Is het niet een beetje raar?
Mijn scheiding heeft er diep ingehakt en blijkbaar betekent dat dat elke moeilijkheid, elke pijn, elk verdriet enz. afgewogen wordt aan de pijn van toen... en zo valt alles steeds in het niet, want alles is peanuts vergeleken met toen.
Is dat dan wat bedoeld wordt met 'er sterker uitkomen'? Je kan zowat alles dragen immers... 't is toch altijd minder erg dan dat ene dat zo verschrikkelijk was...
Zo merk ik dat ik vol verdriet zit en tegelijkertijd denk: 't is niet erg...
Naarmate de tijd verstrijkt besef ik meer en meer dat ik behoorlijk zwaar depressief ben geweest. Dat maakt ook een verschil... of misschien is dat juist het verschil waar ik het hier over heb... verdrietig en depressief zijn hele verschillende dingen... tenminste, depressie houdt ook verdriet in (denk ik), maar verdriet kan natuurlijk bestaan zonder depressie.
En dus denk ik bij mijn verdriet: "het is niet erg", omdat ik het zware donkere sombere van depressiviteit er niet bij voel...
Zou dat een juiste analyse zijn?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Vast wel , het vreemde is dat je een depressie bij heel groot verdriet inderdaad niet als zodaning herkend.
Nu meet je smart af aan het gevoel van toen en dan is het vrijwel altijd minder erg , eigenlijk best wel handig ;-)
Ik vind het heel moeilijk om het te analyzeren. Je hebt zoveel soorten verdriet en depressies. Ik ben zelf al jaren depressief vanaf mijn zevenentwintigste slik ik er medicijnen voor. Ik schaam me er voor omdat het niet zichtbaar is. Verdriet is zichtbaar en aantoonbaar je hebt wat verloren. Ik heb altijd het gevoel dat ik het moet verstoppen omdat het wordt aangezien als aanstelleritus. Vooral mijn vader heeft daar een handje van om mij daar eeuwig in te kleineren. Dat doet dan zoveel pijn. Maar een geliefde verliezen waar je veel van hield kan denk ik hetzelfde gevoel veroorzaken. Het ligt denk ik aan je aard. Mijn vader heeft zijn vrouw mijn moeder dus verloren en twee maanden later had hij al een andere vrouw.
fleurvh
Ik vind verdriet wel erg; ook zonder het zware donkere sombere van depressiviteit! Niet als het tijdelijk is, maar blijvend verdriet belemmert je in de ontwikkeling van je geluk. Blijvend verdriet wordt, denk ik, op een gegeven moment ook niet meer op prijs gesteld door je omgeving; daar is namelijk moeilijk mee om te gaan. En ook al zeg je het niet steeds, je lichaamstaal verraadt je verdriet.
Kees
Ja, waarschijnlijk dus het is
Een reactie posten