Drukte

De drukte van het gewone werkregime is weer begonnen. Het maakt dat er me niet zoveel bezig houdt behalve werkgerelateerde dingen. Geen tijd om na te denken of te piekeren. Of ook: werk slorpt mijn aandacht, tijd en passie op. En van de andere kant, ik heb niet zoveel aandacht nodig... het beetje dat sommige mensen mij geven - en zelfs gewoon maar positieve contacten met collega's - is al voldoende om niet in dat eenzame verlaten gevoel te belanden.
Ik zou moeten studeren maar kom er niet aan toe. Moet ik toch eens werk van maken...

Er is misschien een nieuwe verre reis in het vooruitzicht. Naar een niet alledaagse bestemming. En niet via een klassieke reisorganisator. Zin om me erin te gooien, maar als het concreter wordt, zullen de bezwaren (=angsten) nog wel komen denk ik zo. Eerst maar eens afwachten. Maar moest dit doorgaan... dan bewijst dat toch maar dat het leven van toevalligheden aan elkaar hangt. Nooit echt werkelijk gedroomd van verre reizen... nooit mijn streven geweest... maar zie, door veeleer toeval is de reis naar Thailand er gekomen. En moest nu die nieuwe reis doorgaan, dan is dat ook puur toeval. Na Thailand had ik best wel zin om nog te reizen. Bestemmingen kon ik me ook gerust indenken, maar de reis die nu mogelijk in het verschiet ligt, hoort zeker niet bij mijn todo-lijstje. En toch klinkt het aanlokkelijk... én avontuurlijk.


Stelling: als een mens gepassioneerd is door wat dan ook, hebben donkere gevoelens geen kans

ach ja... 't zal wel tijdelijk zijn... tot wanneer ik de waarde van waar ik mee bezig ben niet meer zie en verlang naar dieper contact dan het redelijk oppervlakkige... en dat komt toch...

Hechting

Afscheid nemen, het is iets waar ik onnoemlijk veel moeite mee heb. Afscheid in de zin van loslaten van iemand waar ik aan gehecht ben. Ik vind het vreselijk, het doet zeer, I hate it.

Gelukkig hecht ik me niet gemakkelijk. Niet vaak zou ik beter zeggen. Maar in het me gaan hechten ligt wel meteen de toekomstige pijn verscholen. Want om een of andere stomme reden is de 'verbondenheid' altijd maar tijdelijk.

Zit ik dan nog midden in zo'n rotproces van loslaten, komen daar zomaar ineens niet 1 maar liefst wel 3 personen omzeggens tegelijkertijd mijn leven binnenwandelen. Op zich niks mis mee, maar... ik zie het gevaar al opdoemen... Het zijn 'potentiële hechtingsgevallen' om het zo maar te noemen. Ik zie een oranje knipperlicht... OPGEPAST, GEVAAR!

Aan mij om hechting te vermijden en toch volwaardig aanwezig te zijn.
Nou ja, ik loop eigenlijk op de zaken vooruit. Maar er is al dat knipperlicht...

Verlof en verlamd enzo

Ik had nog verlof genomen deze week. Alleen morgen moet ik werken (en dus zou ik nu eigenlijk beter gaan slapen).
Had nochtans de bedoeling om enkele dagen weg te gaan... Is er niet van gekomen. Om een of andere reden lijkt het maar niet te willen lukken om echt eens alleen weg te gaan. Gezien het weer heb ik wel gedacht: gelukkig ben ik niet weg :-)
Maar zo is dit verlof geweest zonder echt verlof te zijn... teveel, echt teveel, met mijn werk bezig geweest. Niet zo slim eigenlijk.

Ik zou beter eens een soort tjdsframe opstellen:
uur A - uur B: werkdingen
uur C - uur D: huisdingen
uur E - uur F: studie
uur G - uur H: fora e.d. (persoonlijk)
...

met een duidelijke inperking van aantal pc-uren en me daaraan dan ook strikt houden...

En verder wil ik weg... ik wil reizen, wil nog iets van de wereld zien.
Nu nog die verlamming kwijtraken zodat er ook werkelijk nog eens iets gebeurt.