Sociaal leven

"Ik ZAL een sociaal leven uitbouwen"

Dat was een van de eerste dingen die ik zei aan mijn toen nog man toen de schok kwam dat hij een ander had en wilde scheiden. Ja... want tijdens dat huwelijk was de graad van sociaal leven 0,0. Er waren alleen de contacten met collega's op het werk, daarbuiten niks, niente, nada.

Ik zou dus een sociaal leven uitbouwen, er maar even aan voorbij gaande dat ik zelf niet bepaald zo'n sociaal type ben, maar vergeleken met ex eigenlijk wel heel sociaal...
En ja, ik leerde mensen kennen. Via 2 kanalen... de praatgroep voor verwerking van echtscheiding enerzijds en anderzijds contacten die geheel onverwacht ontstonden via internet. Toch bleef het allemaal vrij beperkt. Als ik al eens ergens naartoe ging dan had ik weer voor weken genoeg 'sociaal voedsel' gehad en hield ik me liefst afzijdig van nog meer activiteiten. Sociale contacten, ja, maar zeer met mate. Toch had ik behoefte aan die beperkte dosis. Intussen, 4 jaar later, zijn de meeste van de toen ontstane contacten echter opnieuw voorzien van partner, met als gevolg dat de frequentie van sociale activiteiten van vrij beperkt afgenomen is tot bijna niets. Het vreemde is dat het me bijna niet stoort. Voor het eerst in 4 jaar voel ik me al weken vrij goed en eigenaardig genoeg lijkt dat samen te gaan met mij terugtrekken in alleen zijn. Je zou misschien eerder net het tegenovergestelde verwachten...

De twee weken dat de kinderen niet hier zijn, zijn bijna om. Ben nergens naartoe geweest, heb niemand gebeld... en heb me niet zielig of eenzaam gevoeld... ik word een kluizenaar geloof ik... Ach, 't is misschien maar tijdelijk... op dit moment gewoon op mijn gemak alleen...

Maar ik moet toch een keer die bbq met broer en zus gaan regelen... want ook dat stel ik maar uit en uit en uit... het móet... morgen... morgen zal ik het regelen... of overmorgen.... of....