Dan vind je dat je iemand een hart onder de riem moet steken... ook al ken je die persoon helemaal niet, maar de gevoelens waren te vertrouwd uit 'vervlogen' tijden, dus denk je te moeten overbrengen dat het anders kan door te kijken naar wat positief is en dat ook zo te waarderen... om nog geen half uur later zelf overspoeld te worden door diezelfde negatieve gevoelens uit de vervlogen geachte tijden... Oh ironie...
Merkwaardig in feite hoe weinig er nodig is om ineens met (redelijk) 'licht' gemoed door het leven te gaan... een schijn van perspectief, een schijn van hoop, kan voldoende zijn... Maar als die dan ineens weggemaaid worden, is het terug naar af en drijven de donkere schaduwen spoorslags weer binnen om je meteen in hun greep te nemen, gretig geholpen door reeds wachtende demonen uit andere spelonken van de afgelopen tijd.
Opgeslokt door het niets...het oord waar er niets is... en waar vooral niemand is.
Maar kom... been there... I can handle it... this is it, en meer is er niet, punt.
Oh ironie bis... uitgerekend vandaag werd ik wat moedeloos van iemand anders blog... omwille van de zwaarmoedigheid en het steeds weerkerende patroon van gebeurtenissen met de daaraan gekoppelde emoties... En zie mij nu... doe ik niet haast hetzelfde? Ach ja, niet wat betreft gebeurtenissen, of toch niet helemaal, maar qua gevoelens en reactie en denkpatroon... het komt steeds weer terug.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
10 opmerkingen:
Ik hang aan je weblog . Je stukjes zijn waardevol voor mij ook al is er geen oplossing voor het probleem . Dit is geen ironie maar ik meen het.
fleurvh
Iedereen heeft valkuilen ; er niet in trappen is een enorme kunst....soms lukt het simpelweg niet.
Thanks Fleur
Anila, ik vrees dat ik je niet kan volgen.
En ach, deze blogpost is eerder een soort literair braaksel dan een getrouwe weergave van gevoel.
Het komt in feite goed uit dat ik me momenteel voor 200% in mijn werk kan en wil storten en dat ik ook nog een studie heb die dringend aandacht nodig heeft.
200% werk en studie?
In dat geval zal mijn evidente vraag natuurlijk zijn: vergeet je niet van ook nog te leven? Want zo mag je je licht gemoed op je buik schrijven, natuurlijk.
Je komt tijd te kort lees ik.(Oh ironie...)
Vergeef me, maar het is moeilijk voor me om uit dit literaire braaksel het waarom te halen.
Je blijft, neem ik aan, bewust vaag, maar het ontneemt mij de kans te reageren zoals ik zou willen, maar misschien is dit wel niet de juiste plek...
Ik kan je niet eens een hart onder de riem steken :(.
Maar pas op voor teveel zwaarmoedigheid; dit maakt je niet tot een 'aantrekkelijker' Bieke en schaad je jezelf er alleen maar mee!
Hoe staat het overigens met je vorige blog?
Groet
Kees
eeeh Kees... dit was het vervolg op de vorige blog...
't Valt wel mee met die zwaarmoedigheid... het blijft geen weken meer hangen zoals vroeger.
En Werner... vergeten te leven? Misschien moet ik me gewoon gelukkig prijzen dat ik van mijn werk ook mijn leven kan maken als ik dat wil (en als de werkcontext mee wil). Compensatie heet dat geloof ik...
"eeeh Kees... dit was het vervolg op de vorige blog..."
Daar was ik al wel een beetje bang voor .....
een compensatie .........maar verdrijft dat je eenzaamheid
fvh
"Compensatie heet dat geloof ik..."
Surrogaat is misschien een beter woord in dit geval.
Hmmm Fleur... als je begeesterd met iets kan bezig zijn (en als dat ook erkenning en waardering oplevert), dan kan je je ook best wel goed in je vel voelen.
En dat andere, dat neem je er dan wel bij (en wordt minder belangrijk of minder zwaar of moeilijk.
Een reactie posten