"ik heb niet de behoefte om geliefd te zijn" schreef Anila in een reactie op vorige blog. Daarover wil ik even doorgaan...
Goh goh goh... 'de behoefte om geliefd te zijn', is dit niet eigenlijk een basisbehoefte? Onmiddellijk komende na de fysiologische behoeften van drank, eten, kleding?
Wat stelt een mens eigenlijk voor wanneer hij niet geliefd wordt?
Ja... ik denk dat dit de kern is van zovele van mijn schrijfsels...Mijn geworstel met het thema 'emotionele afhankelijkheid' dat al bijna jaren duurt... het gaat inderdaad over 'geliefd' willen zijn en nog veel meer: geliefd willen blijven.
Is het besluit dan nu: laat varen die behoefte, en al wat je te zwaar valt verdwijnt daardoor?
Kan een mens gedijen zonder zich geliefd te weten?
Mij lijkt van niet...
"Geld maakt niet gelukkig" zeggen diegenen die er geen gebrek aan hebben...
"Gezondheid' is geen zorg voor wie gezond is...
"Een partner maakt niet gelukkig" zeggen diegenen die een partner hebben...
"Ik heb niet de behoefte aan geliefd te zijn" zeggen diegenen die geliefd zijn...
...
't Is eigenlijk gewoon zo'n evidentie hé... natuurlijk heeft men geen behoefte aan datgene waarvan men ruimschoots voorzien is... Behoeften en gemis gaan over datgene wat men ontbreekt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
20 opmerkingen:
Jeetje een heel blog over mijn uitspraak , maar het is echt zoals ik het voel.
Misschien had het moeten zijn , ik doe geen moeite om geliefd te zijn en heb je gelijk dat het komt omdat ik me geliefd weet.
Maar hoe komt dat ?
Ben ik dan zoveel anders?
Nee dat denk ik niet , ik vermoed dat het komt omdat ik me er niet druk om maak en er echt geen moeite voor doe.
Ik blijf geloof ik terug komen op het punt dat alles waar je hard achteraan gaat door je handen glipt.
Is het antwoord dan , hoe lackonieker je in het leven staat , meer dingen vanzelf naar je toekomen??
Heeej An ;-)
't Was meer zo dat die uitspraak mijne frank deed vallen (lol).
Maar moeite doen om geliefd te zijn, dat is het nu ook weer niet.
Hard achteraan gaan, ook niet.
Perceptie speelt ergens wel een rol... misschien blog ik daar nog eens een keer over...
Ik moet zeer veel moeite doen om geliefd te zijn. Alleen bij mijn dochter en hond niet dat gaat vanzelf. Verder moet ik mijzelf overal bewijzen. Ik ben vrijwel nergens geliefd geloof ik. Dat is wel eens hard maar ik zal het er zelf wel naar gemaakt hebben.
fleurhv
'Geliefd zijn' houdt toch niet op bij een partner/relatie? Voel je je ook niet geliefd bij je familie/kinderen, werk (een enkeling daargelaten), buren/vrienden? En als je je geliefd voelt, dan is het toch niet zo moeilijk om dat te blijven? Door te zijn wie je bent (waardoor je geliefd geworden bent), blijf je toch geliefd!?
Ik heb ook de natuurlijke behoefte om geliefd te zijn, maar door te zijn wie ik ben (met al mijn onvolkomenheden), geloof ik, dat ik geliefd wordt. Niet door iedereen, maar daar ga ik geen energie in steken. Het zijn ook vaak de mensen, die bij mij ook niet zo geliefd zijn.
Je was bij mij een geliefd persoon op oa en daar is weinig aan veranderd. Heb je daar veel moeite voor moeten doen??
En je geworstel met het thema 'emotionele afhankelijkheid'; wil je dat zijn? nee toch?
C.
Ik vrees dat je het niet helemaal begrepen hebt C. Geef niet ben je een man voor.
hartelijke groeten fleurvh
Geliefd willen zijn en geliefd willen blijven is niet iets waar alleen vrouwen naar streven Fleur, dus dat ik het niet begrijp kan niet liggen aan het feit, dat ik een man ben. Hooguit snap ik Bieke niet, omdat ik niet intelligent genoeg ben. Overigens, nu ik Anila's reactie nog een keer lees, ligt wat zij schrijft, in essentie niet ver bij wat ik schrijf vandaan. Maar dat jij dat niet leest, kan ik jou weer niet kwalijk nemen.
groetjes C.
