leren schrijven bis

De 3e en laatste opdracht:
Schrijf iets over iemand die ergens vertrekt om een krant te gaan kopen.
Waar het om gaat is de beweging: iemand gaat van de ene locatie naar een andere, schrijf wat er onderweg gebeurt.

Een opdracht dus met zeer veel vrijheid.

't Is klaar. En voor deze ga ik er met een zekere angst naar toe. Omdat dit stuk niet buiten mezelf staat.

Bij de eerste opdracht had ik een gebrek aan inspiratie en vond ik mijn draai niet. Dat leverde in ieder geval wel de bedenking op: ik kan eigenlijk helemaal niet schrijven.

Bij de tweede opdracht wist ik goed wat ik wilde brengen, maar kwam het er niet uit zoals ik eigenlijk gewild had. Opnieuw de bedenking: ik kan het gewoonweg niet.
Als de reacties erop vrij positief waren, dan beschouwde ik dat als een beleefde welwillendheid of dat iedereen gewoon beter gezind was dan de keer ervoor.

Maar voor deze derde opdracht heb ik risico genomen. Zoals ik al zei, het staat niet buiten mij, m.a.w. het is erg eigen. Het is ongeveer geworden wat ik wilde. Hoewel ik kan blijven sleutelen, maar in tegenstelling tot de vorige keer, is er het gevoel van "ja, het staat er zoals ik het wil brengen, het geeft de sfeer en het gevoel weer zoals het ook werkelijk was".

Als dit morgen afgeschoten wordt, zal dat niet leuk zijn...