Iets loslaten... wat heb ik er toch altijd moeite mee...
Het begint eigenlijk al bij doodgewone spullen... moeilijk iets kunnen wegdoen...
Het wordt pas echt erg als het om niet-materiële dingen gaat. Mensen dus...individueel of bepaalde groepjes...
Waarom is het eigenlijk zo moeilijk om een deur dicht te trekken wanneer je toch overduidelijk voelt dat men je buitenkijkt? Waarom blijven hangen waar je niet langer gewenst bent, er niet langer bijhoort?
Omwille van het gezamenlijke verleden? Ja, dat moet het wel zijn... En als iets waarde voor mij had, blijft dat toch ook zo en kan ik moeilijk loslaten, ook al is die waarde dan in het nu verdwenen. Maar het heeft iets masochistisch... door te blijven hangen, krijg je steeds opnieuw de confrontatie met het ongewenst zijn... Dom dus...
Ach ja, ergens is er ontegensprekelijk ook dat telkens weer ertegenaan lopen dat de waarde van 'leuk' gevonden worden zeer relatief is, want het blijft nooit duren. Het zal wel aan mij liggen, maar snappen doe ik het niet aangezien ik toch niet verander tussen tijdstip A en tijdstip B... ik blijf altijd mijn eigenste zelf...
Ik kan me er dan soms ook over verwonderen dat er een aantal mensen zijn die deze blog blijven volgen... jarenlang al, zelfs na lange periodes van inactiviteit van mijn kant. Wat maakt dan dat zij iedere keer weer de moeite nemen om hier te lezen? En hoelang gaan ze het nog uithouden, vraag ik me dan af vanuit mijn 'telkens weer ertegenaan lopen'...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
15 opmerkingen:
We zijn elkaar allemaal tegengekomen op OuderAlleen. Inmiddels al heel wat jaartjes geleden. Via OuderAlleen kwam ik bij S&K terecht. Zoals je ongetwijfeld weet heeft mijn aanwezigheid met mijn meningen al heel wat stof doen opwaaien. Met de nodige bannen. OP S&K heb ik het 4 keer opnieuw geprobeerd omdat ik het ook net als jij niet los kon laten. De behoefte aan een forum was voor mij groot. De laatste keer heb ik definitief de deur dicht gedaan. Tenminste.....niet definitief op mijn weblog is het laatste restantje wat nog over is gebleven. Ook dat weblog heb ik vaak verwijderd. Nu ik nergens meer ben heb ik dat weblog toch maar weer. De behoefte om te schrijven over mijn leven is te groot. De laatste keer heb ik er veel verdriet over gehad toen het echt afgelopen was. Ik heb er om gehuild. Ik was gekrenkt. Het is inderdaad het gevoel niet gewenst te worden door een aantal hoe je bent. Je wordt niet in je waarde gelaten omdat je afwijkt van de rest. Zo heb ik het ervaren. Ja ik had er graag bij willen horen maar ik hoorde er niet bij. Dat moet ik accepteren.
fleurvh
Die weblog moet je blijven doen Fleur... mooie bezinningsplaats...
Een bedenking die onmiddellijk bij mij op kwam is dat er een onderscheid is tussen effectief ongewenst zijn en enkel (en misschien onterecht) dat gevoel te hebben. In dat laatste geval kan dat volgens mij samen hangen met je eigenste uniek zijn, wat eventueel ook impliceert dat je er een afwijkende mening op na houdt van wat de norm is binnen een bepaalde gemeenschap.
Verder is het effectief dicht trekken van een deur naar mensen toe een emotionele stap die niet altijd gemakkelijk te zetten is, denk ik. En al zeker niet als conclusie van een in de tijd uitgesponnen bewustwordingsproces. In mijn ervaring is zoiets veel gemakkelijker te doen na een crisis (maar dan is dat meer de deur dicht gooien dan die dicht trekken).
Zelf het initiatief nemen om de deur dicht te trekken heeft iets van opgeven voor mij, en daarom heb ik het er ook altijd moeilijk mee gehad. Een alternatief dat ik (steeds achteraf) in mijn eigen leven daarvoor terug vind, is het langzaam uitdoven van iets - het verminderen van frequentie en intensiteit tot iets vanzelf wegvalt, of tot de ander(en) de deur dicht trekken wegens te weinig participatie van mijn kant. Soms vind ik mezelf laf omdat ik zelf niet het initiatief neem om deuren dicht te trekken, maar anderzijds vind ik het ook normaal dat ik problemen heb om emotioneel afscheid te nemen van iets waaraan ik actief heb bijgedragen.
