zaterdag, februari 02, 2008
Alles is ok. Punt.
In een van mijn vorige posts had ik het over zegeningen... Ik startte hem met 'ik ben gezond, mijn kinderen zijn gezond'... Is dit niet zowat de grootste zegening die er maar kan zijn? Een die we gewoon maar voor vanzelfsprekend aannemen en dus niet direct als zegening aanzien...Totdat die vanzelfsprekendheid er niet meer is... totdat zich een probleem op dat vlak aandient... dan pas besef je wat een grote zegening gezondheid is... en hoe kwetsbaar je bent als het om je kinderen gaat... Dan pas komen de gedachten aan 'wat als...' en grijpt paniek je bij de keel... om dat vervolgens onmiddellijk de kop in te drukken... want... of course... alles is ok... móet ok zijn... niks aan de hand... punt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Inderdaad Bieke,
helaas beseffen we pas hoe blij we MOETEN zijn als iedereen gezond en wel is, pas NADAT we een dierbare zien lijden.
Hoewel het een magere troost mag zijn, ... het maakt de mens wel sterker, dankbaarder en bewuster eens men zoiets dan meemaakte.
groetjes
lucky lutse (Lucky omdat ik ondanks heel veel verdriet nog weet dat er mensen zijn die het echt slecht hebben.)
Heeej Lutse, tof van jou hier een reactie te lezen.
Je zegeningen zien, is zeker bevorderlijk voor je gevoel, als het maar niet betekent dat je een meetlat naast verdriet gaat plaatsen, want dan zou je jezelf kunnen tekort doen door verdriet geen verdriet te laten zijn.
't Gaat weer eens over balans...
Hhhmm, zoals ik dikwijls zeg... er zijn anderen die het slechter hebben, komt dit meestal over als een dooddoener. Maar toch is dit realiteit.
Tevreden zijn met wat we hebben, maar ook tevreden zijn om wat we niet hebben.
Een reactie posten