nu vandaan? Ooit noemde iemand - meerdere op den duur eigenlijk - mij een perfectionist, toen tot mijn grote verbazing eigenlijk. Maar misschien zit daar wel wat in en is dat ook de oorzaak van mijn terughoudendheid om me te profileren. Als ik iets doe, moet het ook goed zijn, en vaak liggen mijn normen over wat goed is misschien wel tamelijk hoog. Haal ik mijn eigen normen niet en ben ik dus niet goed genoeg.

Die cursus creatief schrijven was anders wel een les in bescheidenheid en de bevestiging van 'niet goed genoeg zijn'. In mijn eigen ogen? De interpretatie die ik eraan geef? Dat kan... maar toch...

Ik blog ook professioneel. Dat gaat in de lijn als waar die uitgeverij naar op zoek is. Toevallig wordt er naar een recente post vanuit verschillende plaatsen gelinkt en heb ik daar mooie commentaar op gekregen. Maar toch... Als ik kijk naar collega bloggers, vooral dan in Nederland, dan kan ik daar in de verste verte niet aan tippen.

Dus mij kandidaat stellen bij die uitgeverij?
Bwah... nee... Daar zou dan toch een deel van mijn vrije tijd naartoe gaan, laat ik me in mijn vrije tijd maar bezig houden met iets anders dan met mijn vakgebied...

Lef dus... of het gebrek daaraan.

De sound van goeie muziek

De blonde van U2 aan het woord: eerst maken we een sound, de gitaar gaat de ene of de andere kant op, de sound levert een gevoel, een sfeer op, en daarna schrijft Bono er de lyrics voor... Dit was althans de strekking van wat hij zei (in een tv-uitzending over the making of the Joshua tree).

Dit komt nu eens precies overeen met hoe ik goeie muziek ervaar!
Ik hoor allereerst de sound, die geeft een bepaald gevoel - ik heb het nu wel uitsluitend over muziek die iets met me doet, die ergens iets raakt - pas daarna ga ik luisteren naar de tekst. Bij muziek die op deze manier mijn aandacht getrokken heeft, zullen de woorden altijd kloppen met het gevoel dat de muziek in eerste instantie al opriep.

Ik heb dit gehad bij nummers van U2, maar ook met bv. Lost van Anouk en The Immortal van Evanescence, en nog wat andere nummers.

Goeie muziek, een sound die raakt dus en daarmee de perfecte expressie is van een gevoel. De tekst komt maar achteraf.