Telkens wanneer ik geconfronteerd word met het overlijden van iemand van mijn eigen leeftijd, of iets ouder of jonger, krijg ik een soort benauwdheidsgevoel. Plots lijkt 'mijn tijd' dan ineens zo kort en vind ik het zo oerdom die tijd door te brengen met me niet in mijn sas voelen, en in verdriet. Telkens weer besluit ik dan dat ik moet gaan genieten en alleen maar dingen moet doen waar ik me goed bij voel.
In de praktijk verandert er echter nooit wat, ondanks dat voornemen. Nu zijn er ook gewoon een aantal dingen die moeten en die niet direct leuk zijn... Ook al heb ik geen zin in het gras afmaaien, het moet wel... Ook al heb ik niet altijd zin in eten klaarmaken, het moet wel... Ook al hou ik niet van poetsen, het moet wel... De was en strijk moet ook gebeuren... enz enz enz... Morgen moet ik weer gaan werken en ik heb geen zin, maar het moet wel...
En genieten, wat is dat eigenlijk?
Ik moet toch besluiten dat de aanwezigheid van anderen iets tot genieten maakt... en dat terwijl je me moeilijk een erg sociaal wezen kan noemen...
Uit eten? Alleen, is het weggegooid geld... samen met anderen wordt het iets gezelligs...
Naar een optreden? Als ik alleen ga, zegt het me weinig tot niks, komt eerder het gevoel boven: wat doe ik hier eigenlijk? Samen met anderen wordt het echter weer iets aangenaams...
Ik ga dus maar niet uittesten om alleen op vakantie te gaan, dat wordt gegarandeerd twee keer niks...
Alleen genieten, bestaat dat dan? En kan ik dat?
Van muziek kan ik alleen genieten... en van een boek... Van een wandeling misschien? Ja, maar het was veel aangenamer vroeger met de hond...
Ik wil zo'n raar soort mix van samen en alleen eigenlijk... Het is echter niet gemakkelijk om dat in de praktijk gedaan te krijgen...
En verder is er nog een soort van hoger niveau... doen in je leven wat het best bij je past, waar je je dus het meest goed bij voelt, waarin je het best tot je recht komt... Maar wat past het best bij mij? Waarom bijvoorbeeld een switch maken in loopbaan? Wie zegt dat iets anders beter zou passen dan wat ik nu doe? Ook de eventuele financiële consequenties zijn toch niet verwaarloosbaar...
Is uiteindelijk dat genieten niet gewoon een synoniem voor accepteren wat er is?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Het heeft te maken met goed in je vel zitten.
Als ik mij heel eenzaam voel dan bestrijd ik dat wel eens met een fles wijn dat is tijdelijk genieten.
Echt genieten is als ik mijn dochter op het strand zie spelen heel simpel met zand. Maar ook die momenten zijn tijdelijk. Ik ben zelf de tegenhanger van een levensgenieter dus als ik geniet is het tijdelijk en verval ik meestal weer in een depressie. Ook speelt het alleen zijn een rol. Alleen op vakantie heb ik nog nooit geprobeerd ook door omstandigheden kan dat niet, maar een vakantie met oa lijkt mij ook een crime.
Ja we zoeken toch allemaal dat maatje die vriend.
Dat maakt het je je goed kan voelen iemand die je steunt en je liefhebt.
Ik streef er niet naar om mij goed te voelen ik besef wel dat het leven snel voorbij is.
Misschien keert het tij ooit nog ik weet het niet.
Je kan het ook anders bekijken: je mag het gras afmaaien, je bent fysiek nog in staat om dat te doen, iets waarvoor je dankbaar mag zijn. Je mag eten koken, wat betekent dat er voldoende voedsel en keuze is. Je mag je huis schoonmaken, omdat je een dak boven je hoofd hebt. Ik denk dat veel mensen veel te veel zaken als vanzelfsprekend aannemen, ergens uit het oog verliezen dat gezondheid, voldoende voedsel, een dak boven je hoofd, een werk waar je heen mag gaan, eigenlijk allemaal een soort rijkdom vertegenwoordigen.
Dat benauwdheidsgevoel ken ik ook wel, zeker op momenten dat ik me realiseer dat ik binnen vier jaar ouder zal zijn dan m'n vader ooit geworden is. Ieder leven is eindig, het ene al vroeger dan het andere.
Maar alleen uit eten, of alleen naar een optreden gaan... doe ik ook hoogst zelden. Eigenlijk wil ik liever die zaken delen met iemand, ongeacht of het nu een man of vrouw is.
Van een boek of muziek kan ik wel in m'n eentje genieten, heel vaak ook van wat ik zie in de natuur.
Misschien is genieten wel accepteren dat op dit moment het niet beter kan worden, niet steeds meer willen. Stoppen met zaken uitstellen zoals bv. later wil ik reizen, als de kinderen groot zijn. Ik zat er verschrikkelijk mee in voor ik vertrok. Maar uiteindelijk viel dat goed mee - een evenwicht tussen momenten van alleen zijn (dat heb ik af en toe nodig) en dan weer in gezelschap van anderen.
Ik weet het ook allemaal niet hoor... soms gevoel dat ik de hele tijd maar wat aanmodder... plannen maken op lange termijn lukt me niet. Zou ik wel willen, wat meer structuur in mijn leven, niet zo chaotisch zoals zo vaak.
Misschien is genieten wel accepteren dat je blij kunt zijn met datgene wat je hebt en er IS.....
Wat durf jij je kwetsbaar uit te laten op je weblog. Respect. Ik vind het soms al eng om te lezen.
Anyway, ik leerde in een van mijn back-home trainingen het volgende foefje:
Spreek je zin hardop uit en verander het werkwoord.
(Let daarbij op je gezicht en nekspieren).
-Ik moet het gras afmaaien.
-Ik kan het gras afmaaien.
-Ik mag het gras afmaaien.
Veel plezier !!!
Een reactie posten