Helaba, geen ruzie maken op mijn blog hé ;-)
Case, je schrijft: "En als je je geliefd voelt, dan is het toch niet zo moeilijk om dat te blijven?"
We zijn gescheiden... kan het nog duidelijker zijn dat eens geliefd niet wil zeggen dat je dat ook blijft? Hetzelfde voor voorbijgaande vriendschappen.
Ik heb moeite met dingen die voorbijgaan. Wat waardevol is hoort niet voorbij te gaan.
Ik hecht me aan wat voor mij waardevol is. Die hechting leidt tot pijn wanneer het voorbij gaat.
Dus... hechting maakt je emotioneel afhankelijk.
Hecht jij je dan niet aan mensen Case? En Anila?
Haha, ik was al 'bang', dat je zo zou reageren, maar ik stoor me altijd vreselijk aan dat gez..k, van mensen, die zeggen dat je het niet snapt, omdat je een man of vrouw bent. Daar gaan mijn weinige haren van omhoog staan Ik vind dat zo'n dooddoener altijd.
Ik hou twee dingen uit elkaar. En dat is geliefd zijn en houden van. Ik weet zeker, dat ik bij mijn ex, toen ze bij me weg ging, toch nog geliefd was; alleen ze hield niet meer van me. Ze hield van iemand anders. Ik weet zeker, dat ik bv geliefd ben bij veel collega's, maar ik weet ook zeker, dat ze niet van me houden. En van mijn kinderen bv weet ik, dat ze van me houden en dat ik geliefd bij ze ben.
Wat waardevol is kan ook voorbij gaan, maar dat is geen reden, om alles wat waardevol is te gaan vermijden. Dat is jezelf tekort doen op dat moment.
Hecht ik me aan mensen? ja, gelukkig wel!
Doet het me pijn wanneer zoiets waardevols over gaat? ja, natuurlijk!
Maakt het me emotioneel afhankelijk? nee, ik vind dat dit bij het leven hoort.
C.
''nee, ik vind dat dit bij het leven hoort.''
Over dooddoeners gesproken.
fleurige fleur
Hmmm... een blog en reacties om even bij stil te staan.
Je verwoordt op prachtige wijze wat me bezig houdt en waar ik ook mee worstel. En ik ben het met je eens dat het een behoefte is die je niet zomaar los kan laten, omdat het iets is dat inherent is aan je persoonlijkheid.
Maar vooral één van de reacties trof mij: het (voor mij al te herkenbare) streven naar duurzaamheid in menselijke relaties (in welke vorm dan ook), en de pijn die volgt als blijkt dat zo'n streven voor een ander helemaal zo belangrijk niet is, omdat je met het gevoel blijft zitten van maar een "wegwerpproduct" te zijn.
Ik denk dat het gaat om het streven naar waarde in je leven, waarde die je put uit de erkenning daarvan door anderen. Het heeft voor een deel misschien te maken met onzekerheid, maar ik denk dat het complexer is dan dat. Want ook zelfzekere mensen hebben volgens mij die behoefte aan erkenning.
Mooi vind ik al deze reacties en ik ben het met C eens , zoals wel vaker ;-) geliefd ben je niet alleen door een geliefde te hebben..
Er is een wezenlijk verschil met houden van...dat is nog intenser en dieper.
Maar ik weiger om mijn gevoel van welbehagen te laten afhangen van acties van de mensen om me heen.
Hoewel ik dol op mensen ben , zijn ze niet alleabepalend in mijn leven.
Ik geniet ook van het doen waar ik zin in heb op de manier in de tijd die IK en IK alleen verkies.
Dat ANila en Case overeenkomen is dus omdat ze eenzelfde soort definitie hanteren van het begrip 'geliefd zijn', terwijl die van mij dus anders is :-)
Geliefd heeft voor mij wel met liefde te maken, met verbondenheid... De titel had dus kunnen zijn: 'de behoefte om van gehouden te worden' maar dat klinkt niet in het Nederlands... 'the need for being loved' zou wel klinken.
Werner, ik zou het zelfs geen streven noemen die duurzaamheid, voor mij is het zo'n evidentie. Maar ik krijg dat altijd onder mijn neus gewreven dat dat een utopie is, dat aan alles een einde komt, dat ik het onmogelijke wil, en dat het niet is omdat aan iets een einde komt dat het niet waardevol zou geweest zijn.
Als je vooraf al vertrekt met de idee van eindigheid, dan bouw je toch reserves in in het contact? Uit zelfbescherming?
