Afscheid nemen, het is iets waar ik onnoemlijk veel moeite mee heb. Afscheid in de zin van loslaten van iemand waar ik aan gehecht ben. Ik vind het vreselijk, het doet zeer, I hate it.
Gelukkig hecht ik me niet gemakkelijk. Niet vaak zou ik beter zeggen. Maar in het me gaan hechten ligt wel meteen de toekomstige pijn verscholen. Want om een of andere stomme reden is de 'verbondenheid' altijd maar tijdelijk.
Zit ik dan nog midden in zo'n rotproces van loslaten, komen daar zomaar ineens niet 1 maar liefst wel 3 personen omzeggens tegelijkertijd mijn leven binnenwandelen. Op zich niks mis mee, maar... ik zie het gevaar al opdoemen... Het zijn 'potentiële hechtingsgevallen' om het zo maar te noemen. Ik zie een oranje knipperlicht... OPGEPAST, GEVAAR!
Aan mij om hechting te vermijden en toch volwaardig aanwezig te zijn.
Nou ja, ik loop eigenlijk op de zaken vooruit. Maar er is al dat knipperlicht...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
7 opmerkingen:
Afscheid nemen hoort toch bij het leven? Soms doet het erge pijn, soms wat minder. Maar dat is toch geen reden om je dan maar aan niemand of aan niets te hechten. Het lijkt wel op een soort cyclus. Mensen komen en mensen gaan. Kijk nu wat je schrijft. Er komen maar liefst 3 personen je leven binnenwandelen, terwijl er 1 (?)weer verdwijnt. Wat wil je nog meer? Zou het niet vreselijk druk worden in je leven, wanneer afscheid nemen niet bestaat?
Maar ehe, hoe staan de zaken er voor?
gr
Kees
Het is een cliché waar ik me behoorlijk kan aan ergeren Kees. Dat afscheid nemen bij het leven hoort. Waarom zou dat zo moeten zijn? Behalve het afscheid door de dood dan... dat is een afscheid dat bij het leven hoort.
Nou ja, soit. Als je je niet hecht maakt het allemaal niet uit.
Denk maar eens aan mensen in je omgeving waarmee je niet direct een hechte band hebt, maar met wie je wel veel contact hebt, collega's bijvoorbeeld. Als zo iemand van job verandert of sterft, dan is die al snel vergeten. Voor mensen die een plaats in je hart hebben, ligt dat anders.
Eigenlijk wil je garanties, Bieke, maar niemand kan je die geven.
En net omdat niemand je die kan geven wil je geen risico's nemen.
Een houding waar wel wat voor te zeggen is, maar waar ook veel nadelen aan verbonden zijn (maar dat weet je intussen ook wel)
Waarom dat zou moeten zijn? Omdat jij (of ik of wie dan ook) niet kan bepalen, wanneer een ander het tijd vindt om afscheid te nemen. Dat jij vindt/ervaart, dat wanneer je eenmaal aan iemand gehecht bent het altijd zult blijven, wil dat niet zeggen, dat dat ook voor iemand anders geldt. Er zijn vast wel redenen genoeg, om op een zeker moment te gaan "onthechten". Om daarom te veronderstellen, dat die mensen dan dus nooit gehecht geweest zijn, dat gaat mij te ver. Daar doe je mij tekort mee. Dan zou ik nooit gezien hebben, dat mijn ex niet gehecht was aan me.
gr
Kees
gr
Kees
Ik weet toch haast zeker, dat ik maar 1 maal 'gr Kees' getypt heb.
Dat gevoel van gehecht zijn kan een stuk van je eenzaamheid wegnemen. Jij concentreert je op het "half lege glas", wat als de persoon wegvalt. Daar ben je zo mee bezig dat je het "halfvolle glas" nauwelijks ziet. Maak jij vriendschap niet te zwaar? Een loden last kan/wil niemand dragen voor lang. Dan lopen mensen weg.
Een reactie posten