Me too...

Weblogs schieten overal als paddestoelen uit de grond. Een hype waar ik me nu ook toe laat verleiden? Je moet alles een keer geprobeerd hebben, nietwaar? Anders kan je er niet over meepraten...

Principieel ben ik er tegen... Een weblog is zoiets als een dagboek... Op mijn 15e begon ik een dagboek en het was absoluut niet de bedoeling dat dat door anderen gelezen werd! Later mocht mijn man het wel lezen... partners hebben immers geen geheimen voor elkaar...
Een dagboek is dus puur privé... een weblog daarentegen is het tegenovergestelde... 't lijkt mij iets voor exhibitionisten... Wie wil immers zijn zieleroerselen of gewoon zijn belevenissen wereldwijd bekend maken? Een weblogger geeft zich zomaar prijs aan heel de wereld...
Enige nuancering is hierbij wel op zijn plaats, want wie is in godsnaam geïnteresseerd in het lezen van al die schrijfsels van onbekende mensen?

Anonimiteit... Ik heb me altijd anoniem op het internet begeven... heb geen zin in onaangename verrassingen door al die weirdo's die op het net zitten... Maar met een blog? Je kan dan nog wel schrijven onder een nick, maar wat je schrijft is wel zeer persoonlijk en dus zeker herkenbaar voor iemand uit je eigen omgeving... Wil ik dat wel? Nee... eigenlijk niet...

En hoe zit dat... kan ik mijn schrijfsels ook ergens privé opslaan? Een dagboek is iets tastbaars... dat ligt ergens in een la of in een kast... elektronische dingen, geven wel het gevoel dat je ze altijd en overal onder bereik hebt, maar alles kan zomaar ineens weg zijn... of blogger houdt ermee op en daar gaat al je energie die je gestopt had in schrijfsels die je voor jezelf toch wel wil bewaren. Altijd prettig en boeiend om jaren later terug te lezen wat je toen schreef...

Dus... Bieke heeft nogal wat reserves ten aanzien van deze nieuwe modetrend... maar de nieuwsgierigheid wint het deze keer van de scepsis...

Me too dus...