De maand juni is ten einde. De maand waarin een einde kwam aan een periode van ongeveer 8 maand die in het licht stond van hoop, van dromen en van een voorzichtig geloof in de mogelijkheid van een niet-eenzame toekomst.
Het is weer weggemaaid... maar, zoals ik schreef, 't is allemaal niet zo erg. Peanuts... Ondanks tranen 's avonds en in de file. Het is niet erg. Het is wat het is.
Alleen is het zo dat alles dan weer relatief van waarde wordt... Werk? Heeft het zin om daarin mijn passie te leggen? Als ik daar verdwijn, ben ik ook zo weer vervangen... Dus, wat ben ik eigenlijk waard? Niks dus.
Conclusie: criterium om ergens mijn passie in te leggen, moet zuiver egoïstisch zijn: "wat zit er voor mij in qua gevoel?"
Ik had overigens afgelopen week een lastige confrontatie met mijn (nieuwe) diensthoofd waardoor ik ging denken ook vooral niet te moeten verwachten om nog veel voldoening uit mijn job te halen en dus daar niet mijn passie in moet gaan leggen. Toen ik later deze week mijn gevoel hierover ventileerde tegenover mijn 'oude' diensthoofd, zei die dat het normaal was wat er gebeurde want dat ik een bedreiging was voor dat nieuwe diensthoofd. Ik ontkende dat direct omdat ik helemaal geen ambitie heb voor die functie, maar hij bedoelde het anders. Ik ben een bedreiging omdat ik een te grote kennis heb... En toen ik daarover nadacht, moest ik hem gelijk geven... Nah ja, blijft natuurlijk dat ik toch maar niet teveel waarde moet gaan hechten aan mijn werk. Als het erop aan komt, is het toch niet je expertise of bekwaamheid die telt, maar de belangen van de persoon of personen boven je. Ik moet dat leren loskoppelen: geen waardering of steun krijgen betekent niet noodzakelijk dat ik professioneel niets zou voorstellen.
Soit... een veel te lange uitwijding...
't Is maar om aan te geven dat alles zo verdomd relatief is.
Wat rest er dan nog? Alleen maar instant genot zeker? Waarmee ik eigenlijk bedoel dat alleen mijn eigen voldoening en mijn eigen waardering van mezelf, van belang zijn en niet het oordeel van een ander. Of dit nu om privé-aangelegenheden gaat of om een professionele context.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
Ja, als je nu eens voor een keer met jezelf begon en instant genot boven alles stelt?
Het zou je kijk op de wereld misschien wel definitief veranderen, ik denk dat het niet eens erg zou zijn want met een gezonde dosis egoisme en denken vanuit jezelf worden prachtige uitvindingen gedaan.
Jaren geleden heb ik mezelf eens verteld dat als ik niet van ik hou met passie er niemand zou opstaan om dat voor mij te doen.
Sindsdien kan ik de wereld behoorlijk welwillend bezien in de wetenschap dat ik er best zijn mag ;-)
Doe eens gek, schud alles van je af, de wereld ligt aan je voeten!
Ik vraag me de hele tijd al af wat er nu zo Memorabel is in jouw schrijfstuk. Ik moet de hele tekst ontleden om het te begrijpen.
fleurvh
Ja Fleur, dat komt omdat ik afgeweken ben... Er staat trouwens een vraagteken achter hé.
Memorabel omdat het een maand van 'afscheid' is geweest... afscheid van een zekere hoop of droom, afscheid van een bepaald forum en afscheid van een fel gekoesterde autonomie op mijn werk. Nog meer afscheid eigenlijk waar ik niet eens over schrijf.
Ik hou niet van afscheid.
Anila, en toch past het niet bij me. Instant genot is zo weer weg, daarom heet het instant.
Ik hou van zekerheden, dingen waarop ik kan vertrouwen. Dat als het er vandaag is, dat het er morgen nog is. Maar het enige waar ik op kan vertrouwen is dat ik er altijd ben.
(ok, ok... er lopen weer wat dingen door mekaar, ik weet het, beetje chaos in mijn hoofd)
Ja er zijn mensen die een deur kunnen dichttrekken en vrolijk verder gaan. Ik ben ook niet uit dat hout gesneden helaas.
Ik las laatst iets over iemand 44 jaar die was overleden aan een gebroken hart. Ze kon zich niet over het verdriet heenzetten
fvh
ps.
Jammer dat je wegbent van dat forum ik ben weer heel even terug deze zomer. Want ik voel me eenzaam.
In plaats van memorabel lijkt het me eerder een maand om zo snel mogelijk achter je te laten en te vergeten, Bieke.
Maar het plaatst een aantal andere zaken die je schreef wel wat in context. In ieder geval heb je voor jezelf dus een opdracht geformuleerd: een zoektocht naar iets waarin je om puur egoïstische redenen je passie kan leggen. Naar het schijnt helpt wandelen om je gedachten te ordenen ;-)
Werner, het klinkt van geen kanten. Nee, dat is geen voor mezelf geformuleerde opdracht... het is meer van: 'er zit niks anders op'.
22 km... I don't know...
Een reactie posten