(het gevoel als een 'wegwerpproduct' gebruikt te worden, is me overigens niet vreemd... :-( )
nieuw uiterlijk, mooi
fleurvh
Of je bouwt juist GEEN reserves in OMDAT het eindig is en erover piekeren dus geen zin heeft .
Je kan het ook zien als acceptatie van een voldongen feit.
En als je er zo naar kunt kijken gebruikt , niemand de ander....these things happen.....
Anderzijds kan je evengoed zeggen dat in zo'n ingesteldheid iedereen de ander gebruikt...
Als alles eindig is, blijft dan enkel hedonisme over?
Hangt ervan af wat je juist onder hedonisme verstaat. Ik lees op Wikipedia: "Een hedonist is tegenwoordig in het algemeen taalgebruik iemand die zonder zich om anderen te bekommeren vooral zintuiglijk geniet."
Genot nastreven vind ik op zich niks mis mee, maar dus niet ten koste van een ander. Nu denk ik niet dat ANila het zo bedoelt.
Het is denk ik wel vanzelfsprekend dat je maar een relatie (in algemene zin) aangaat omdat dat contact voor jou waarde heeft, omdat je je goed voelt in dit contact. Dat kan je een genotsaspect noemen, je geniet immers van het samenzijn. Maar de essentie is, lijkt mij, dat het wederzijds is. Je geniet beiden van het samenzijn en het gaat dan zeker niet alleen om ontvangen maar ook om geven.
Ik heb soms de indruk dat sommige mensen alleen maar geïnteresseerd zijn in wat er voor hen uit een contact te halen valt. Dat is dat consumptiegerichte waarover ik het eerder had. Op het ogenblik dat ze niet meer het gevoel hebben er iets uit te halen of wanneer ze menen 'elders' meer te kunnen halen, haken ze af. Een houding die uitsluitend gericht is op ik-ik-ik zonder échte verbondenheid met of bekommernis om de ander. Ik pas daarvoor. Ik zou het niet kunnen de ander alleen maar zien als een soort melkkoe voor mijn genot. Ach, ik weet wel dat het allemaal niet zo zwart-wit kan gesteld worden, maar toch... zonder dat consumptiegerichte in menselijke contacten denk ik dat het met die eindigheid wel zou meevallen.
Als het 'op' is bij de ander (en helaas is dat soms), maar men blijft toch doorgaan met zo'n relatie, is er dan niet sprake van een soort van liefdadigheid jegens jou? Moet je dat wel willen? Ook al doet het pijn, is het dan niet beter om te stoppen?
Dat je in een relatie (in algemene zin dus ook) samen geniet van elkaar lijkt mij logisch, anders is er allang een afgehaakt.
Gelukkig heb je niet altijd de indruk dat alle mensen alleen maar geïnteresseerd zijn in wat er voor hen uit een contact te halen valt. Dus er moet nog hoop zijn. ;)
C.
Inderdaad Bieke & Case , ik heb het over het accepteren dat de race gelopen is en dat het gevoel er niet meer is.
Als je dan blijft hangen in de relatie om welke reden dan ook dan doe je de ander en jezelf te kort .
Beiden zitten dan vast in een val , loslaten kan dan de enige kans zijn op nieuwe kans in de "liefde".
Waarom krampachtig vasthouden aan iets dat niet meer werkt??
Hmmm... ik hang nog steeds de stelling aan dat wanneer het écht is, dat het dan niet 'op' geraakt.
We zullen wel blijven botsen op dit vlak denk ik... en misschien ben ik hierin erg onrealistisch...
Kan alleen maar zeggen dat mensen niet zo gemakkelijk tot mijn hart kunnen doordringen, maar als dat gebeurt, dan kan het niet de bedoeling zijn dat ze er op een gegeven moment weer terug uit moeten.
Misschien zit daar het verschil? Als je gemakkelijk mensen kan toelaten, dat het dan ook eenvoudiger is om ze weer los te laten?
Jouw stelling volgende, zou dat betekenen, dat elke relatie (wat voor vorm dan ook) die eindigt, nooit echt is geweest. Dat al die relaties gebaseerd waren op leugens en alleen voor eigen gewin bedoeld waren?! Dat zou dus b.v. betekenen, dat mijn ex mij altijd (ruim 28 jaar in totaal) voor de gek gehouden heeft?! Geweldig knap van haar en geen fijne gedachte achteraf voor mij:(.
C.
Een reactie posten