Overvloeisel... van het leven hier met het leven hierna...

Goed om een surrealistisch stukje rond te brouwen...

Dat dacht ik enkele weken geleden toen ik zomaar mijn moeder tegenkwam op de bus. Niks bijzonder zal je denken, ware het niet dat ze een jaar geleden gestorven is.

De auto was voor herstelling in de garage... en dus moest ik met de bus naar het werk.
Een paar haltes verder stapt ze op... een oud vrouwtje... Zo eentje waarvan wij zeggen: ze is nog fier... D.w.z. mooie kledij, uiterlijk erg verzorgd... En ik denk... net als mijn moeder...

Het vrouwtje neemt helemaal voorin plaats. Vanaf mijn plaats kan ik ze heel goed observeren... in een minimum van tijd ben ik als het ware gebiologeerd... als een magneet worden mijn ogen steeds opnieuw naar haar toegetrokken... goh, het is mijn moeder... houding, uitdrukking op het gelaat.... goh, die manier van een wenkbrauw op te trekken... die trek om de mond... de manier waarop ze beweegt... Daar zit mijn moeder... Wat doet ze hier? Waarom is ze hier? Oh ze ziet er zo goed uit... eindelijk gelukkig... eindelijk daar waar ze wilde zijn... Komt ze me dat misschien vertellen hier op de bus? En dat ze nog steeds op me let?

"Dag moeder, wat zie je er goed uit!"
"Dag kind... ja, ik ben zo gelukkig nu..."

Verdere conversatie is niet nodig. Tussen de wereld hier en de wereld daar communiceren we op een ander niveau... onzichtbaar en onhoorbaar... van voelen tot voelen... van weten tot weten...

Aan het Rogierplein in Brussel stapt ze af... Op haar krukken mengt ze zich in de massa... enige seconden later is ze opgelost...

De bus rijdt verder. Nog 1 halte en ik moet eraf. Het vrouwtje blijft in mijn gedachten hangen...
Wat doet zo'n oud vrouwtje, slecht te been, in godsnaam helemaal alleen op het Rogierplein?
Ach moeder toch... ga je de Nieuwstraat doen? Vergeet geen crème de glace te gaan eten bij 'Au bouquet Romain'.... Ow nee, daar hoef ik je natuurlijk niet aan te herinneren... geen uitstapje naar 't stad zonder een crèmeke te gaan eten... een dame blanche met warme chocolade zoals ze het alleen daar serveren...

Heej pssst... Bieke... 'Au bouquet Romain' is al jaren weg uit de Nieuwstraat...


's Avonds keer ik huiswaarts met de bus... Ze zit er weer... op dezelfde plaats... Die kleding... houding, uitdrukking op het gelaat.... goh, die manier van een wenkbrauw op te trekken... die trek om de mond... de manier waarop ze beweegt...
Mijn herinnering van vanmorgen kristalliseert zich in een figuur op diezelfde plaats in de bus... en heel het traject ben ik opnieuw in de ban...

Moeder, wat kwam je doen? Waarom was je daar? Hoe was het in de Nieuwstraat?

Of hoe hier en ginds zomaar ineens in mekaar kunnen overvloeien...