Lef, of noem het zelfverzekerdheid, of nog, jezelf goed genoeg vinden... Het zal wel mijn eeuwige manco blijven zeker?
Gisteren zag ik een oproep van een uitgeverij voor auteurs op het vlak van mijn beroepsbezigheden. Dus niet het creatief schrijven dat ik onlangs een keer gedaan heb, maar professioneel schrijven over mijn eigen vakgebied. En dan is mijn eerste reflex: "dat is iets voor mij", om vervolgens daar direct van terug te komen: "ik ben daar niet goed genoeg voor".
Langer geleden wilde ik mij engageren om mee het beheer van een internetforum op te nemen omdat ik geloof in de waarde van dat specifieke forum. Een jaar of twee jaar lang heb ik nooit mijn kandidatuur durven stellen, want "ik ben daar niet goed genoeg voor". Intussen doe ik dat nu toch en of ik goed genoeg ben, dat weet ik niet, maar aangezien er blijkbaar maar weinige vrijwilligers hiervoor zijn, zal ik op zijn minst wel bruikbaar zijn.
Waar komt dat nu vandaan? Ooit noemde iemand - meerdere op den duur eigenlijk - mij een perfectionist, toen tot mijn grote verbazing eigenlijk. Maar misschien zit daar wel wat in en is dat ook de oorzaak van mijn terughoudendheid om me te profileren. Als ik iets doe, moet het ook goed zijn, en vaak liggen mijn normen over wat goed is misschien wel tamelijk hoog. Haal ik mijn eigen normen niet en ben ik dus niet goed genoeg.
Die cursus creatief schrijven was anders wel een les in bescheidenheid en de bevestiging van 'niet goed genoeg zijn'. In mijn eigen ogen? De interpretatie die ik eraan geef? Dat kan... maar toch...
Ik blog ook professioneel. Dat gaat in de lijn als waar die uitgeverij naar op zoek is. Toevallig wordt er naar een recente post vanuit verschillende plaatsen gelinkt en heb ik daar mooie commentaar op gekregen. Maar toch... Als ik kijk naar collega bloggers, vooral dan in Nederland, dan kan ik daar in de verste verte niet aan tippen.
Dus mij kandidaat stellen bij die uitgeverij?
Bwah... nee... Daar zou dan toch een deel van mijn vrije tijd naartoe gaan, laat ik me in mijn vrije tijd maar bezig houden met iets anders dan met mijn vakgebied...
Lef dus... of het gebrek daaraan.
De dingen die me bezig houden...
Over mij
Labels
- emotie (1)
- herinnering (1)
- intuïtie (1)
- mijmering (1)
- muziek (1)
- pijn (3)
- poetisch (3)
- sensitiviteit (1)
- twijfels (1)
- verlangen (1)
- zelfvertrouwen (1)
5 opmerkingen:
Ik weet heel zeker dat je erg goed bezig bent bij het medebeheer van dat internetforum. ;-)
O Bieke toch, waarom altijd die twijfel...ik zou zeggen ga ervoor.....nee heb je, JA kun je krijgen!
Go girl, go!!
Dat perfectionist genoemd worden... Ik herken dat en ik was de eerste keren dat iemand dat zei ook heel verrast. En onlangs werd ik nog eens geshockeerd, niet omdat ik zo benoemd werd, maar wel omdat iemand erbij zei dat perfectionisme eigenlijk een hele slechte eigenschap is. Ik had daar nog nooit bij stilgestaan en en ik had eerder een aanvoelen van perfectionisme als positieve eigenschap.
Yyssolde
Anila... ja, 't is altijd hetzelfde liedje hé..
Yyssolde, ik denk dat ik dat nog altijd als eerder positieve eigenschap zie... denk dat je er een behoorlijke opdracht aan zult hebben om mij ervan te overtuigen dat het, niet een slechte maar zelfs een heel slechte eigenschap zou zijn.
Ik weet wel dat alles waar 'te' voor staat, niet goed is, maar een zeker perfectionisme an sich, zonder 'te' ervoor, daarvan denk ik zelfs dat het nodig is...
Er bestaan 34 competenties, daar is perfectionisme er geen van. Perfectionisme duidt erop dat je de lat voor jezelf (en anderen) zo hoog aan het plafond spijkert, dat je het nooit zal bereiken. Het draait dus altijd op een teleurstelling uit. Perfect bestaat namelijk niet, het kan altijd beter of anders. Het is natuurlijk wel heel veilig om je er achter te verschuilen dat het toch nooit goed genoeg is. Dan hoef je er ook niet aan te beginnen.
Beter voor je eigen gemoedsrust is weten dat je je uiterste best hebt gedaan en daar heel tevreden mee zijn. Tevredenheid levert geeft veel meer energie dan streven naar het onbereikbare.
Een reactie posten