Een reactie op mijn blogposting over overgevoeligheid is de aanleiding tot deze post... In die reactie werd gesteld dat een te grote gevoeligheid zou te wijten zijn aan een gebrek aan eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Het was een nadenkertje...
Wat er ook gebeurt, als je maar genoeg eigenwaarde en zelfvertrouwen hebt, kan je het aan en kan je verder werd er gezegd.
Dit wil ik eigenlijk niet contesteren... maar, aankunnen en doorgaan staat nog niet gelijk met 'luchtig' en 'gezwind', zonder pijn doorgaan...
Waarom zou een behoorlijke dosis eigenwaarde en zelfvertrouwen een bescherming vormen tegen de pijn van verlies van een geliefd iemand?
Staat eigenwaarde en zelfvertrouwen dan gelijk met zelfgenoegzaamheid? Men heeft genoeg aan zichzelf alleen, en anderen vormen slechts een decor die het geheel wat opfleuren, leuk voor zolang het duurt maar ten allen tijde vervangbaar door andere exemplaren?
En is het dan zo dat iemand die een ander diep in zijn hart draagt, een tekort aan die eigenwaarde en dat zelfvertrouwen moet hebben? Waarbij ik hier dus impliciet de gevolgtrekking maak dat iemand verliezen die diep in je hart zit gepaard gaat met pijn.
Ik dacht het niet...
Het is niet omdat je pijn lijdt dat je geen eigenwaarde of zelfvertrouwen zou hebben. Natuurlijk 'kan je het aan' en ga je verder. Wat kan je anders?
Nee, ik kan er me niet in vinden dat voldoende eigenwaarde en zelfvertrouwen je immuum zou maken voor de pijn van verlies.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
8 opmerkingen:
"Nee, ik kan er me niet in vinden dat voldoende eigenwaarde en zelfvertrouwen je immuum zou maken voor de pijn van verlies."
Volkomen mee eens. Integendeel, het versterkt alleen in positieve zin, zelfs al ben je overgevoelig. Als je zelf genoeg zelfvertrouwen hebt, dan gaat je ook beter om met pijn van verlies.
Het is onmogelijk om 'immuum' te zijn, welke eigenwaarde en zelfvertrouwen(hoog of laag) een mens ook mag hebben.
Uit verdriet leert men om verder te gaan, voor mij persoonlijk versterkt het alleen mijn zelfvertrouwen.
www.torromolinos.blogspot.com
ik dacht het wel...
fvh
Je trekt dingen uit zijn verband. Zelfvetrouwen en eigenwaarde maken dat je weer contacten aan durft te gaan en er weer open voor kan staan. Niet dat je imuun wordt voor pijn. Pijn hoort inderdaad gewoon bij het leven. Hoe je met pijn om gaat zegt iets over een mens. Blijf je vertrouwen houden in jezelf, je oordeelsvermogen, je vermogen weer gelukkig te worden, je aatrekkelijkheid voor anderen, vind je jezelf een leuk mens, ondanks afwijzing en kwetsuren door anderen opgelopen? Kan je er uit leren zonder je af te sluiten en te ontwijken, durf je met open vizier de wereld weer te betreden na het likken van de wonden? Of koester je je leed en besluit je je van de wereld af te keren omdat niemand te vertrouwen is? Of niemand jou leuk genoeg vindt? Of word je onverschillig? Of schrijf je het anderen toe dat ze ongevoelig zijn?
Heleen
Ik denk dat er nog een reactie verwacht wordt...
Maar ik kan het niet.
Beste Bieke, het is weer een tijdje dat ik komen lezen ben en ik merk dat je nog steeds worsteld met de pijn van het verraad. Ik denk niet dat het veel te maken heeft met eigenwaarde en zelfvertrouwen. Een nieuwe relatie die je zou kunnen opbouwen is gestoeld op vertrouwen in de andere en ik vermoed dat je dit nog niet teruggevonden hebt. Zoals je het hier neerschrijft is het alsof de tijd je wonden niet kan helen want ik denk dat het nu toch al ongeveer 7 jaar geleden is? Geen opbeurende tekst hierboven, indien ik je maar kon helpen op de één of andere manier om je terug op de weg te zetten? ik weet het niet. Blijf je toch volgen hier en hoop eens een nieuw geluk met jou te delen. Nog een fijne avond.
Hey Marcello... tof je weer eens te 'zien'.
Ik weet eigenlijk niet of ik over 'geluk' ook zou schrijven. 'k Vermoed dat daar niet zozeer de behoefte toe zal bestaan.
Maar misschien ben ik dat wel verplicht aan de mensen die jarenlang mijn gezeur hebben mogen lezen.
Ik deed nog een poging tot reactie op Heleen, maar het lukt me gewoonweg niet.
Heb het nu al zo dikwijls gelezen... het raakt is het enige wat ik kan zeggen.
Ik ben er ook van overtuigd dat voldoende eigenwaarde en zelfvertrouwen een persoon niet gaan beschermen tegen pijn. Wat ik wel ervaar is dat eigenwaarde en zelfvertrouwen een ernstige deuk kunnen krijgen door dat het vertrouwen ernstig werd beschaamd. Ondanks het verstandelijk besef dat het niets te maken heeft met de persoon die je bent, kan het nog steeds een pijnlijk gevecht blijven met het gevoel dat anders 'denkt'. Naar mijn ervaring zijn het beiden andere dingen (zelfvertrouwen versus pijn) die toch in elkaar verstrengeld raken omdat verstand en gevoel ook niet altijd op éénzelfde lijn staan.
Bieke, omgaan met de pijn is een zwaar en moeilijk proces en ik hoop voor jou dat je ooit de klik krijgt om op de één of andere mnier de pijn te plaatsen.
Maillot
Een reactie posten