De machthebbers - de meelopers - de onderdrukten - de dissidenten

Overal waar mensen samen zijn, vind je het terug. Mensen die de macht in handen hebben, daar een zekere status aan ontlenen, hun macht willen uitoefenen en vooral willen behouden en vandaaruit een typisch gedrag ontwikkelen. De 'gewone' mens wordt in de tang genomen, monddood gemaakt. Haantjesgedrag zet de lijnen uit wie de baas is. De enkele vermetele die durft opstaan, buigt al snel het hoofd, geïntimideerd - of erger - door al dan niet verbaal geweld.

En dan zijn er de meelopers... de kontlikkers, slechts uit op eigen gewin en de veiligheid van het eigen hachje. Zij draaien moeiteloos mee met de wind wanneer op enig moment een machtswissel plaatsgrijpt.
De groep onverschilligen kan je ook rekenen onder de meelopers. Voor hen maakt het allemaal niet uit zolang ze persoonlijk nergens last van hebben.

Tenslotte zijn er nog wat zeldzame, noem het dissidenten, die lak hebben aan het manifest machtsvertoon en die - als het de spuigaten uitloopt - opkomen voor de onderdrukte(n) vanuit een soort hogere moraal. Met zo'n dissident kan het er hevig aan toe gaan... die vormt immers een intrinsieke bedreiging voor 'het bestel'.

De dissidentstatus is een eenzame status... Hoewel aanvankelijk gesteund bij middel van vertrouwelijke boodschappen, zal hij menigmaal de arena verlaten met 'niets'. Behalve de commotie en de oprispingen verandert er niets en blijft hij alleen achter als een paria. Verguisd door de machthebbers, schichtig gemeden door de meelopers en vergeten door diegenen waarvoor hij op de barricaden ging staan. En in het slechtste geval... als hij zelf in welk opzicht dan ook, kwetsbaar was, dan heeft men die plek zeker gevonden.

En toch zal een dissident een dissident blijven.