Werner, ik ben haast zeker dat wanneer ik het 'ter plekke' zou aankaarten, die reactie zou komen dat het mijn gevoel is en op niets gebaseerd is.
Het is zeker mijn gevoel, maar dan wel een terecht gevoel. Mijn antennes werken goed op dat vlak.
De rest van je betoog... we begrijpen elkaar denk ik.
Het uitdoven is herkenbaar... maar dat gaat langzaamaan en veeleer onbewust, het is geen eigen bewuste beslissing. Bovendien is dat iets wat langs 2 kanten plaatsvindt. Een deur dichttrekken daarentegen is een eenzijdige keuze/beslissing, soms ingegeven door een bepaald verloop van gebeurtenissen.
Inderdaad, indien je het zou aankaarten dan zal je die reactie krijgen. Helaas zal dat in de helft van de gevallen ook een hypocriete reactie zijn (van mensen die je effectief weg willen), want het is niet aan iedereen gegeven om de confrontatie met een afwijkende mening aan te kunnen, en al zeker niet als die op een intelligente en eloquente manier wordt aangebracht zoals jij dat kan. Persoonlijk vind ik het echter verrijkend van iemand te lezen die mij dwingt van na te denken over mijn eigen standpunten
wow...
je doet me teveel eer...
ik denk niet dat het iets met intelligentie of eloquentie te maken heeft (alsof ik dat zou hebben...), maar met... ja, wat eigenlijk?... sympathie... it doesn't fit any longer... en toch heb ik er last van :-(
Bij mij heeft het te maken met dat ik niet sociaal vaardig genoeg ben. Dat is toch wel een vereiste om in een groep goed te functioneren. IK ben te individualistisch door mijn eigen merkwaardige eigenschappen zo geworden.
fleurvh
Hmm, moeilijk dit gegeven ...
Ik zie het gebeuren , maar ik weet er geen raad mee , ik registreer dat de wegen steeds verder uit elkaar lopen en een andere kant uit ontwikkelen.
Ik snap de aarzeling om de deur dicht te slaan ook ..
Ook ik kom op het www steeds minder op plekken die ooit als "thuis " voelden , de reden waarom is me lang niet altijd duidelijk , het is het gevoel van een langzaam dovende vlam.
Ach het zij zo ..
Je kunt niet alles in de hand hebben denk ik dan maar.
Dat is een goede analyze de wegen lopen steeds verder uitelkaar...
fleurvh
'Wat maakt dan dat zij iedere keer weer de moeite nemen om hier te lezen?'...... Belangstelling in de mens Bieke misschien?
Ik vind je bericht wel zwaar aangezet: "niet langer gewenst". Als dat werkelijk zo is, is het dan niet beter er mee te kappen en je te concentreren op datgene wat wel is? Is het geen verloren energie?
Overigens, als ik naar mezelf kijk, hebben we het niet allemaal druk, waardoor sommige contacten kunnen verwateren? En ook wat Anila schrijft is juist; wegen lopen uit elkaar, maar of dit redenen zijn om de deur definitief dicht te trekken?.......... Dan moet er toch meer zijn.
Kees
Hey Kees, blij dat je er weer bent... en thanks voor je volgehouden belangstelling ;-)
Als je het gevoel hebt niet gewenst te zijn, is het logisch om ermee te kappen, ja. Rationeel is het de enige juiste conclusie, maar ik vind het moeilijk :-(.
Een moeilijk dilemma. Mannen gaan er waarschijnlijk iets anders mee om met zulke keuzes
fleurvh
Ik wil niet in het geijkte man vrouw patroon vallen Case dat was dom, ik had er nog even over nagedacht.
IK weet ook niet wat het is. Ik krijg soms de kolder in mijn kop dan denk ik zal ik mij weer aanmelden....wetende beter. Het is wel een gemis. Maar ja tis niet anders. Cest la vie
Ik zou als ik jou was blijven. Ik had nooit het idee dat jij weggeken werd daar.
fleurvh
fleurvh
Hahaha, je bent me voor Fleur. Maar je was al voorzichtig met je 'waarschijnlijk'.
Kees
Aha, vandaar.
Wat je ooit hebt gedeeld, verdwijnt niet zomaar. Dat zegt het woord al. Délen. Het maakt deel uit van je zijn. De wegen kunnen zich splitsen, maar wat je gedeeld hebt, blijft bij je. Wederzijds. Ik geloof niet zo in afkappen en doorgaan. Maar misschien gelden er andere wetten voor mensen die het groepsgebeuren als een overlevingsstrategie zien.
Een reactie posten